Wil je een videoverslag zien van deze vakantie, klik op bovenstaande foto. 

Het verslag

21 september

We gaan in de namiddag met de trein naar Schiphol en checken in bij het door ons gereserveerde hotel Citizen M. Ons vliegtuig vertrekt morgenochtend om 05.30 uur en daarom hebben we gekozen om hier op tijd te gaan slapen, omdat de wekker rond 03.00 uur afloopt. Het is de eerste keer ooit dat we hier een kamer hebben gereserveerd. De afstand van het hotel tot aan de vertrekhal is amper 300 meter, ideaal dus. Het is een beetje een futuristisch hotel, we voelen ons een beetje aliens..... De kamer is heel klein, maar alles wat er moet zijn, is er. Er is een geweldige regendouche, prima toilet, uitstekend bed, top WiFi en een grote TV. Alles moet je bedienen met een bijgeleverde IPad. De lichten kunnen in allerlei kleuren worden gezet en je hebt een prachtig uitzicht op Schiphol. Het restaurant van het hotel is erg beperkt, echt lekker uitgebreid dineren is er niet bij. Het hotel is op zich wel goed, maar de verhouding prijs : kwaliteit is van dien aard dat we besluiten dat we hier nooit meer heen gaan.

22 september

Gewekt worden in Citizen M is een aparte belevenis. We hebben de futuristische wekker van het hotel aangezet. Om 03.00 uur start de licht- en geluidshow van het hotel en dan ben je echt wakker. Fel gekleurd licht, gelardeerd met vrij harde muziek zorgen ervoor dat je helemaal wakker bent en ook geen seconde zin meer hebt om verder te slapen! Als ook dan de mobile wekker van Marjolein én die van mij gaat bellen, is het feest compleet. Ja, we hebben het alarm van die mobieltjes ok aangezet, ingeval Citizen M niet deugdelijk zou werken. Foei, toch, wat een kabaal, zo midden in de nacht. Als ze er in de verkeerstoren van Schiphol maar geen last van hebben gehad. In elk geval, om 03.45 uur marcheren we de nog mager bezette gangen van Schiphol in. Fris en fruitig dankzij Citizen M en zijn vroege disco.

Het wordt hopelijk niet de vakantie van de domme vergissingen. Eenmaal ingecheckt op Schiphol duiken we op onze stoelen van de Boeing 737 Die ons in ongeveer 3,5 uur naar Karpathos moet transporteren. Drie dames kijken ons even later meewarig aan.....”U zit op de verkeerde plaats, mevrouw, meneer...”. Warempel, we zitten op rij 6 en horen volgens de boardingpass op rij 5. Gelukkig is het vliegtuig van achteruit “ingestapt”, dus bijna het hele vliegtuig is vol en is getuige van onze eerste blunder. Ik wil nog iets brommen dat Marjolein haar bril niet op heeft, maar realiseer me net op tijd dat ik daar ook geen punten mee scoor. Een vluchtige, verwijtende en beschuldigende blik in haar richting laat ik veiligheidshalve ook achterwege. De vlucht verloopt uitermate prettig en snel, zeker als ik nog een uurtje in de grijpgrage armen van Morpheus duik. Heerlijk om toch nog een uurtje in dromenland te bivakkeren...het is een kleurrijke droom..

Ook op het kleine vliegveld van Karpathos loopt alles op rolletjes en voor we het weten zijn we in het hotelletje Lemon Tree House. De kamer is eenvoudig maar schoon en heeft een prima bed. Er is een nette douche, een TV, airco en een klein balkonnetje. Dat gaat hier wel lukken!

Om 18.00 uur worden we verwacht voor een voorlichting in hotel Maxim. Nondeju, dat komt slecht uit. Ajax trapt vanavond tegen PSV af om (Griekse tijd) 17.45 uur. Dat past niet goed, dus. Maar de voorlichting krijgt prioriteit omdat we daar geïnformeerd worden over de drie wandelingen die we deze week hier op het eiland maken. Ach, het is geen drama, het wordt toch een walk-over in Eindhoven. Ik zie het later op de avond wel. En als het fout gaat, hoef ik die “sympathieke 010 opmerkingen” niet meemaken. Ze zitten daar al meer dan een jaar te wachten op een uitglijder van het beste team van Nederland....

In de documenten die we van de reisorganisatie krijgen, staan alle wandelingen die je op het eiland kunt doen. De wandelingen zijn in diverse categorieën ingedeeld en we kiezen voor twee “gemiddeld moeilijk” en één met de kwalificatie “eenvoudig”. De als “uitdagend” aangeduide wandelingen laten we over aan jongelingen.

Dan gaan we Pigadia in om het stadje een beetje te bekijken.  Ons hotel ligt in het centrum van de stad en heel snel staan we ook in één van de mooie haventjes. Het kristalhelder water schittert ons toe. We besluiten om eerst maar eens een eenvoudige lunch te bestellen. Het uitzicht vanaf het terras van het uitverkoren restaurant op de haven is prachtig en we bestellen een “club sandwich plus”. We vragen ons af waar die Plus mee te maken heeft en daar komen we snel achter. De sandwich hebben ze hier waarschijnlijk in een scheepswerf gebouwd en het bord waar het gevaarte op ligt, is bijna zeker vervaardigd in een vliegende-schotel-fabriek. Jemig, wat een sandwich. De erbij geserveerde frietjes balanceren op de rand van de vliegende schotel en om een frietramp te voorkomen, beginnen we snel om deze beursgenoteerde sandwich soldaat te maken. Ondertussen schakelt de restaurant-eigenaar de twee grootbeelden op het terras naar een zender met de formule I race in Singapore. We wachten de race niet af en we slenteren, gehandicapt door een zwaar belast darmenstelsel, via de boulevard naar het strand. Morgen zijn we hier namelijk te gast en we zoeken alvast een plekje uit waar je een bedje en een parasolletje kunt reserveren. Ondanks het feit dat het al eind september is, kun je op het strand nog heel goed wat bescherming tegen de zon gebruiken! Het is druk op het strand. De Grieken kennen de zondag ook en terecht maken ze druk gebruik van het mooie strand (deels kiezels). Ook hier is de natuur prachtig (kiezels en nog veel meer...). .

Aan het einde van het erg lange strand, gaan we terug via de provinciale weg die het stadje inloopt. Het is rustig in het centrum, de vele winkeltjes zijn bijna allemaal dicht. De supermarkten zijn wel open en we kopen wat frisdranken en een tank water om ervoor te zorgen dat we bij de wandelingen in de komende dagen niet droog komen te staan. Uiteindelijk eindigen we in het hotel, waar we even rusten en (in vertraging) het laatste stukje van de GP van Singapore bekijken.

23 september

Gisteren besloten we ons programma te wijzigingen. Tijdens de meeting in hotel Maxim bleek namelijk de door ons gewenste boottocht naar het oude dorp Olympos niet iedere dag te vertrekken, dus werden we genoodzaakt de plannen om te gooien. Vandaar vandaag niet naar het strand , maar met een boot op stap. Enig zorgenpuntje is de voorspelde windkracht 8.....

Overigens bezochten we gisterenavond een restaurant  dat volgens tripadvisor de beste ghyros van het eiland serveert (Apse Svise). Het bleek echt super te zijn. En veel....veel!!! Ze denken hier vast dat Noord-Europeanen in een soort immense crisis verkeren en dat ze hier komen om serieus te herstellen. Mensen, mensen, wat een hoeveelheden! En lekker! En gezellig! En een geweldig leuke bediening! Enfin, het was een prachtige avond. De nacht was van een minder kaliber. Twee tetterende, Engels sprekende vrouwen onderaan het raam namen de hele wereldpolitiek door. Ik bedacht dat het toegestaan zou zijn om een derde Wereldoorlog te starten om alleen dit geleuter te doen stoppen. Vreselijk. Ik lig me over zoveel onbenul ernstig op te winden en ja, hoor.....ik kom niet meer in slaap. Als de dames uiteindelijk de kleppen sluiten, begint aan de haven een soort karaoke-soldaat zijn best te doen en is mijn slaap-ramp compleet. Wat een drama.

Om 07.00 uur loopt de wekker af en blijk ik toch nog een paar uur onder zeil te zijn geweest. Mijn eigen lieve kanjer maakt een eenvoudig, maar lekker ontbijt voor me klaar. Immers, het restaurant van het hotel gaat pas open om 07.30 uur. Wat een verzorging, wat een bofkont ben ik toch! Om 08.15 uur staan we, inmiddels weer goed gemutst, in de haven. Het is een mooie boot en we vinden een plaatsje op het bovendek. Al gauw hebben we door de frisse bries een extra vest nodig. We varen langs de ruwe kust van Karpathos en genieten ondanks de frisse wind van de opkomende zon. Na anderhalf uur varen we de haven van Diafani in, waar ons een bus staat op te wachten die ons in twintig minuten naar Olympos brengt.

Dit is het meest fotogenieke en dramatisch gelegen dorp van het eiland waar het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan, en het dorp is ook een "beschermd gebied". In het dorp staan zowel middeleeuwse als hedendaagse gebouwen. Het dorp is al heel oud en het is beroemd om zijn oude windmolens, zijn vele smalle straatjes met soevenierwinkeltjes, oudere mensen in traditionele klederdracht en er is ook een soort museum in een van de huizen met borduurwerk en ander knutselwerk. Men denkt dat het dorp is gesticht in de 7e of 8e eeuw na Christus door inwoners van de oude stad Vrykous or Vrycous die vluchtten voor de aanvallen van piraten die langs de kust plaatsvonden. Olympos ligt al sinds de oude tijden verscholen op de berg vanwege de piraten.

Olympos heeft heel erg lang geïsoleerd gelegen. Kontakt met de buitenwereld was er nauwelijks omdat het dorp ontzettend slecht te bereiken was. Veel van de oude tradities hebben hier dan ook stand gehouden en veel mensen dragen nog de traditionele kleding van het eiland Karpathos. Tegenwoordig is er wel een weg tussen de hoofdstad Pigadia en het dorp Olympos, maar die is nog niet overal even goed. Olmpos zelf is helemaal autovrij omdat de straatjes er te nauw zijn voor verkeer.

Via tripadvisor komen we terecht in restaurant Blue Garden, Olympos. Dit restaurant staat op nummer 1 als het gaat om restaurants met de fijnste nationale gerechten. De eigenaar blijkt een uitermate sympathieke charmeur te zijn. Hij stelt ons voor om een groot bord met enkel Griekse gerechten te serveren. De lunch blijkt uit 3 gangen te bestaan: een voortreffelijke salade, een keur aan traditionele Griekse gerechten en een nagerecht dat de charmeur aankondigt met “oliebollen”. Naast de oliebollen heeft de goede man ook nog heerlijk zachte yoghurt met ontzettend lekkere honing. Inclusief een glas wijn, een karaf water en een ijsthee kost het spektakel 25 euro. We hebben het gevoel voor drie dagen te hebben gegeten. In het prachtige stadje bezoeken we  ook nog allerlei winkeltjes met ambachten: een ikoon-schilder, een prachtige kerk, mooie oude windmolens en nog veel meer. 

In Olympos hebben de vrouwen het voor vertellen, zegt de gids van Tui met een zwaar Amsterdams accent. Vroeger waren de mannen altijd weg op zee en daarom voerden de dames hier het commando. Ik wilde het Amsterdamse orakel nog snel zeggen dat je daar als man niet echt de zee voor moet opgaan.....je kunt ook zonder de zee thuis helemaal niets te vertellen hebben.

Enfin, in Diafani bezoeken we ook nog een museum en een ook hele mooie kerk, waarna we per schip de thuishaven Pigadia weer opzoeken. We hebben een schitterende dag gehad en vanwege de enorme maaltijd besluiten we vanavond niet uitgebreid uit eten te gaan. We eten uiteindelijk “gewoon”een ordinaire wafel. Wel een waar de muilezels hier de hik van kunnen krijgen. Maat XXXXXXXL....!! Het voornemen om de wafel te laten volgen door een soortje sorbet, stellen we veiligheidshalve maar een dag uit, jeetje wat eten ze hier veel!

We duiken op tijd het mandje in, omdat we morgen vroeg gaan wandelen. We worden om 06.45 uur opgepikt bij het busstation, dus geven we de wekker opdracht om al om 05.45 uur lawaai te maken. Laten we hopen dat de karaoke-schreeuwer vanavond geen dienst heeft en dat het leger klepperende dames de 3e Wereldoorlog niet heeft overleefd. Dat zal duidelijk bevorderend voor mijn nachtrust zijn....

24 september

Het is nog geen 06.00 uur. Heel voorzichtig ontwaak ik uit mijn eigen dromenland. Ik zie Marjolein al heel voorzichtig door de hotelkamer schuifelen en ik besef dat ik geslapen heb als een prins. Als een vorst, zou Marjolein zeggen! Voor haar ben ik veel meer dan een prins....Heerlijk, geen last gehad van naar oorlog solliciterende vrouwen of van een wilde dronkeman, “zingend” in een karaokebar. Ik realiseer me dat ik een nacht gehad heb zoals ik me nauwelijks nog heugen kan! Super!

Een kopje koffie, een broodje, een eitje....Eduardus kan er voorlopig weer tegen. Ergens in een hoekje van mijn ingewanden hangt overigens nog wel een deel van een forse wafel....Om 06.30 uur stappen we door het nog donker centrum van de stad, op zoek naar de bushalte waar we worden opgehaald. Het station is eenvoudig te vinden. Er staan al een achttal mensen, dat even later is uitgegroeid tot 22 personen. De aanwezige Nederlanders voeren de boventoon, maar in dit geval niet alleen vanwege de grote monden, maar omdat “we” duidelijk getalsmatig in de meerderheid zijn. Twee verpleegsters die naast me op een bankje zitten te wachten, nemen uitgebreid de nieuwe inlogprocedure door van pc-terminals op de OK van het ziekenhuis waar ze werken. Inclusief het ontwijken van eventuele probleempjes...lekker handig! Ik neem me voor om vanavond eens te kijken of ik het patiëntendossier kan vinden van een of andere bekende Nederlander. Kan nog leuk worden (geintje).

Een boom van een kerel (maat EB) vertelt me dat hij niet veel op heeft met wandelen, hij is een fietser. De man heeft een net zo’n goed verzorgde spoiler als ik heb, dus we wissellen ervaringen uit, vooral over het klimmen in de bergen.....We hebben het vooral over een schimmig verleden...

Om klokslag 07.00 uur draait onze bus het plein op en heel wat haarspeldbochten verder en ook 20 minuten later stappen we uit in het dorp Othos. Othos is het hoogst gelegen dorp van Karpathos en ligt op een hoogte van 510 meter. De meeste bewoners wonen in de winter in warmere gebieden, al dan niet op Karpathos. We bezoeken een instrumenten-maker die in een werkplaats zijn eigen gebouwde violen en lyra’s maakt. De instrumenten zien er heel teer en fijn uit. Echt prachtig mooi! We lopen door het mooie middengebied op hoogte van Karpathos en genieten van de prachtige vergezichten. We zien onder andere het eiland Kasos liggen en na een gesprek met onze wandelgids Renate besluiten we om daar de volgende dag mee naar toe te gaan. Die plotselinge switch heeft te maken met het feit dat de wandeltocht lastig is voor vooral de knieën. Bergje op is geen probleem, maar bergje af is een aanslag op de mediale kniebanden van Eduardus zelf! De wandeling op Kasos is minder steil en dus beter geschikt voor het kniegewricht in het algemeen en dat van Eddie in het bijzonder. Daar komt bij dat Marjolein bij het klimmen steeds het pijnlijke gevoel heeft dat haar rechter teen los in haar schoen ligt! Later zien we zelfs dat de teen erg is opgezet. Dat wordt later een bezoekje aan de huisarts....

Ondertussen bezoeken we een kapelletje, maar ook een prachtige kerk. Het gebouw heeft waarlijk schitterende muurschilderingen van allerlei heiligen en vooral ook het plafond is magnifiek beschilderd. Overigens heeft Karpathos ongeveer 2000 kapelletjes. Bijna iedere gezin/familie heeft er wel één. De mensen op Karpathos zijn erg gelovig! Tussen de geloofslessen door door wijst Renate ons op allerlei in het wild groeiende, geweldig lekker geurende kruiden. Ook leert ze me van vijgen houden! Ik verafschuw vijgen, maar dat zijn van die gedroogde, lelijke dingen die we thuis wel eens binnen halen. Maar een verse vijg (niet om je oren) is niet te versmaden. Echt heerlijk. En je kunt ze zo aan de kant van de weg plukken.

En zo wandelen we via het dorp Stes door deze prachtige natuur naar het eindpunt in Piles, ruim 7 kilometer verderop. In een restaurantje nemen we wat te drinken, waarna de bus ons weer terugbrengt naar het vertrekpunt. Een prachtige wandeling is ten einde. Wat hebben we genoten. Nu zien we uit naar de dag van morgen. Om 09.00 uur varen we met een boot in ongeveer 1,5 uur naar het eiland Kasos, waar we mooie , maar niet al te steile wandelingen gaan maken en waar ook tijd is voor een lunch en een rustig verblijf aan het mooie strand. Die tocht gaat een hele dag duren.

Met de ervaring van vandaag en het vooruitzicht naar morgen, zoeken we in Pigadia een leuk restaurantje uit waar Marjolein een heerlijk Griekse salade neemt en ik een erg lekker “spaghetti-nog-wat”. We slenteren wat door de prachtige straatjes van deze stad en scoren een geweldig “Home-Made” ijsje. We besluiten dat we hier zeker nog een keer terugkomen, want....laat maar, het ijsje laat zich toch niet beschrijven. De rust van de middag imiteren we de Grieken met een siësta en de avond staat in het teken van een heerlijk diner!

25 september

Mijn lichaam begint te wennen aan het vroege opstaan! Om 05.30 uur, bijna een uur te vroeg, gaan automatisch de luiken open! Ik ben klaarwakker en in afwachting van het ontwaken van de prinses naast mij, lees ik de digitale PZC. Daar word je ook niet vrolijk van. Het gezichtsverlies van Boris Johnson, de zeker lijkende kortingen op de pensioenen en de dreigende afzetting van Donald Trump beheersen bij de koppen. Ik realiseer me dat het laatste feit niet perse slecht nieuws voor de mensheid hoeft te betekenen. Het kan ook een zegen voor de wereld inhouden. Ik laat de PZC en de wereld voor wat het waard is.....ik heb er nog geen zin in......

Het is de eerste keer dat we op een normale manier kunnen ontbijten. De dagen hiervoor hebben we ons vanwege vroege wandelingen moeten tevreden stellen met een ontbijtbox. De over het algemeen prima reviews van hotel Lemon Tree maken voor het ontbijt soms een uitzondering. Sommigen mensen vinden het namelijk voor verbetering vatbaar. Daar snappen we niks van als we in het knusse restaurant aanschuiven. Het is heerlijk en vooral de Griekse yoghurt met fruit en heerlijke honing scoort een dikke tien! Nee, Lemon Tree kan wat ons betreft een goede review krijgen, zonder kritiek op het ontbijt.

Om kwart voor negen ontmoeten we Renate van Art and Walk in de haven en gaan we aan boord van een luxe privé veerdienst naar het eiland Kasos. De eigenaar heeft het prachtige schip samen met zijn beide zonen gebouwd en onderhouden dus dagelijks deze veerdienst. Ze vertrekken ‘s ochtends om 07.30 uur vanuit Kasos en om 09.00 uur vanuit Pigadia. Dat betekent dat de drie mannen overdag nog een andere job erbij kunnen nemen. Ze maken en repareren airco’s op het eiland Kasos! Veel mensen op deze eilanden hebben dubbele jobs. De vriend van Renate, Tom, helpt Renate bij de wandelingen van Art en Walk, maar is vanaf de (late) middag ook werkzaam in restaurant Acropolis.

Vanwege het feit dat het toerisme in de winter hier stil ligt, trekken veel inwoners van deze eilanden in de winter naar bijvoorbeeld Athene om daar in dat deel van het jaar te werken teneinde in het levensonderhoud te kunnen voorzien. Het maakt ze niet veel uit hoe ze dan hun centen kunnen verdienen, ze pakken alles aan!

De mooie boottocht trekt langs de kust van Karpathos en steekt dan plotseling over naar Kasos. We komen er rond 10.30 uur aan. Renate heeft haar hond, een prachtige labrador met de naam “Jack” meegenomen. Naast Jack zijn er nog 8 andere gasten en het klikt onmiddellijk. Het is een gezellige groep waarmee we eerst door de “hoofdstad” Fry wandelen, maar waarmee we daarna naar het mooie dorp Panagia wandelen. Het dorp is gedeeltelijk niet bewoond omdat de bewoners al weer vertrokken zijn. Een deel van de inwoners komt hier in feite alleen in de zomer wonen. De nauwe straatjes doen idyllisch aan en Renate heeft allerlei informatie over de geschiedenis van het eiland. Zo vertelt ze dat er weinig echt bekend is van het eiland omdat Albanezen ooit (en nog niet eens zo lang geleden, plm. 100 jaar) alles op het eiland in brand staken. De toen niet op het eiland aanwezige autochtonen die terugkwamen, hebben een en ander weer opgebouwd. Maar alle archieven en waardevolle documenten waren ook verbrand! Vandaar dat er heel weinig over dit eiland bekend is. In een kerk vertelt Renate over een geschiedenis van een prins die trouwde met een nette dame, maar dat hij eigenlijk verliefd was op een kunstenares, annex feministe, annex dame van lichte zede. Het is nooit wat geworden tussen de prins en zijn echte geliefde, maar zij ligt volgens een archeoloog in een tombe bij de kerk, maar de dorpelingen ontkennen dat. Wie er gelijk heeft vertelt de verbrande geschiedenis niet. Een ander mythe horen we bij de “six churches” dat eigenlijk kapelletjes zijn. Zes kapelletjes staan tegen elkaar aangebouwd, maar je kunt aan de binnenkant niet van het ene kapelletje naar het andere lopen.  De sage vertelt dat een lyra-speler muziek moest maken van 6 feeën die hem hadden opgesloten. De feeën lieten de lyraspeler vrij als er een kapelletje voor elk van hen was gebouwd. En zo geschiedde! De kapelletjes doen nog steeds dienst, vooral bij heilige feestdagen.

En zo bezoeken we de diverse bezienswaardigheden van beide dorpen. De oude haven is werkelijk prachtig met allemaal cafeetjes en terrasjes, maar alle tentjes zijn gesloten omdat er te weinig klandizie is. Zo zonde, het is er zo mooi.

Tussen de middag gebruiken we in één van de weinige wel functionerende restaurantjes hier een traditionele, heerlijke lunch met allerlei lokale gerechten. Het is een bijzonder leuke dag, die plotseling beëindigt moet worden als de boot om 17.00 uur weer terugvaart naar Pigadia. Het is weer een mooie vaartocht van anderhalf uur. In de haven van Pigadia nemen we afscheid van onze tijdelijke medereizigers. Renate zien we morgen weer voor de laatste wandeling, een wandeling met de naam “Valley-wak”. Een vallei-wandeling dus. We zijn benieuwd. We hebben het tot nu toe prima gedaan; hier en daar protesteert het lichaam een beetje, maar vooralsnog doorstaan we de testen met verve. Vandaag nog op zoek naar een heerlijk diner en morgen.....morgen weer vroeg op voor de laatste wandeling. Heerlijk!

De zes kapelletjes, achterzijde

26 september.

Geloof het of niet, maar opnieuw rammelt de wekker om 06.00 uur alsof zijn leven er vanaf hangt. Dat ding beseft natuurlijk niet dat luidruchtig rammelen veel gevaarlijker is voor zijn voortbestaan dan heel stilletjes blijven. Enfin, Marjolein bezorgt me een kopje koffie en uit de ontbijtbox haalt ze een hardgekookt eitje en een boterham die het predikaat vers niet echt verdient. Foei, wat is die snee droog.....

Na het ontbijt wandelen we naar het ontmoetingspunt voor deze nieuwe wandeling, de zogenaamde “Vallei-wandeling”. De afstand naar het ontmoetingspunt is ruim één kilometer en gebruiken we als een goede warming-up....Onze gids van de afgelopen dagen, de charmante Renate, verschijnt gauw op het appel en met nog een achttal andere wandelaars duiken we de vallei in. Marjolein en ik zijn de enige wandelaars met wandelstokken, maar we maken de nieuwsgierig kijkende andere lopers duidelijk dat dit geen onbescheiden professionalisme is, maar eerder een hoge noodzakelijkheid om de diverse lichamelijke mankementen te compenseren. Als voorbeeld geven we de losliggende dikke tenen, de uitgevallen kuitspieren tengevolge van een hernia en rugklachten waar diverse professoren zich op hebben stukgebeten. De stappers zijn gerustgesteld, ze begrijpen dat wij het elk geval niet zullen zijn die het tempo fors omhoog zullen voeren! Onze oprechtheid stimuleert zelfs de anderen nog een beetje tot openheid en artrose is nog wel de minste kwaal die de andere wandelaars verbergen. Enfin, de gezamenlijke bewoners van het kamp Mash gaan op pad. De lanen in, de paden uit. Voor ons de derde dag op rij, tevens de laatste. En weer is het een prachtige tocht, maar voor ons niet de mooiste. Op Karpathos staan, zoals ik eerder al schreef, ruim 2000 kapelletjes en vandaag zien wij er voor de derde dag verschillende aan ons voorbij trekken. Al die dingen zijn blauw-wit van kleur, hebben dikke muren, hebben ook veel mooie muurschilderingen, hebben afbeeldingen van allerlei heiligen en overal kun je een kaarsje aansteken. Vandaag zien we op een muur schilderingen van 11 apostelen. Elf? Ja, ze hebben Judas vanwege ruimtegebrek weggelaten. De muur was niet breed genoeg....dus dan laat je die gemene Judas gewoon weg! Alsof er vroeger geen discriminatie bestond, verdorie! Maar eerlijk is eerlijk, het is opnieuw heel mooi. Vooral de witte dorpjes tegen de grijze achtergrond van de bergen maken grote indruk. We fotograferen een kapelletje (van de verdreven Judas) met op de achtergrond het idyllische dorp Menetes. De inmiddels brandende zon zet het geheel prachtig in het licht. Supermooi! Opnieuw vertelt Renate over de kruiden die overal groeien en legt ze uit dat ouzo een echt Grieks drankje is en dat raki een distillaat is en dus heel anders van smaak is (kan 90% halen). Maar als je in Turkije raki vraagt, dan krijg je daar ouzo. Alleen mogen ze het daar geen ouzo noemen, vanwege een soort bescherming van de naam! Zo tegen het einde van de wandeling die ruim 8 kilometer lang is (exclusief de 2 kilometer van en naar het hotel) schenkt Renate een borrel raki in. Dat spul kap je in één keer naar binnen en daarna heb je de neiging om de brandweer te laten uitrukken! Renate vertelt er nog bij dat het spul heel goed is als je wat aan de ingewanden mankeert. Ik geloof het direct, het brandt alles finaal plat daar binnenin de mens! Aan het einde van de tocht neemt Renate ons ook nog voor een kopje koffie mee naar haar bedrijfje waar ze ons voorstelt aan haar partner Tom en aan haar labrador Jax. Met de laatste hadden we gisteren al kennis gemaakt. Na de koffie wandelen we terug naad het hotel, ondertussen de schade aan armen, benen, tenen en ruggen inventariserend!

Na een heerlijke douche in het hotel nestelen we ons op een terras aan de haven en werken we op het supergemakje een heerlijke lunch naar binnen. We nemen nog een glas en nog een en laten de zon haar helende werking doen op onze geteisterde spierenbundels.....

En dan gaan we aan het werk. Jazeker, aan het werk! Met de Kartaponese Keuringsdienst voor Waren hebben we een overeenkomst om een vergelijkend onderzoek te doen naar de kwaliteit van het Kartaponese Home Made ijs! Gisteren hadden we daar oor een eerste bezoek afgelegd aan Papa Chocolos en nu bezoeken we, volstrekt anoniem, ijssalon Papa Chipolatos. We keuren de verschillende smaken met diverse bolletjes en proberen voor een goede vergelijking de smaak van gisteren terug op te roepen. De smaken van gisteren waren wat intenser, menen we. De smaken van vandaag blijven wat beter in de mond hangen! We zijn er nog niet helemaal uit, maar neigen naar een minimale winst voor Papa Chocolos. Voor alle zekerheid gaan we morgen nog een kleine test bij Papa Chocolos overdoen. Om helemaal zeker te zijn en om niemand op dit mooie eiland tekort te doen. We worden ook niet voor niets vorstelijk door de eilandelijke Keuringsdienst betaald!

En zo lachen we, genieten we en genieten we nog meer. We houden nog een heerlijke siësta in de koelte van onze hotelkamer en zien uit naar het diner van vanavond! Dat moet weer ergens aan de haven, kijkend naar mensen, luisterend naar de geluiden van de haven en genietend van de vele lichtjes van de dorpen tegen de bergwanden. We voelen ons, voor de zoveelste keer, de rijkste en meest gezegende mensen van de wereld.

Aan het werk

27 september

Wat kan ik over deze dag anders schrijven dan dat het een stranddag is met veel zon, zee, strand, luieren en lekker eten. Om aan een mooi strandje te komen, moeten we wel 1.2 kilometer wandelen. Maar dan heb je ook wat! Voor 5 euro een heerlijk zacht bedje met een keurige parasol erboven! Beetje lezen, beetje mensen kijken, beetje zwemmen en tussen de middag in een vlakbij gelegen tentje lekker lunchen. Dat is het! Geen geheimen, geen bijzonderheden, geen vermoeienissen. Niks van dat alles. Het is een heerlijke dag die we natuurlijk afsluiten met een heerlijk diner! Morgen gaan we voor de laatste dag dit alles maar lekker herhalen. Carpe Diem, de zon schijnt thuis niet te schijnen, dus genieten we nog maar even extra! 

De laatste dag, 28 september is ook weer een stranddag. Lekker aan het strand liggen, bakje koffie op zijn tijd en genieten van het heerlijke zonnetje. De avond sluiten we af met een heerlijk diner in het uitstekende restaurant Akropolis, waar we ook nog in een leuk gesprek geraken met andere Nederlanders die een tafeltje gevonden hebben.

Morgen vliegen we om 11.00 uur terug richting Schiphol, waar ons dus regenbuien en najaarsstormen te wachten staan. En toch, het is ook altijd weer leuk om naar huis te mogen gaan. Het is een prachtige week geweest, waarin we volop hebben genoten van de tripjes, de wandelingen, het strand, de restaurantjes en...waar we weer erg van elkaar mochten genieten. Op naar de volgende reis, in februari/maart naar Zuid Amerika. Carpe Diem! 

De haven van Pidagia op onze slotavond