Dinsdag 21 september

Terwijl gisteren de volle maan zich van de beste kant liet zien door tussen twee palmbomen door haar romantisch licht op ons dinertafeltje te laten schijnen, daar deed de zon het vanmorgen nog eens dunnetjes over! De zonsopkomst die we om 07.30 uur vanaf het terras bij het restaurant meemaken, is heel erg mooi. De vuurrode bal aan het einder geeft gelijk heerlijke warmte. Een prachtig begin van de nieuwe dag!
Om 08.30 uur draait een klein busje het terrein van het hotel op en even later tuffen we richting Poso, waar vandaan onze boottocht van vandaag zal vertrekken. Er zitten nog meer mensen in het busje en dat merk ik ook heel snel. De vering van het autootje heeft vast de 400.000 kilometer overleefd, want het kraakt, piept en zucht nabij de banden dat het een lieve lust is. Maar we komen er en al gauw gaan we aan boord van een kleine boot die plaats biedt aan een persoon of 35. Dat lijkt me ook wel het maximale, want veel plek is er niet om echt lekker te zitten. Omdat we als laatsten aan boord gaan, hebben we de minste plekken, dus dat worden battles als er straks iets bijzonders te zien is.

Zorba de Griek, de kapitein, komt ons vertellen wat hij allemaal voor snode plannen heeft. Hij vaart eerst langs de kust van Kefalonia richting Skala om van daaruit de oversteek te maken naar het eiland Zackintosh. Langs de kustlijn maken we opnamen en foto’s van ons hotel en van het dorp Skala. Na de oversteek leggen we aan bij een prachtig strandje dat omgeven wordt door hoge witte rosten. Op het strand ligt een groot, roestig oud wrak, dat in de buurt van Zackintosh wereldberoemd is. We mogen van boord om in het prachtige kristalheldere water te zwemmen. Marjolein en ik kiezen ervoor om aan boord te blijven, op het strand en in het water lijkt het wel een mierenhoop! Als iedereen na een half uurtje terug aan boord is, valt mijn oog op een stelletje van rond de 35 jaar. Het is, zeg maar, een super klef koppeltje dat geen seconde van elkaar kan blijven. Zeg maar van het gehalte F1-tortelduiven! Het maakt alleen nog niet zoveel lawaai. We zitten verder naast een dame die of chagrijnig is of doofstom. Maar als ik per ongeluk op haar tenen trap, blijkt ze in elk geval niet doofstom te zijn. Dus…chagrijnig en na de aanvaring met maat 49 chagrijnig in opgevoerde vorm!

Zackintosh, scheepswrak op het mooie strand

Na het strand met het wrak varen we voorbij een aantal grotten in het massief uit het water oprijzende granieten gebergte. De meeste grotten zijn vrij klein, maar bij enkelen duwt Zorba de Griek even een stukje van zijn neus naar binnen. Waarom hij dat doet, weet ik niet goed, want buiten is het graniet en binnen ook…dus… Alleen Blue Cave is van een groter gehalte. Onze boot kan er niet naar binnen, maar kleinere bootje varen er wel naar binnen, en weer naar buiten gelukkig. Er staan ook een paar prachtige natuurlijke bogen, maar daar kan ons bootje ook al niet onderdoor. Maar mooi is het wel. Heel mooi zelfs!
De volgende halte is Agios Nikolaos, een kustplaatje dat kennelijk alleen gebouwd is voor toeristen, want naast restaurantjes en souvenirwinkeltjes valt er weinig te beleven. Wat wel een voordeel is….het is echt Grieks. En dat hebben we nog niet veel meegemaakt in Griekenland! Eerst kopen we een nieuwe pet, want mijn Brennepet is door een serieuze "wind" van de God Euros de oceaan ingeblazen….

We duiken vervolgens een terrasje op en bestellen een warme lunch. Marjolein krijgt een speciale salade van de chef, maar die chef is op school vast niet verder gekomen dan een krappe 4. De gegrilde zalm van mij is van smaak best lekker, maar de zalm is kennelijk van een soort waar ze wat extra graten in hebben gekweekt! Sodeju, wat heeft deze zalm een geraamte gehad…als een walvis! Enfin, een kopje cappuccino voor mij en een Amerikaanse espresso voor Marjolein zorgen ervoor dat het toch wel gesmaakt heeft. Ondertussen is Zorba al weer paraat en zo varen we terug richting Poso.
Als we dan plotseling hoog bezoek krijgen. Links en rechts van de boot duiken speelse dolfijnen op, waarvan een enkele zelfs compleet het water uitspringt. Alle mensen aan boord reageren enthousiast, behalve onze buurvrouw die stoïcijns chagrijnig blijft kijken en nauwelijks aandacht voor de zeebewoners heeft! Wat een muts….sorry! Toch is het grappig. Ook wij zijn enthousiast, alhoewel er geen enkele ervaring kan tippen aan het moment waarop we een paar jaar geleden met kleinkinderen in de Rode Zee tussen een hele school (plm.60) dolfijnen zwommen. En toch is dit zwak aftreksel daarvan ook weer leuk! Zorba geeft op de verdere terugweg ook nog gelegenheid om vlakbij Skala even in het prachtig blauwe water te duiken. Een enkele stoere, dappere jongeling met een stoot van een vriendin kan wel vanaf de hoogste reling van de boot springen. Totdat hij uitglijdt en hij zijn tranen moet verbijten om zich groot te houden. Het doet geen pijn, kreunt hij en ondertussen krijgt zijn knie de vorm van een extra opgepompte lederen voetbal. De domoor….op zijn rug zien we een grote krauw. Nog meer souvenirs van stoer gedrag!
Als we in Poso weer zijn aangeland, worden we met het busje weer naar het hotel gebracht. Als we daar uitstappen,stellen we vast dat de inwendige temperatuur te hoog is opgelopen. Onderhoud vereist! Gelukkig is de ijstent naast het hotel open en kunnen we de thermometer snel doen zakken naar normale waarden. En daarmee hebben we ondertussen ook een heerlijk ijsje binnengewerkt, ook al was het nu een absolute verplichting....
Vanavond is het diner gelukkig geen familiediner en kunnen we al etend uitkijken naar de dag van morgen. Om 10.00 uur komen ze de huurauto brengen. De eerste ritten zijn al door Marjolein gepland en gaan richting wijnranches…tsja…en ik mag mee….jullie horen ervan!

Oh, wacht even. Ik neem jullie nog even een paar dagen mee terug in de tijd. Toen zag Marjolein een tachtiger (denken we) een poging doen om hard in het zwembadwater te lopen. Misschien verplichte oefeningen in het kader van therapie! Marjolein zuchtte toen en mompelde (wel met respect, hoor): "In welk bejaardenoord ben ik nu in hemelsnaam terecht gekomen...". Het behaardengehalte hier is ondertussen duidelijk verbeterd. Er zijn nu ook jonge mensen gearriveerd en het uitzicht is aangenaam veranderd. Marjolein heeft daardoor wel een paar plaatsjes moeten inleveren, alhoewel ze voor mij natuurlijk altijd nummer één zal blijven! 

Lunch in Agios Nikolaos

Woensdag 22 september

Hoe dreigend kan een dag beginnen? Let op! Na alweer een heerlijk ontbijt wachten we om 10.00 uur op onze huurauto. Het contract is duidelijk: overdracht om 10.00 uur. Maar om 10.00 uur is er van alles, maar geen huurauto. Om 10.15 uur wilt Marjolein met de verhuurder bellen als er uit een kantoor van het hotel….let op….een reisleider van TUI opduikt! Mirakels, we zoeken al drie dagen tevergeefs in contact te komen met TUI, loopt er hier zomaar eentje in het wild rond! Helaas, ze is hier voor TUI Engeland en dat eiland zit niet meer in de Europese Unie. Deze TUI-dame wil wel helpen, maar eerst gaan een rijtje Britten voor! Uit mijn oortjes begint heel voorzichtig al wat rook te dwarrelen. De inmiddels ervaren Marjolein slaat het hoofdkantoor van Sunny Cars (Nederland…) over en belt rechtstreeks naar het verhuurbedrijf op Kefalonia. Een Kefaloniaans orakel kakelt: “Is hij er nog niet? Wat vreemd. Hij komt over en paar minuutjes”. Het volgende contact met hetzelfde Orakel na weer een poosje wachten: “Even geduld, sorry, hij heeft een ongelukje gehad”. De dwarrelende rookpluimpjes beginnen zachtjes aan te veranderen in een in IJmuiden staande fabrieksschoorsteen! Maar daar is hij dan, hoor. 11.00 uur…Sir Taki zelf. De zeker 125 kilo wegende Griek danst niet, maar hij vertrekt ook geen spier. Hij biedt pas na enig “gemopper”  en mijn meest chagrijnige gezicht aan om de auto zondag niet om 10.00 uur in te leveren, maar om 12.00 uur. Successievelijk weten we dat uit te breiden naar 14.00 uur en uiteindelijk 15.00 uur. Uit coulance, meldt de Griek met een stalen gezicht. We dansen de sirtaki, maar niet heus…

En zo tuffen we dan toch voor het eerst het eiland Kefalonia op. Met een mooie Citroën, net iets luxer dan de klasse die we hadden besteld. Eerst bezoeken we het prachtige haventje van Kastolis met echt heel sfeervolle terrasjes! Yes, dit is Griekenland. We drinken een echte Griekse ijskoffie en genieten van de badgasten, van de mooie Griekse kleuren en van de erg aardige mensen. De volgende halte is wijnproeverij Robola Winery waar alleen Marjolein haar expertise gaat etaleren. We zitten aan een tafeltje in een prachtige tuin met uitzicht op een subliem berglandschap. Een waarlijk echt Griekse schone legt een papieren placemat op tafel en zet op zes afbeeldingen van diverse wijnen zes mooie glazen met daarin een echt flinke slok van verschillende wijnsoorten. Marjolein test en test en test….ik nip slechts heel kleine beetje van het lekkere vocht mee, want ik ben BOB vandaag….Marjolein keurt voor verdere onderhandelingen vijf van de zes wijnen af (als de goden daar maar geen gedonder van maken) en we besluiten om alleen enkele flessen desertwijn te kopen! Wat een heerlijk vocht. Lekker zoet en waarschijnlijk ook wel te gebruiken als een eersteklas inslapertje….een desertwijn met rechtstreeks toegang tot Morpheus! Wat wil een mens nog meer?
Het volgende station is een restaurantje waar we een net-aan goedgekeurde lunch gebruiken. We bestellen allebei runderlever met frietjes en het dienstertje kijkt daarbij alsof ze net bezoek heeft gekregen van de Griekse God Dionysus (God van de wijnoogst, de wijnroes en de dronkenschap). Ach, de runderlever leggen ze op de gril en de Goden Eduardonus en Mariafaki smullen er daarna vlot op los.

Terug op weg naar Skala leggen we nog aan bij het oude kasteel Agis Georgina in Peratata, maar net als wij daar aankomen, gooit de God Chione de tent op slot. Chione is de God van de sneeuw en die heeft hier toch niks te doen, dus houdt ze zich bezig met het dichtgooien van dit kasteel op de klok van 16.00 uur. Die Grieken maken er wat van met al die Goden. Ach, de buitenkant is ook mooi en laat zich ook goed vastleggen op foto en video. We hebben dus mooie plaatjes. Maar dat hebben we sowieso! Onderweg worden we echt een keer of wat betoverd door de prachtige vergezichten, vooral vanuit de bergen zijn de vergezichten richting zee en richting diepe dalen werkelijk subliem. We genieten met volle teugen en we zijn tegen de avond Sir Taki alweer vergeten. En ook is de rook om mijn hoofd verdwenen. Met dank aan Boudewijn…snap je?

Robola Winery

Sfeervol Kastolis

Donderdag 23 september

Deze dag gaat de boeken in als misschien wel de mooiste dag van deze vakantie! Daarbij wik ik zeker aantekenen dat wij dit eiland Kefalonia bij vrienden  zeker gaan aanbevelen, met daarbij het gegeven dat het zuiden mooi is, het middenste gedeelte mooier en het noorden het allermooist! Dus als je ooit op vakantie gaat naar Kefalonia (het is zeker de moeite waard), ga dan naar het noorden, bij Fiskardo of bij Assos in de buurt. De omgeving daar zal ook jou betoveren.
Om goed 08.00 uur start ik de Citroën bolide en trek via Poros richting het noorden van het eiland. Van een kelner hier in de buurt hebben we vernomen dat de wegen in het zuiden niet echt tot het eliteparket van Europa behoren.Ten noorden van de plaats Sami begint zo’n beetje de beschaving, heeft de goede man verteld. En het klopt! Vanaf Poros gaan we de binnenlanden (gebergte) in en stellen we vast dat een reïncarnatie van Napoleon zou vaststellen dat er na zijn dood niet veel veranderd is! De Kleine Generaal zou zich zonder enige moeite in de putten en gaten van het wegdek kunnen verstoppen. Rechtop zelfs….

Maar het landschap is mooi. Je moet weten dat de hoogste berg van het eiland in het zuiden ligt en luistert naar de mooie naam Roudi. Op weg naar Sami pikken we een stukje van die berg mee. Roudie is met 1628 meter niet zo heel hoog, maar wel mooi, ruw en divers. Na Sami, bij Agis Efimia kruisen we het eiland van oost naar west en komen we in de buurt van Assos. En daar kijken we plotseling vanuit de hoge bergen neer op Myrthos Beach, vrij vertaald Mirakels Strand. Jeetje wat is dat heftig mooi. Je kijkt vanuit de hemel op een hagelwit strand met een prachtig azuurblauwe zee. De golven van de zee knabbelen juist vandaag aan de ondergrond van het strand, een soort wit zand of kalksteen waardoor een deel van de baai van Myrthos Beach verandert van aan azuurblauwe kleur in een lichtblauw tot wit schijnsel over de plaatselijke zee.

Myrthos Beach

Magnifiek. We stappen in de auto en rijden met de auto via een enorm aantal haarspeldbochten tot op het magische strand. Om te bekomen van zoveel moois gaan we vlak bij dat strand wat drinken in een lokaal tentje. Drie oude baasjes zitten stilletjes aan een tafel. Ons “kalimera” (goede morgen) krijgt een pruttelend, tevreden antwoord. Één van de mannen rookt een soort pijp, die een zoete lucht over het terras verspreid. Het is vredig hier, rustig. Druk hebben met niks zitten te doen in een heerlijk zonnetje. Je zou op deze manier oud mogen worden.

We trekken verder en gaan weer de bergen in om na een poosje weer de diepte in te kunnen kijken naar het dorp Assos, één van de meest idyllische dorpjes van het eiland, wel al (te) goed ontdekt door de toeristen!  We dalen af naar zeeniveau en wandelen door de gezellige straatjes van Assos, gaan bij de haven lekker nog even op een bankje zitten en besluiten om toch naar Fiskardo te rijden. Eerst waren we dat niet echt van plan, maar het reizen gaat voorspoediger en Fiskardo staat bekend als een heel mooi en mondain plaatsje. En dat klopt. Het is zeker een heel leuk havenstadje, maar het toerisme heeft hier heel serieuze vormen aangenomen. Een beetje te druk dus, mede veroorzaakt door de vele cruisschepen die hier aanleggen en die hun passagiers voor een uurtje de wal op jagen. We gebruiken een echt heerlijke lunch, bewonderen een aantal mooie kleine, nauwe straatjes met prachtige geveltjes en zoeken dan de auto weer op.

Fiskardo

De bolide wordt nu bestuurd door niemand minder dan Mar Verstappen. Ze is een beetje nerveus, maar na een blikje Red Bull scheurt ze als een raket over het eiland. Volgend jaar organiseren ze hier vast een formule 1 race! Marjolein rijdt ons karretje over prachtige wegen (van onze Europese dure centjes aangelegd) naar de hoofdstad van Kefalonia, genaamd Argostoli. We komen aan de verkeerde kant van de haven van Argostoli uit, maar tot onze verbazing ligt er een voetgangersbrug dwars over de diepe haven. Die brug brengt ons in het centrum van deze hele mooie stad. Als we daar een terrasje opduiken om een sorbet of zoiets weg te werken, maken we kennis met de God Chagrijn, zijnde een Griekse serveerster aan het einde van de zomer….Die gunt ons nauwelijks een blik waardig en ook al geen fatsoenlijk woord en als ze dan ook nog eens heel lang lijkt te wachten met een bestelling op te nemen, zoeken we elders ons heil.

Het laatste stuk richting ons hotel volgen we een alternatieve route over de flanken van de berg Aenos. De wegen zijn redelijk tot goed, totdat we het alternatief van het alternatief volgen….Dan moeten we over een bergweggetje dat amper 3 meter breed is, waar geen vangrails staan en waar een werkelijk enorme diepte glimlachend onze voorzichtige voortgang bekijkt. Ik voel de spanning bij Marjolein die inmiddels weg is achter het stuur en dus weer naast me zit. Ik hoor haar ademhaling af en toe stil vallen en hoop stilletjes dat zoets niet met de motor gebeurt. Maar ik krijg ons veilig beneden en weldra draaien we het terrein van het hotel op. Onder het genot van een glaasje begin ik aan mijn verslag. Marjolein stelt de route voor morgen samen. Het laatste weggetje van vandaag wordt niet in het rondje van morgen opgenomen…..gek, hé? We sluiten de fantastische dag straks af met weer een lekker diner. Laat de dag van morgen maar komen!

Vrijdag 24 september

Als wij op vakantie gaan, is Marjolein altijd “de leading lady”. Zo klein als ze is, zo groot is ze in het organiseren van onze reizen! Ik ben meer de volgzame dienaar en stuur haar overal heen waarheen zij dat wil! Zeg maar…een ideaal koppeltje. Althans, dat vinden we zelf wel….Marjolein  heeft voor vandaag een bijzondere route samengesteld en we gaan achtereenvolgens naar een acropolis, een ondergronds meertje en een bijzondere grot.

Akropolis (of acropolis) (Oudgrieks: κρόπολις) betekent in het Grieks het hoogste punt van de stad en is de naam die gegeven werd aan de of citadel. Het woord wordt correct uitgesproken met de klemtoon op de eerste o.
Algemene informatie:
De oude Akropolis van Sami, Kefalonia : Het oude Sami was een machtige versterkte stad waarvan de ruïnes te vinden zijn op de berg Lapitha, boven de havenstad Sami Kefalonia. Deze stad was een autonome en onafhankelijke staat met een eigen munt die bewoond werd vanaf het Paleolithicum. Een sterke en dichtbevolkte stad met sterke vestingwerken, het was gelegen op de top van de klif. Verschillende verwijzingen naar het oude Sami zijn te vinden in de gedichten van Homerus (Helias, Odyssee) toen Sami vocht in de Trojaanse oorlog. In 188 voor Christus verloor Sami echter zijn autonomie en vrijheid tijdens de belegering door de Romeinen.Tijdens de Romeinse tijd bloeide het oude Sami weer op dankzij de handelsontwikkeling en de toenemende bevolking. In die tijd bouwden ze luxueuze huizen en openbare gebouwen. Opgravingen hebben delen van de citadel aan het licht gebracht die tijdens de Hellenistische periode is gebouwd en enkele Cyclopische muren in Paleokastro en Agioi Fanendes, vanwaar het uitzicht spectaculair is. De muren omvatten 22 ingangen, delen van een oud theater en rijke graven die dateren uit de 3e eeuw voor Christus. Het uitzicht vanaf het oude Sami naar de zee en het eiland is geweldig.

We willen ook op deze vakantie een beetje cultuur snuiven en met het vermelden van bovenstaande informatie zijn we cultuurtechnisch alweer een heel eind in de goede richting gekomen. Maar als we bij het eerste deel van de acropolis komen, zakt de moed toch wel een beetje in onze beste cultuurschoenen. Als we uit deze berg rotsen en stenen iets van een oude burcht moeten ontdekken, dan moeten we toegeven dat we hierin dik tekort schieten. Maar ik denk ook dat de eerste de beste kleuter die zulke blokjes voorgeschoteld krijgt om te spelen, spontaan en teleurgesteld zijn luier vol poept. De acropolisresten lijken werkelijk nergens op. Een berg troep! Maar we lezen dat iets verderop een beter exemplaar te vinden is. En ja, hoor. Daar staan warempel nog wat muren overeind en we proberen de overgebleven ruimten een beetje te duiden. Marjolein meent een toilet gevonden te hebben, maar we hebben geen idee of de oude Romeinen een w.c met een gat hadden of iets anders. We komen er nu ook niet uit of Julius Cesar hier wel of niet zijn behoeften heeft gedaan….Maar toch, je weet dat hier een stuk geschiedenis staat waar je respect voor moet hebben. En dat hebben we ook. We leggen de restanten van de oude Romeinse burcht op de gevoelige plaat vast.

Acropolis Sami

De volgende plaats die we bezoeken is een ondergronds meer met een aansluitende grot. Niet ver buiten Sami kopen we een paar tickets en prijzen de Grieken, want boven de 65 jaar krijg je korting! Hier weten ze leeftijd te waarderen! Hier weten ze dat de senioren in Nederland al 15 jaar niet meer zijn geïndexeerd! Bravo, Griekenland!

We dalen af naar een diepte van ongeveer 30 meter en stuiten warempel op een klein ondergronds meertje. Althans, het is ooit ondergronds geweest, maar door een aardverschuiving was het dak geïmplodeerd! Dat neemt niet weg dat het meertje, waarop we even met een bootje werden rondgeleid, heel bijzonder is. Een deel van het meertje loopt door in een soort grot en dan zijn we dus echt ondergronds in een meertje. Prachtig. Een heel bijzonder, mooi plekje.
Waard om nog te vermelden is dat het meertje gevuld wordt met water dat uit de bergen van Argostoli onderaards zijn weg vindt naar de andere kant van het eiland, naar het ondergrondse meertje hier bij Sami. De overloop van het meertje eindigt in zee.

Sami, ondergronds meertje en grot

En dan moet het mooiste moment van de dag nog komen. De derde halte van “Marjoleins bijzondere reizen” is een bezoek aan de grot van Drogarati. We hebben geen idee wat ons te wachten staat en dalen zonder begeleiding een flinke trap af. En dan staan we plotseling in een grot die zijn weerga niet kent. Natuurlijk, de grotten van Han zijn bekend, ze zijn mooi. Maar dit! De stalactieten en stalacnieten zijn fenomenaal mooi en hebben prachtige kleuren. Ik zie allerlei schakeringen in bruin, geel, oranje, rood, groen, zwart en wit. Zelfs is een bepaalde kleur blauw te ontdekken. In deze grot worden vanwege de geweldige akoestiek ook wel concerten gegeven. Er is dan ruimte voor 500 toeschouwers. We zijn even alleen in deze prachtige ruimte, maar als er wat andere bezoekers binnen komen, is het tijd om de zo beroemde akoestiek uit te proberen. Ik zet een duet van Mozart in en hoop dat Marjolein gaat meedoen. Maar ze verrast me met de mededeling dat ik vals zong. Hé?! Ik? Vals? Toe, maar, Van Zonneveld! Maar ja, ze heeft meer nootjes gegeten dan ik, dus ze zal het wel weten. De andere grotbezoekers  geven ook al geen applaus en ik staak mijn wild geraas. Ook wel een beetje bang dat de tieten aan het plafond het hier niet houden onder dat forse geweld en dat ze zullen afbreken. We oriënteren ons dan maar op het maken van foto’s en film, want deze plek is dat dubbel en dwars waard!

En met de rit terug naar het hotel loopt de tijd alweer richting etenstijd. Vanavond zal onze leading-Lady-gids de route voor morgen weer uitstippelen. Dat wordt vast weer een mooie dag, net zoals het vandaag was. Super

De Drogarati grot nabij Sami