Hotel Tesoro Blu

Voorbereidingen.
Nee, Griekenland is niet het meest voor de hand liggende land waar we na de coronatijd heen gaan. Maar het is wel het meest voor de hand liggende mooie alternatief voor een "verre" reis. De geplande reis naar Rusland, Mongolië en China (Trans Baikal Express) blijft in het verschiet, dat kan dus op dit moment even nog niet. We zien dus erg uit naar onze eerste reis ná de coronatijd. En dan hebben we nog niet echt te mopperen. Immers, vorig jaar maart waren we nog in Argentinië, Chili en Brazilië. En een paar maanden geleden (juni) waren we nog in midden Frankrijk voor een super relaxte 12 dagen. Nee, we mopperen dus echt niet en we gaan zeker genieten van twee weekjes Griekenland, 14 dagen Kefalonia.
Onze voorlopige plannen zien er als volgt uit: de eerste vier dagen luieren, wandelen, eten en drinken en dan hebben we één of twee excursies, waaronder een excursie met een 4W-drive in de bergen van het eiland. Voort de  tweede vijf dagen hebben we een auto gehuurd omdat we dan het verdere eiland willen gaan verkennen. En de laatste dagen reserveren we weer voor luieren en voor één of twee excursies. Het zal wel lukken...vamos!

Donderdag 18 september

Steeds als we op vakantie gaan, gebeurt er wel wat bijzonders met Vadertje Spoorwegen. We moeten in Leiden Centraal overstappen om het laatste stukje richting Schiphol af te kunnen leggen. Omdat we deze keer door een aanbieding en bij wijze van uitzondering, eens 1e klasse reizen, zoek ik ook in het nieuwe toestel op Leiden Centraal naar een 1e klasse coupé. Waardoor ik de hoge tonen van de fluit van de overijverige conducteur niet hoor. Ik zie Marjolein in een flits snel een 2e klasse coupé in duiken als ik besef dat ik mee zal moeten, wil ik niet alleen op het station achterblijven. Eerst slinger ik mijn koffer naar binnen. Dan hang ik goed en wel in de gele deur als de automatische piloot zijn uiterste best gaat doen! Mijn been klemt tussen de half teruggevallen koffer en de doorduwende deur. Ik móet en zál naar binnen en vraag me af of alle baby’s zich zo voelen als ze zich “in een openingsfase ” naar buiten moeten persen. En persen doe ik ook. Met alle macht. En de deur blijft daardoor gelukkig half open hangen tot ik me uiteindelijk naar binnen heb gewurmd. Sissend en piepend klappen de poorten achter me dicht. Met een zucht. Ik zucht ook, maar harder…Mijn knie is het grootste slachtoffer en  protesteert serieus. Ik ben blij dat ik geen flinke fietstocht op mijn agenda heb staan. De reis is begonnen…..Griekenland, we zijn op weg!

Hotel Ibis Schiphol stelt ons erg teleur. Het hotel is onze vaste ankerplaats op de dag voor vertrek bij bijna al onze vakanties. Het hotel heeft een uitstekend restaurant dat nu echter alleen “take away” kent. Je doet je bestelling in de hoek en je krijgt een zak eten mee dat je overal in het gebouw kunt opeten. Wij kiezen voor een tafeltje in het restaurant zelf. Uit een pizzadoos komt een echte carpaccio tevoorschijn. Het logischerwijs hele dunne vlees laat zich nog wel snijden met het meegeleverde frêle houten mesje, maar de sla is weerbarstiger en het eerste gevecht dient zich aan. Enfin, de smaak is goed, lekker zelfs. Maar dan maken we een plastic loempiadoosje open en daarin vinden we dan onze biefstuk met groente en frietjes. Het houten mesje scheurt spontaan in twee stukken en dat alleen al bij de gedachte dat hij het moet opnemen tegen een onverslaanbare tegenstander. Actie dus! Op ons verzoek krijgen we een beter mes….een plastic mes! Echt zilverkleurig plastic, maar laat nou de biefstuk van een dusdanig kaliber zijn dat zelfs een pas gescherpt padvinderszakmes er niet doorheen zou kunnen komen!  Laat staan een pseudomes van volstrekt ondeugdelijk plastic. Jeetje, wat een armoe. Ik probeer een stief kwartiertje wat stukjes van de bejaarde koe te snijden, maar als ik uit het doosje een lachend geloei meen te horen, geef ik het op. Ik gooi de aspirant schoenzool terug in het doosje en duw er de inmiddels koud geworden frietjes ook maar bij. Nee, dit zijn we hier niet gewend. En het is volgens ons ook niet meer nodig. De coronamaatregelen hebben recent immers ook een update doorgemaakt. Enfin, we gaan op tijd het mandje in voor de reis die morgen op ons ligt te wachten. Er zullen vast en zeker nog meer bijzondere dingen op ons pad komen. Vamos, Greece, here we come.

Vrijdag 19 september

Het is vroeg dag als de wekker om 03.45 uur alarm slaat. Ik duw mijn duffe kop onder de koude kraan en stel vast dat de mist in mijn hoofd er niet van verdwijnt. Het zij zo…
Om exact 04.38 uur komt de eerste shuttlebus bij het hotel voorgereden. En ik zie het al aankomen. Veel te veel passagiers voor een veel te kleine bus! We staan gelukkig vlak bij de deur en met een “beetje” geduw en getrek rollen we de bus in. Niet iedereen kan mee. Of toch wel? Nog één..buik intrekken, a.u.b….nog één..nog even stampen….nog één….Er blijven een vijftal mensen bij het hotel achter! Ik vraag me af wat de overtreffende trap is van “haringen in een ton”. Jeetje, wat een gedoe! Ik heb warempel nog een stoel, maar ik zit wel verschrikkelijk klem tussen aan de ene kant een mannen-dijbeen en aan de andere kant een aardig glimlachende dame. De bus slingert zich richting Schiphol en ik stel vast dat ik prettiger de ene kant uit slinger dan de andere kant. Vlak bij hal 3 braakt de bus zijn haringen uit en staan we gelukkig weer in de frisse lucht. Ik hoop dat meneer (of mevrouw) COVID niet ook in de bus zat….
Het inchecken op Schiphol gaat redelijk snel. Alle (extra) documenten worden uitgebreid gecontroleerd en voorzien van een Corona ouderwets stempeltje. Toch bijzonder in deze moderne tijd dat even niet alles digitaal kan gaan!
De vlucht verloopt soepel en de medische mondkapjes die we op onze snoet geschoven hebben doen hun werk. Deze mondkapjes zijn duidelijk beter dan de blauwe “gewone” lapjes en de stoffen dingetjes! De vlucht bedraagt 2 uur en 35 minuten en dat is een forse meevaller. We waren op een uurtje méér berekend!
We zitten overigens als vorsten. Marjolein heeft bij de nooduitgang stoelen 13A en 13C gereserveerd in de hoop dat niemand de stoel 13B tussen ons zou reserveren. En dat is prima uitgepakt, we hebben drie stoelen voor ons beiden. Ruimte genoeg dus! Sommige mensen, zoals mijn goede vriend Sidney, willen vanwege bijgeloof niet op rij 13 zitten en anderen willen niet tussen twee vechtende echtelieden hangen! Hahaha, gelukt dus!

De kamer is prima, alleen is de kamerkluis kapot. We vragen na een weldadige lunch (pfff….daar hebben we een eerste, ernstige calorieaanval..) of er iets aan die kluis gedaan kan worden. De aangerukte Corona-smoesjes accepteren we niet, vooral omdat dit hotel ons veel geld heeft gekost en wij ons dan ook niet zomaar een kaduke kamer in de maag laten splitsen! En warempel, het helpt. Als ik ook nog eens een fotootje van de kapotte kluis naar de receptie stuur, staat er binnen een poep en een zucht de Griekse Aage M aan de deur en even later heeft "onze" kluis een volkomen nieuw mechanisme in zijn ingewanden. En kunnen we dus onze waardevolle spullen achter slot en grendel opbergen. Waarbij ik opmerk dat alleen Marjolein niet in de kluis past......

Tot slot van deze dag: het diner is prima. Het is in buffetvorm, maar het is werkelijk van geweldige kwaliteit. Opmerkelijk: als je langs het buffet trekt, verwachten ze dat je niet alleen afstand houdt, maar dat je bijvoorbeeld ook plastic handschoentjes aantrekt als je de buffetlepels vastpakt. Kortom, Corona veiligheid staat hier hoog in het vaandel! 

Zaterdag 18 september

Hotel Teroso Blu is een “no adult” hotel. Hier dus geen geschreeuw en gekrijs van hele kleine kinderen. Onder de zestien jaar kom je er hier niet in! Maar jeetje, dan heb je weer te maken met kinderachtige, zich puberaal gedragende ouderen. De gemiddelde leeftijd in dit hotel ligt zo rond de 96 jaar….geintje, nee, er lopen wel mensen rond van om en nabij de 35 à 40, maar dat zijn uitzonderingen. De meesten zijn de vijf kruisjes zeker al lang gepasseerd. En daarmee kom je ook op een leeftijd dat je een beetje kinds begint te geraken, zeggen de geleerden. Wat ik daarmee bedoel? Let op. Bij het buffet lopen alle gasten niet kris-kras door elkaar. Het buffet heeft vanwege Corona een helder aangeduide looproute. En men stelt mondmaskertjes én handschoentjes aan het buffet verplicht. En dan loopt er plotseling zo’n dappere Nederlandse soldaat tussen de troepen die dwars tegenin de met enorm grote pijlen aangegeven route banjert. Gevolgd door zijn trouwe truttebol, zijn vrouw. Mondkapje? Nee, hoor. Handschoentjes? Zeker niet. Niet voor meneer Dwarsligger en dus ook niet voor mevrouw Dwarsligger. Zonder enige gêne sjouwen ze parmantig tegen de stromen in. Het interesseert ze kennelijk geen fluit wat anderen er van vinden. Het personeel grijpt niet in en dat verbaast ons erg omdat ze hier verder heel streng zijn. Ik overweeg even om de oranje terroristen aan te spreken, maar Marjolein voelt mijn driftbui aankomen en grijpt in:  “Niet doen, echt niet, je hebt er straks heel de vakantie last van”. Even weeg ik de situatie af: last krijgen van een chagrijnige Hollander of last krijgen van een ronddansend virus met de naam COVID. Door de niet mis te verstane blik van mijn lieve echtgenote besluit ik om mijn handschoenen dan maar een keer extra te verwisselen en/of een extra vracht anti besmetting crème aan te brengen. Ik gun de terroristen nog een granaatachtige blik en sluit de malloten voor de rest van de vakantie voor mezelf af.

Het ontbijt deze ochtend is van een uitstekende kwaliteit. In alles doen de mensen hier hun best om de status van vijf sterren waar te maken. We genieten deze ochtend van een heerlijk bedje aan de rand van het zwembad met uitzicht op zee. Wat een heerlijke luxe. Vandaag en ook morgen blijven we in deze relaxmodus. Maandag hebben we de eerste activiteit met een hele dag in een 4wheeldrive de bergen in. Maar dat is voor overmorgen. Eerst maar eens lekker luieren. De zon verwarmt ons, het is 29 graden Celsius. Heerlijk…!!!

Rond lunchtijd beseffen we dat we deze maaltijd gaan overslaan. Geen pure Zeeuwse zuinigheid, maar het ontbijt is amper verteert en het diner zal vanavond ook wel weer overdadig zijn. Bij een patisserie vlak naast het hotel kopen we een paar gebakjes die we samen met een bakje koffie op het terras van onze hotelkamer soldaat maken. Het “gebakje” slaat in als een raket! Wat zeg ik, als een raket met dubbele lading waar ze in Noord Korea van verschieten! Een echte Bosse Bol zou zichzelf direct opheffen als hij hiermee werd geconfronteerd en zijn naam veranderen in Griekse Oorlog. Een halve fabriek slagroom en een halve silo vanillepudding zitten verborgen in een landmijn uit een betere oorlog! Foei, het hele spektakel is ook nog eens doordrenkt met een massa mierzoete honing. Het gebakje zwemt als het ware in een badje van honing. Het projectiel slaat zowel bij Marjolein als bij mezelf in als een bom! Als dat maar goed komt. We reserveren alvast een half uurtje op het toilet!

Uiteindelijk valt het mee. Een rennie doet wonderen, zullen we maar zeggen. De middag brengen we door aan het zwembad, waar ik, achter mijn zonnebril, zonder dat Marjolein het ziet, ga speuren naar vrouwelijk schoon. Maar het is gemakkelijker om een kameel aan de Noordpool te vinden dan hier een mooie vrouw. Die van mij buiten beschouwing gelaten. Geen vrouwelijk schoon dus, wel vrouwelijk misplaatste ijdelheid. Ik zie bijvoorbeeld een vrouw op (flinke) leeftijd met een bikini rondlopen, waarbij ik me afvraag of deze mevrouw wel eens met een serieus gemoed in de spiegel heeft gekeken. De versierseltjes aan bovenstukje (zeg maar bovenstuk) en broekje (zeg maar broek) zijn de enige delen met perspectief. De daaraan omliggende delen hangen royaal over het bovenstuk en over de broek. De rolletjes van deze dame zijn serieuze rollen geworden, een soortje almachtige golven. Haar man ligt diep te slapen. Ik snap het! Gelijkertijd heb ik ook alweer een beter gevoel bij mijn eigen spoiler. Die valt hier niet zo erg op! Die is nog maar van de beginnende enkelvoudige A-klasse. Er lopen er hier rond van de triple Z-formule! In al dat geweld besluit ik om na de vakantie de strijd met de kilo’s en het BMI aan te gaan om in april met minstens 10 kilo gewichtsverlies aan het fietsseizoen te beginnen. Ik ben een beetje geschrokken van mijn voorland, dat zich hier in alle hevigheid etaleert….

De avond is voor het diner, voor een drankje en voor een vooruitzicht naar morgen, waarop we de relax-stand met 24 uur zullen verlengen. Maar we gaan ook eens het dorp inwandelen om te kijken wat hier allemaal te beleven valt. De tweede dag is warempel al weer voorbij….

Zondag, 19 september

We hebben een redelijk goede nacht achter de rug en ik geniet nog na van de geweldige 9-0 zege, gisterenavond, van Ajax op Cambuur. Wat een eenzijdige wedstrijd was dat, maar die zijn dan voor de winnende fans ook best wel mooi…..
Het ontbijt is weer een feestje, waarna we een bedje aan het zwembad uitzoeken om lekker verder in de heerlijke zon wakker te worden.
Rond 11.00 uur trekken we de schoenen aan en tippelen we naar het dichtstbijzijnde dorp Skala. Ik betwijfel of we voor een goed tijdstip hebben gekozen om deze trip te maken, want na 1,5 meter gutst het zweet uit al mijn poriën! Het is heel warm, maar ik heb ook, als vanouds, weer last gekregen van mijn rug. Dat is toch een bijzonder fenomeen. Werkelijk iedere vakantie krijg ik opnieuw pijn in de onderrug. Terwijl ik ‘s avonds en ‘s nachts toch hartstikke stil lig. Maar iedere “peut” zegt dat je juist dan veel moet blijven bewegen en dus ga ik op weg. Wandelen…ik zou liever met deze pijnlijke rug in het wiel van Jaap, Rudy, Theo en Jopie zijn gekropen bij de Kees Korstanje Toertocht die vandaag wordt verreden! Enfin, ik denk aan mijn maatjes.
De weg naar Skala is saai, met aan de ene kant van de weg het strand en aan de andere kant matig bezette hotels, restaurants en cafeetjes. Het hoogseizoen is hier duidelijk al voorbij! 

Van het dorp Skala zelf worden we ook niet echt heel vrolijk. Het dorp doet me denken aan Goes en Terneuzen, waar ook heel veel winkels leeg staan. Maar het meest idiote is dat dit dorp werkelijk in niets doet denken aan Griekenland. Niets, nada, niënte! Alleen de aanduidingen op de wegbewijzering zijn Grieks en het Griekse woord voor restaurant zie je ook regelmatig. Maar voor de rest houdt het op. Het is werkelijk bizar. Dit dorp zou zo maar in elk willekeurig land op de wereld kunnen liggen. Daarom zoek ik in de souvenirwinkels ook naar een kangoeroe…die zou er zo maar ergens tussen kunnen liggen. Ik snap er werkelijk niks van. Niet dat we ontzettend verrast zijn, want we hadden dit eerder over Kefalonia gelezen: in Skala is niets van Griekenland terug te vinden…..maar dat het zo erg zou zijn had ik niet verwacht. Ik denk dat dit dorp er mee zou opknappen als ik hier op straat spontaan de sirtaki ga dansen. Dan heb je in elk geval een heel klein beetje Griekse cultuur. Jammer genoeg heb ik mijn dansschoenen niet bij me.
Enfin, we slaan wat (massage) olijfolie in om mijn rug te kunnen masseren en kopen een paar heerlijke broodjes die we aan de rand van het dorp wegwerken. Op de terugweg vullen we in een supermarkt de voorraad wijn aan en ook kopen we vervangende Baileys….Ik heb namelijk de bodem van mijn eerste voorraad al in zicht….Marjolein drinkt de rosé van het eiland Kefalonia. Echt ontzettend heerlijke wijn en verhoudingsgewijs met de geïmporteerde wijnen, stukken goedkoper!
Terug bij het hotel neem ik een verfrissende duik in het heerlijke zwembad. Als een dolfijn doorklief ik het frisse water. Heerlijk! k heb geen enkele moeite om de relaxstand weer aan te zetten!

Maar dan gaat het toch fout! Marjolein ontvangt een bericht van het excursiebedrijf. Wegens te weinig deelname gaat de trip, de 4wheel-drive door de bergen morgen niet door! De kater is groot, zo groot als twee katers! Ik vind het niet acceptabel om zo laat te annuleren en ik wil contact met TUI, onze reisorganisatie. Let op het springen van de lintworm: contact met TUI….bij aankomst op het vliegveld afgelopen week kwam er een TUI-dame de bus in om te vertellen dat zij de enige werknemer van TUI op het eiland is. We moeten het met haar doen! Wat doen? Ze bedoelde dat zij ons zou helpen als we ze nodig zouden hebben. Alleen….alles ging wel met de app. Alleen maar met de app! In de TUI-app konden we namelijk alles vinden, alles over onze reis en alles over de excursies. En als we contact met haar en/of TUI wilden, dan moest dat dus ook via de app. Ze zou ingeval we contact wilden, onmiddellijk op een signaal vanuit de app reageren. Had ik maar gevraagd wat TUI verstaat onder “onmiddellijk”.
Want nu heb ik contact met TUI nodig! We willen vertellen dat we de annulering van de excursie absurd vinden en we willen  nu de huurauto eerder en langer om niet door dit soort grappen te worden overvallen. Dus via de TUI-app een berichtje naar TUI met de vraag om nog vandaag contact op te nemen. Immers, de huurauto was bij TUI besteld. De prachtige TUI-app reageert automatisch op mijn berichtje. “Wij proberen binnen 30 minuten contact met u op te nemen”, orakelt TUI-app. Enfin, na 8 uur heeft TUI nog steeds niks van zich laten horen en dus weten we niet of we ons programma morgen kunnen aanpassen. Maar dat is dan eigenlijk nog niet zo’n drama. We realiseren ons alleen dat, als er iets met ons gebeurt, wij absoluut geen direct en onmiddellijk contact kunnen krijgen met de reisleiders van TUI. Een heel bedenkelijke situatie, immers mijn gezondheidssituatie kan direct contact best wel eens nodig hebben. TUI scoort hier een dikke min en dat zullen ze zeker gaan merken de komende dagen!

En toch….en toch…we laten onze vakantie nooit en door niemand verpesten en zijn op zoek naar kansen voor morgen. Jullie horen er over!

Als een dolfijn (orka) door het zwembad....

Maandag 20 september

Een dag van heroriëntatie! De TUI app is na 24 uur nog steeds zo dood als een pier. TUI Nederland is telefonisch wel te bereiken, maar daar draait het bandje met “al onze medewerkers zijn bezet. We doen ons uiterste best….enz.”. Ik probeer het dan maar met een  messenger bericht, maar daar geven ze al even weinig teken van leven als op de beruchte TUI-app!
Marjolein heeft ondertussen contact met TUI Goes. Die doen tenminste wát en laten al snel weten dat de annulering onomkeerbaar is. Ze proberen de uitbreiding van de de huurauto te realiseren, maar ook in deze hebben we het geluk niet aan onze kant. De huurperiode kan niet worden vervroegd en niet worden uitgebreid. Het blijven vier dagen! Ik voel me hetzelfde als wanneer ik denk aan alle prijzen die ik met de Staatsloterij heb gewonnen. Beetje klote! We laten ons niet demotiveren en hebben al snel contact met een plaatselijke nog open zijnde autoverhuurbedrijf. Helaas, geen auto’s meer! Het begint nu toch een beetje vervelend te worden en passen ons programma aan: vandaag wandelen naar een feeëriek haventje op 1,8 kilometer van het hotel, morgen naar het zandstrand hier vlakbij om een dagje op een bedje met parasol door te brengen en dan woensdag de paden op, de lanen uit in de huurauto.
En zo wandelen we richting feeëriek haventje. De zon brandt op mijn knar die verstopt gaat onder een Franse (Venne) pet. Na 300 meter begin ik ernstig te zweten en na 500 meter lijkt mijn bilnaad op een Zuid Limburgse rivier in regentijd. Foei toch, mijn hele broek wordt per stap natter! Ik ben een dikke zeventiger en mensen kunnen al snel denken dat ik probleem heb met een sluitspiertje hier of daar.
Na 2 kilometer blijkt er helemaal geen feeëriek haventje te zijn, wel monsterachtige rotsen die stijlvol uit de zee opstijgen.

Een kaarsje voor Dorthi en Geraldine en andere lieve mensen

Terug bij het hotel duiken we het zwembad in en laat ik een krachtstraal met water het masserende werk op mijn rug doen. Ik noem dit een degelijke massage. Het water wordt zodanig krachtig op mijn rug gespoten dat ik me nauwelijks staande kan houden. In mijn dromen zie ik me aan de andere kant (30 meter) het water uitgespoten worden. Jeetje, wat een kracht! Maar het is wel lekker…!!! Mijn rug gaat heel voorzichtig de goede kant uit. 
Vanavond weer lekker aan het diner. Dan lekker op tijd naar het mandje en morgen de zee op! Richting nieuwe belevenissen! Zin in!