Woensdag, 7 juli.

Een cultuurdag. Er staat een flinke brok cultuur op het programma, samengebundeld in een bezoek aan het chateau d’Azay-le-Feron. Op weg naar het kasteel, een ritje van 50 kilometer, nemen we nog een snuifje natuur mee. Ik film Marjolein aan de rand van een prachtig veld met zonnebloemen. Marjolein plaats ik pontificaal vlak vóór de bloemen en we spreken even later van een Zonneveld…. Het 15e eeuws kasteel is eentje voor de fijnproevers. Dat zijn wij niet, maar alles ziet er zo gelikt uit dat we deze stelling wel durven neer te zetten! De keuken van het kasteel heeft niet alleen “een magnetron avant Le lettre”, maar dezelfde titel kun je ook meegeven aan de koelkast, een bouwsel waar ze brokken ijs in gooiden om etenswaar koel te houden. In de eetkamer hangt onder andere een wanddoek van vele vierkante meters. Het doek is gemaakt van zijde en gouddraad en vertegenwoordigt een enorme waarde. De kasten, tafels en zetels in de kamers zien er uitstekend verzorgd en authentiek uit en een bed verraadt dat Napoleon in het meubilair invloed moet hebben gehad: het bed heeft wel hele kleine maten.
De tuin van het kasteel is een aparte vermelding waard. Mooie gazons, fraaie hagen en heel verzorgde perken sieren de gebouwen, maar ook de moestuin verraadt vakwerk. Ik voel mijn groene handen jeuken…..

Op de terugweg denken we te eten in het stadje Le Blanc, maar als we eenmaal om 14.10 uur op een heel gezellig terrasje zijn neergestreken, vertelt een serveerster met een vrolijke glimlach dat de zo beroemde Franse keuken om 14.00 is gesloten. Er is geen beweging in te krijgen, niet in de serveerster en ook niet in de keuken. Volgens de dame gaan alle restaurantjes pas om 19.30  uur weer open. We besluiten om naar huis te gaan en daar een stokbroodje met Franse kaas te nuttigen. En daarna trekken we pas tegen 19.30 uur naar Chaillac, want eerder hadden we daar drie leuke restaurantjes aan een pleintje ontdekt. Als we het pleintje opdraaien stellen we vast dat er slechts één tentje open is. Het is een pizzeria, annex snackbar, annex café. Het cafeetje is uitgebouwd met een soortje tent. Het plastic meubilair geeft het geheel een beetje een armoedige indruk. Maar vooruit, we hebben geen keus en zoeken nieuwsgierig een plekje. We kunnen 50 verschillende soorten pizza’s bestellen, maar ook frietjes met tartaar. Dat laatste doen we en niet veel later eten we met toch wel veel smaak ons bordje leeg. Ondertussen genieten we van onze omgeving. Aan een tafeltje zitten twee dames van redelijk jonge leeftijd met twee heren die de leeftijd van de dames al ontelbare jaren voorbij zijn. De dames zijn hun eigen tegenpolen: de een blond, charmant en slank, de ander donker, somber en enorm dik. Ze zijn in gesprek met de twee heren waarvan de een getooid is met een toupet die tijdens de Franse revolutie in deze streek moet zijn achtergebleven. De tweede man aan dat tafeltje heeft het hoogste woord en spreekt mij aan als ik het “etablissement” dreig te verlaten. Ik heb volgens hem nog niet betaald, maar als ik hem duidelijk maak dat ik met een hele rijke vrouw ben getrouwd en dat die wel al heeft betaald, kijkt hij me glimlachend aan. Dat had hij beter niet kunnen doen, want als hij dan zijn mond opentrekt, openbaart zich een fietsenrek dat ruim 100 jaar op een middelbare school heeft dienst gedaan. Ik krijg gelukkig toch toestemming om te vertrekken. Even ben ik bang dat ook een zwarte man mij nog gaat aanspreken. Die man zat immers de hele tijd ook vlak bij ons. Die man was heel erg druk in gesprek met zichzelf. Hij vermaakte zich daar geweldig mee en had af en toe de meeste lol om zijn eigen opmerkingen. Gedurende de hele monoloog die hij met zichzelf voerde, danste een brandende peuk tussen zijn lippen als een Egyptische buikdanseres op haar verjaardag. We kregen het idee dat de dorpsidioot niet heel lang geleden was gekroond tot de dorpsmalloot van 2019 t/m 2021, ook omdat er in 2020 vanwege COVID-19 geen malloten-verkiezingen waren geweest. We nemen afscheid van het hele bijzondere gezelschap van Saiilac. Als we een volgende keer echt willen dineren, zoeken we ons heil elders. Als we weer eens willen lachen, komen we zeker terug!

Zonneveld

Chateau d'Azay-le-Feron

Donderdag 8 juli

Als je Google raadpleegt met de vraag wat de meest interessante zaken van De Brenne zijn, dan is het niet zo dat je urenlang leesvoer krijgt voorgeschoteld. De streek biedt vooral rust, veel rust, ik mag wel zeggen héél veel rust. Om lekker te relaxen om stessvrij weer naar huis terug te keren, dan ben je hier op je plaats. Maar de streek kent verder ook genoeg leuke plekjes en bezienswaardigheden. Over de meertjes heb ik al eerder melding gemaakt, over kastelen ook, maar mevrouw Google zet de abdij van Saint Savin sur Gartempe op één van de eerste plaatsen. De abdij heeft een kerk die uit het midden van de 11e eeuw stamt en ligt dus in het dorpje Saint Savin sur Gartempe, in het departement Vienne. De voorganger van de kerk werd, zo fluisteren historici, gesticht onder Karel de Grote en dat is toch alweer een paar dagen geleden dat die man geschiedenis schreef…!

Marjolein steekt ook namens mij een kaarsje aan ter nagedachtenis aan de lieve mensen die ons al ontvallen zijn. Het zijn er helaas al zo veel. Even voel ik de pijn van het verlies, maar de omgeving helpt me dat snel weer te parkeren. Ook de warme lunch zorgt voor een betere stemming, al was het alleen al vanwege de prijs. We beperken ons tot een hoofdgerecht (filet porc) en een nagerecht (mousse pistache). Tel daarbij voor ons beiden een frisdrank en een afsluitend “café Costa Rica” op en je verrassing zal de onze zijn als je weet dat ik een magere 31,50 euro mag afrekenen!

We wandelen na de lunch nog een stukje door het stadje en bewonderen de heel oude brug over de rivier en de in die omgeving nog overgebleven oude gebouwen. De camera’s maken overuren en al wandelend en filmend komen we terug bij de auto. Voldaan van al het moois trekken we terug richting Lignac, onderweg genietend van het fraaie landschap.

Een heerlijke lunch voor een habbekrats.

Vrijdag, 9 juli

Wie schetst mijn verbazing als ik deze ochtend bij de bakker wordt aangesproken door een zonderlinge man die een soort koeterfrans begint te brabbelen. Dat is nog een graad erger dan koeterwaals, hoor. Ik versta er geen woord van. Het bakkerinnetje helpt een handje en zegt dat hij iets over Ajax vraagt. Dat doet me goed! Dat je hier in deze verlaten streek over de enige echte Nederlandse topclub wordt bevraagd is toch wel apart. Maar wat de vreemde man ook probeert , ik snap er helemaal niets van. Één woord blijft hangen: “superbe”! En dat is een waarheid als een koe! Vamos, Ajax, aussi en France…!!

We gaan vandaag de binnenlanden van midden Frankrijk op de fiets verkennen. Ik kruip op de Sparta om vanwege de beperkte reikwijdte, te proberen de batterij zoveel mogelijk te sparen. Via een mooie D-route tuffen we op Bélàbre aan. Onderweg genieten we van de natuur en we maken hier en daar wat foto’s en video’s. In Bélàbre bestellen we in ons stamcafé weer een “plat du Jour”, bestaande uit charcuterie als voorgerecht, een flinke steak als hoofdgerecht en een heerlijk nagerecht: voor mij een chocolat au mousse en voor Marjolein een crême brûlé. Smullen…!!

We willen op de terugweg naar Lignac een nog stiller weggetje dan een D-weg en dat betekent dat we plotseling op een soort geitenpad terecht komen waar Mathieu van der Poel regelmatig met zijn mountainbike op kan gaan trainen. Hij wordt dan gegarandeerd olympisch kampioen. Omdat ik die Sparta zo ver mogelijk wil laten komen, fiets ik op de 0 stand hetgeen inhoudt dat ik van geen enkele ondersteuning kan genieten. Ik wil een beetje trainen en dat lukt wonderwel heel erg goed. Sommige stukken zijn niet alleen serieus stijl, ik moet daarbij ook mijn eigen dwarse gedrag weten te hanteren. Het voorblad blad ligt namelijk op de grootste van de drie en ik vertik het om die te verleggen. Ik mag van mezelf alleen de achterste pion bedienen. En zo kan het gebeuren dat heuvel-op Marjolein telkens fluitend van me wegrijdt. Zowel op het strakke bitumen van de D-wegen, maar zeker ook op het grind van het trainingspad van Mathieu wordt haar derrière steeds kleiner. Dat is op zich wel mooi, maar foei, foei, wat is dit een heftige training. De hartslag loopt op tot bijna 130 slagen per minuut en dat is sinds mijn verkeringstijd met Marjolein niet meer gebeurd!

Bezweet als een ridder na een felle veldslag, kom ik uiteindelijk aan bij chateau Guillaume, dat we nog een keer wat uitgebreider willen bekijken. Ik zet mijn stalen ros tegen een gebouw, geef ‘m wat te drinken en val neer op een ijzeren bankje dat spontaan van al het zweet gaat roesten. We moeten een half uurtje op een kasteelgids wachten, waarna we slurpend weer een bak geschiedenis van een kasteel te verwerken krijgen. Binnen mogen we niet fotograferen of filmen, dus beperken we ons met foto en video tot de buitenkant van het vreselijk goed onderhouden, prachtige kasteel. 
Het imposante gebouw werd tussen 1087 en 1112 gebouwd door Willem IX van Aquitanië. Het is gelegen in de Vallée de l'Allemette, bij een kleine rivier met die naam, in de Val d'Anglin. Lignac ligt 3 kilometer van het kasteel verwijderd.In de 14e eeuw werd het kasteel pas omlijst door haar vier grote torens, die cilindrisch zijn en worden bekroond met indrukwekkende kantelen. Het kasteel, ooit ontmanteld onder Richelieu, werd in 1862 geklasseerd als historisch momument.
We worden nog eens serieuze cultuurfanaten, want we stellen samen vast dat we vandaag weer enorm hebben genoten. Van het nieuwe brok cultuur, maar zeker ook van de mooie natuur die we tussen Lignac en Bélàbre mochten bekijken.

Voor de komende dagen staat nog niet veel op het programma. Het wordt zonnig weer, dus de kans dat het zonnen, luieren, lezen en sport kijken wordt, is vrij groot. Maar wie weet, we staan open voor allerlei ideeën en gaan vanavond nog eens googelen….je weet het nooit hier!

Chateau Guillaume

Zaterdag, 10 juli

Een dag van tegenvallers, zou aan het eind van de dag blijken. Alhoewel, het slot van de dag is toch weer van een heel bijzonder prachtig gehalte. We gaan vanmiddag naar Montmorillion, een van de iets grotere plaatsen in de regio. Montmorillion is een dorp van bijna 7000 inwoners en is gebouwd op en tegen een bergje. Het is een heel pittoresk dorp met heel veel schrijvers en kunstenaars. De winkeltjes met schilderijen, keramiek en boeken zijn talrijk aanwezig. Het dorp ademt nostalgie en de vele kleine, smalle, oude straatjes met prachtige geveltjes zijn ontelbaar. Het is een genot om door het dorp te lopen, alhoewel de wegen af en toe wel heel erg stijl op en af lopen.

Maar voordat we in het dorp komen, bezoeken we een kasteel dat door de regionale VVV’s fanatiek wordt aangeraden, te weten Chateau de Bourg-Archambault. Het ligt enkele kilometers buiten Montmorillion en….is gesloten. Kennelijk zijn bezoekers nooit welkom, want het kasteel maakt een verlaten en slecht onderhouden indruk. Geen ridder of jonkvrouwe te bespeuren, zelfs geen hedendaagse gids.

Mooie straatjes in Montmorillion

En dan staan we voor het restaurant waar ik gisteren telefonisch een tafeltje voor twee heb gereserveerd: le Roman des Saveurs (het boek van de smaken). Een sfeervol restaurantje waar we deze avond als eerste klanten binnenvallen. Goed dat ik reserveerde, want achter het raam van de entree prijkt het bordje “complet”. De menukaart biedt diverse menuutjes aan, waaronder een verrassing-zes-gangen-menu. We besluiten eens gek te doen en bestellen “de verrassing”. En een verrassing wordt het. De kwaliteit van de gerechten die we krijgen voorgeschoteld kunnen met gemak wedijveren met die van een sterrenrestaurant. De zes gerechten spelen een onderling wedstrijdje om te zien welk gerecht van hen het allerlekkerst is. De uitslag is onbeslist, het kaasplankje is misschien nog het minst bijzonder. En dan komt de rekening! Een formidabel zesgangen diner voor twee personen, een halve fles rosé, twee flessen water en één jus d’orange kost in totaal welgeteld 69,90 euro. Ik snap dat het tentje uitverkocht is! Voldaan tuffen we terug richting Lignac, weer terugkijkend op een nieuwe prachtige dag!

Chateau de Bourg-Archambault

Zondag, 11 juli

De Franse weergoden voorspellen prachtig weer voor vandaag en we besluiten om een soortje bivak op te gaan slaan bij het meertje van Chaillac. Stoelen in de auto, drank, zonnecrème, iPad, telefoon, noem het allemaal maar op, het verdwijnt allemaal in onze trouwe Toyota. Het worden nu alleen nog een paar dagen van “reposé” (rust), want we hebben inmiddels genoeg cultuur gesnoven voor een jaartje of vijf….
We besluiten om niet woensdag, maar dinsdag al terug naar huis te gaan. Woensdag is het “quatorze juillet”, de nationale Franse feestdag en we vermoeden dat alle Fransen die dag op pad gaan.

Voor we naar het meer vertrekken genieten we van ons ontbijt dat vandaag bestaat uit twee croissants. De baguette hebben we voor vandaag van het menu geschrapt, want het gehemelte begint door de harde korsten van die baguette aardig schade op te lopen! We zitten heerlijk op ons terrasje de koffie in te schenken als plotseling de eerste tonen van de plaatselijke fanfare boven de daken uitstijgen. We zien vanaf ons terras de muzikanten op het dorpsplein verwoede pogingen doen om samen te musiceren. Laat ik nou op deze prachtige zondagochtend niet al te kritisch zijn, maar ik zie de talrijke duiven in onze buurt massaal richting veiligere oorden vliegen. Marjolein vindt dat de fanfare van Lignac niet zou misstaan in de speelfilm van weleer met de naam “De Fanfare”. In die film moesten de toeteraars vals leren spelen, maar de blazers van Lignac doen dat op een uiterst natuurlijke manier. Je oren gaan er van tuten! Even denk ik dat het nu mogelijk gaat om een telkens terugkerend zondag-ritueel, maar er zal dan toch wel één iemand in Lignac te vinden zijn die vindt dat je de bevolking deze pijniging niet mag aandoen. Alhoewel, de uitvoerende musici ogen even oud als de beperkt opgetrommelde luisteraars. Achter de meeste oren prijkt een oorapparaat dat nog stamt uit de tijd van de Romeinen. Ze zullen de valse nootjes mogelijk helemaal niet horen! Het is alles bij elkaar een aandoenlijk beeld, ook als een van de dorpsnotabelen op het plein achter een spreekgestoelte kruipt en via de microfoon de doven en slechthorenden toespreekt. Ik denk echt dat een beetje filmmaker hier de ingrediënten vindt voor een topfilm over lang vervlogen tijden. Het is echt geweldig, het is eigenlijk prachtig en aandoenlijk gelijkertijd!

We strijken een poosje later dan toch maar neer aan de rand van het meer. Naast ons nestelt zich een aparte familie onder aanvoering van een opa met lang, piekerig en vooral heel grijs haar. Hij had vanmorgen de dirigent van de fanfare kunnen spelen. Zijn kleinzoon goochelt met een rugbybal en een ander familielid suggereert dat hij mee wil spelen. Dat blijkt toch wel een serieus lastige opgave, want hij krijgt de ruim 125 kilo pas op gang als “de kleinzoon” al lang een punt heeft gescoord. Een jonge dame zit ondertussen met haar rug naar mij toegekeerd. Als ze een beetje beweegt openbaart zich een spleet ter grootte van de Samariakloof! Het ziet er niet uit! En net als ik denk dat het ergste wel achter de rug is, duikt de al moegestreden rugbyspeler van 125 kilo met zijn handen in zijn broek en krabbelt hij met overtuiging aan zijn gelukkig nog wel bedekte geslachtsdelen. Het hele gezelschap zit er op te kijken. Niemand zegt wat….. De eerste die wel wat zegt is Marjolein. Vooral ook door het verdwijnen van de zon stelt ze voor om na het eten terug naar Lignac te gaan en te gaan genieten op ons eigen terras. Het is vandaag dus een korte exercitie.

We gaan de komende dagen niet meer op pad. Een verslag zit er dus niet echt meer in. Dat betekent dat dit verslag het laatste zal zijn, tenzij zich nog spectaculaire zaken voordoen. Het is niet de vakantie geweest van heel veel spektakel, maar wel een vakantie van rust, heel veel rust. En laten we dát nu zo heel hard nodig hebben gehad. Ik hoop dat ons volgende verslag weer kan gaan over een reis met veel bijzondere belevenissen. Dat schrijft wat gemakkelijker. In deze vakantie genoten we van de kleine, leuke dingen van het leven en die zijn zeker ook de moeite waard! Maar wie weet gaat het volgende keer over Russen, Mongolen en Chinezen als we de nog openstaande Baikal Express mogen meemaken! Tot dan!