Verslag deel 2

Vrijdag, 8 april

De grote vergissing.

Het is de dag waarop we aanvankelijk de volledige Dana Trail door de prachtige canyon zouden wandelen. De ingewonnen informatie vertelde ons dat de 15 kilometer lange wandeltocht goed te doen zou zijn voor de gemiddeld geoefende wandelaar. Met het oog op de vele wandelkilometers die ons in Petra de komende dagen te wachten staan, hebben we de volledige Dana Trail echter geannuleerd. We gaan maximaal 10 kilometer in de canyon wandelen, 5 kilometer heen en 5 kilometer terug. Vanuit onze luie stoel op het balkon schatten we in dat we er wel een half uur over zullen doen om naar de bodem van de kloof te wandelen. Bij het ontbijt weten we nog niet welk een afgrijselijke vergissing we hier begaan! Het Jordanese ontbijt smaakt prima en als de inwendige mens voldoende brandstof aan boord heeft, trekken we de wandelschoenen stevig aan, zetten de wandelstokken op de juiste lengte en flitsen we de lanen in, de paden uit…..

Net buiten het dorp komt de eerste verrassing. De weg is bezaaid met kleine keitjes en gaat zo enorm stijl omlaag dat ik er echt van schrik. Het is een ideale weg om onderuit te schuiven. Als we een paar honderd meter omlaag zijn geschuifeld worden we “ingehaald” door een hele groep fanaten. Die komen niet wandelend, maar echt hardlopend voorbij gestoven! Even voel ik me als een trimmertje uit de polder dat aan een wereldkampioenschap schildpadwandelen gaat meedoen. Totdat de achterste hardloper voorbij komt, een goede vijftiger, zeg maar. Eentje met een opkomend Corona-spoilertje, eentje ook met angst in zijn ogen! Ik heb met Emiel Zatopek te doen, hij gaat hard, echt hard…. als hij struikelt, schuift hij minstens 50 meter met zijn giechel over de steentjes. Maar gelukkig, alle malloten verdwijnen achterom een haarspeldbocht. Ik neem aan dat ook het laatste wagonnetje naar het dal stuift. Eerlijk, ik vind het onverantwoord, dit stoere gedrag.

Wij schuifelen verder en verder en beginnen na één uur en pas twee kilometer te twijfelen of we ooit de onderkant van canyon gaan halen. Twee kilometer en het lijkt erop dat we nog lang niet op de helft zijn gekomen. Mijn probleem is vooral dalen. Mijn linker knie piept en kraakt. Mijn rechter knie is er beter aan toe, die kraakt alleen en loopt regelmatig ietsje vast. Het probleem van Marjolein is dat ze niet zo goed kan klimmen. Dat betekent dat zij telkens bij iedere meter omlaag triester gaat kijken. Na 2,5 kilometer komen we bij een stukje afdaling waar men een verkeersbord heeft neergezet. Een wit, rond bord met daarin geschreven “80”. Dat betekent dat je niet verder mag als je meer dan 80 kilo weegt. Geintje natuurlijk, we beseffen hier en nu dat we verstandig doen om terug te gaan. We gaan verder omlaag niet veel meer zien dan dat we nu doen. En dat zou je bijna vergeten, maar het is hier zo geweldig mooi dat ik de juiste woorden ervoor niet kan vinden. De foto’s gaan dat overigens ook niet duidelijk maken. Niet alleen de sfeer ontbreekt op een foto (of video), maar ook de echte diepte!

We maken nu dus rechtsomkeer en beginnen aan de beklimming. Dan zie ik nu van de andere kant hoe stijl het is. Ik schat bepaalde stukken op 30%….echt waar. Marjolein wandelt niet omhoog, ze kruipt omhoog. Schuifelend en leunend op haar stokken, pakt ze meter voor meter. De schat wordt iedere meter roder, de temperatuurmeter slaat op tilt. Ik zie plotseling vlakbij Marjolein een geitje staan en…..zie ik het nu goed? Staat dat beest nou te lachen?! Ik zal me vergissen…..

Onderweg zoeken we regelmatig een stuk rots uit om op uit te rusten. Ik heb nooit geweten dat een rotsblok kan aanvoelen als een luxe relaxfauteuil. Vandaag ervaar ik dat heel nadrukkelijk.

En zo wandelen we dan uiteindelijk, als pre-historische klauteraars, het historische Dana binnen. We strompelen een lokaal restaurantje binnen en laten per persoon twee colaatjes de vrije ruimte om ons lichaam te verkoelen. Marjolein hoeft niet te eten, haar lichaam gaat eerst op voor een ernstige herstelfase. Zelf ben ik heel snel boven Jan, aan mijn conditie mankeert het niet. Wel aan een paar goede knieën, een vetleren kuitspier, een roestvrijstalen heup en een pittig tweedehands onderruggetje. Aangezien daar allemaal een te lange levertijd op zit, zal ik het. (hopelijk) nog lang met de huidige onderdelen moeten doen. Ook goed, hoor. Hoe het ook zij, we hebben het samen toch maar gedaan, 5 kilometertjes. Ik ben trots op ons. Nu dat lijf maar een beetje rust geven om de uitdagingen in Petra (vanaf overmorgen) aan te gaan. Het zal (moet) gaan lukken. De rest van de dag krijgt ons beider goddelijk lichaam, volstrekte rust!

Dana Canyon
Bewegend beeld? Klik op onderstaande foto.

Zaterdag, 9 april

De dag begint met een verrassing. De zonnestralen verlichten op magnifieke wijze de Dana canyon, daar waar deze gisteren nog bedekt lag onder een serieuze wolkendeken. De canyon is op deze manier extra mooi. Aangezien we pas om 11.00 uur richting Petra vertrekken, stappen we na het prima ontbijt eerst nog even naar het “vieuwpoint”, net buiten het dorp. We doen voor dat korte stukje geen wandelschoenen aan en dat breekt Marjolein nog even op als ze op een schuin weggedeelte (met kiezeltjes) plotseling onderuit gaat. Gelukkig, zoals de Belgen zeggen, zonder veel erg.
We leggen de in de zon badende canyon vast met meterslange videobeelden en tientallen foto’s. Wat een prachtige natuur.
Bij het vieuwpoint geraken we in gesprek met drie Jordanese mannen die graag met Marjolein op de foto gaan. Ik probeer nog snel mijn spoiler te verbloemen, maar met mij moeten ze kennelijk niet op de gevoelige plaat….raar, toch? Maar nee, de mannen zijn oprecht in ons geïnteresseerd en de berichten die we eerder lazen dat de mensen hier erg vriendelijk zijn, worden bevestigd. Dan komt er ook nog een wat ouder mannetje aan gelopen, die een mooie ketting (gemaakt door zijn moeder) om de hals van Marjolein hangt. Niet opdringerig, absoluut tot niets verplichtend, het voelt eerlijk en oprecht. De man vraagt 3 Dinar voor het handwerkje (4,50 euro). Marjolein geeft de man 5 Dinar. Gewoon, omdat het goed voelt.

Koffie bij een smoezelig tentje

Na deze ontmoeting stappen we terug in de richting van het hotel als we worden aangesproken door een mannetje van een winkeltje. Hij vraagt of we koffie bij hem willen drinken. En dus zitten we even later op een paar krakkemikkig stel stoeltjes, waarbij ik me vooral afvraag hoe lang de pootjes het gaan houden. Het bijbehorend tafeltje is zo te zien vanuit de Romeinse tijd en het dak van het bouwsel vertoont plaatselijk nog sporen van beschutting. Het is waarlijk een lokaal tentje: smoezelig en eigenlijk volstrekt niet uitnodigend. We kunnen de voorbereidingen voor de koffie volgen en dat stelt ons wel gerust. De man gebruikt flessenwater, dat hij ook goed laat koken. Met een paar listige kunstgrepen tovert de lokale held een fantastisch lekker bakje Turkse koffie tevoorschijn. We genieten van die koffie, maar ook van de gezellige babbel met de man. Hij nodigt ons uit om volgend jaar terug te komen met kinderen en kleinkinderen en dan krijgen we de eerste nacht in zijn hotel helemaal gratis. Ik beloof hem te bellen als de plannen die kant zouden uitgaan.

Teruggekomen bij het hotel staat onze chauffeur Hassan al weer paraat. Hij is liever een beetje te vroeg dan een beetje te laat, zegt hij, en dus zitten we ruim op tijd in onze taxi richting Petra. Dat is een uurtje rijden en we genieten van het glooiende landschap. Eenmaal moeten we stoppen voor een gemengde kudde schapen en geiten die tijdelijk de weg hebben bezet! Ze mekkeren er vrolijk op los…..of hebben we opnieuw te maken met lacherig geblèr?

Het wordt vandaag een rustige dag, want we zijn van plan de middag door te brengen bij het dakzwembad van het Seven Wonders Hotel. Dat biedt mij de gelegenheid om onze eerste indrukken van dit land te geven. We zijn echt nu al onder de indruk en vooral al een beetje verliefd op het dorp Dana en omgeving. Wat een rust en wat een pracht! Het land heeft verder veel te bieden, maar biedt vooral heel veel veiligheid. Al verschillende keren laten mensen subtiel weten dat Jordanië de enige stabiele vredesfactor in het midden-oosten is! Dat straalt het land ook echt uit. De mensen zijn over het algemeen vriendelijk, behulpzaam en voorkomend, alhoewel we inmiddels ook een enkele negatieve ervaring achter de rug hebben. Maar eikels heb je overal in de wereld.  Hoe dan ook, ze zijn ook slim, want ondanks dat een deel van de bevolking terecht denkt dat er ook in Jordanië olie in de grond zit, vinden ze olie een garantie voor ellende. Dat zien ze in het hele midden-oosten, reden waarom ze niet echt op zoek willen naar het zwarte goud. Zeggen ze. En ik voel met ze mee. Waarom zouden alle omliggende landen olie in de grond hebben zitten en precies op hun grondgebied niet….. Nee, ik denk dat ze gelijk hebben en dat ze het beter zo kunnen houden. Ze zijn dan wel niet zo rijk als bijvoorbeeld Saoedi Arabië, maar ik durf ze eigenlijk nu al “rijke armen” te noemen. En dan is “”arm” relatief, want ze maken een verdraaid gelukkige indruk in dit landje!

Wat me wel van het hart moet is de ellende met plastic. Je wilt niet weten hoeveel plastic er hier rondslingert. Als het niet om je oren waait, ligt het wel ergens op het land tegen een hekwerk of is het achter een hoog polletje gras blijven hangen. Het vliegt, hangt en ligt werkelijk overal, behalve in de daarvoor bestemde containers. Die containers staan er wel, maar daar zit gewoon niks in! Als onze Minister van Plastic hier een paar uurtjes komt rondrijden, weet ik zeker dat ze beseft dat onze Nederlandse inspanningen maar super weinig effect zullen hebben op de grote mondiale “plastic soep problematiek”. Ik denk dat de Minister zelfs direct met een prikkertje door het land trekt om al die ellende op te ruimen.

Helaas, vandaag vallen we ook in een niet zo fijne verrassing. Als we willen lunchen, blijken werkelijk alle restaurantjes gesloten. Terwijl ons reisbureau Outsight Travel had bezworen dat er ruim voldoende zaakjes tijdens ramadan open zouden zijn. Een minnetje dus voor het reisbureau. Gelukkig is de bakker wel open en die heeft voldoende materiaal in huis om ons op de been te houden!

Vanavond gaan we heerlijk dineren in een goed bekend staand restaurant. Voor morgenavond hebben we een diner besteld bij autochtone Jordanese mensen thuis. Om de echte lokale keuken te leren kennen en om een wat dieper contact met lokalen te maken. We zien er naar uit. En we zien natuurlijk ook uit naar de dag van morgen. Voor de middag worden we in de oude stad Petra wegwijs gemaakt door een privé gids. Morgenmiddag verkennen we die stad verder, maar dan zonder gids. Overmorgen gaan we met een gids de zogenaamde backtrail doen, een wandeling van ruim 5 kilometer die bij Monastary uitkomt, een van de hoog gelegen pronkstukken van de oude stad Petra.

In de avonduren genieten we van een prachtige zonsondergang. 

De stad Petra

Zondag, 10 april

We zijn vandaag vroeg uit de veren en zijn ruim op tijd in de Oude Stad Oetra. Het is nog niet druk op het plein voor Treasury, maar de kamelen, ezeltjes en allerlei karretjes staan op de toeristen te wachten. We drinken een kopje koffie en zitten met verbazing naar dit enorme prachtige bouwwerk te kijken. Maar Petra is veel meer dan deze Treasury. Petra was ooit een stad waar duizenden mensen woonden. We wandelen door de oude stad en komen langs het gebied van tombes waar in lang vervlogen tijden mensen werden begraven. We bezoeken het stadsdeel met de naam “Church” en dus zien we diverse kerken, gelieerd aan verschillende tijden uit het verre verleden. Het voert veel te ver om al de gebouwen hier een beschrijving mee te geven. Google biedt voor de nieuwsgierigen verder uitkomst!

We lopen tot aan de plaats waar de weg trapsgewijs omhoog gaat. Het is de 800 treden tellende trap naar “Monastary”, een ander pronkstuk van Petra. Maar daar gaan we morgen via een kilometerslange wandeling naar toe. En als we zo’n 5 uur hebben rondgesjouwd en ontzettend veel hebben bekeken, zoeken we de uitgang weer op. We doen alles te voet, terwijl je constant door allerlei “mannetjes” alternatief vervoer wordt aangeboden. Paard en wagen, een kameel of een ezeltje, je hebt voor het kiezen. Maar iedere keer als ik nog maar een beetje in de buurt van een ezeltje kom, beginnen die beesten vreselijk te balken. Ze kijken schuin weg en de angst staat in hun ogen…..hij zal mij toch niet kiezen….??? Nee, hoor, ik gebruik de benenwagen. Later deze week hebben we nog een kamelentoer en een 4Wheeldrive en daarbij, ik ga zo’n ezeltje niet belasten door hem of haar vier schuin uit elkaar staande pootjes te bezorgen!

Petra, Treasury

We verorberen een late lunch bij de uitgang en bellen de voor deze dag ingehuurde chauffeur die binnen no-time paraat is. Hij manoeuvreert ons listig door de stad en zet ons bij het hotel af. Hij laat weten dat we hem 10 Dinar moeten betalen (13,00 euro) voor de rit van deze morgen en van nu. Maar dat mogen we ook morgen betalen, dan rijdt hij ons ook naar Petra voor de tweede dag in dat gebied met het begin van de lange wandeling. We zijn verbaasd dat we moeten betalen, want het was vandaag een georganiseerde trip. En dat we morgen moeten betalen is al helemaal de limit. We betaalden voor de dag van morgen 250 euro. Daar mag toch wel vervoer bij zitten…. Als we op onze kamer zijn ontwaakt in Marjolein de krijger. Ze belt rechtstreeks naar het Jordaanse reisbureau dat samenwerkt met Outsight Travel. Die zijn stomverbaasd dat we vandaag hebben betaald en zeggen dat we morgen zeker niet moeten te betalen. Hier klopt dus iets niet. De gids heeft ons zijn taximaatje gewoon laten betalen terwijl hij geweten moet hebben dat de taxiprijs inclusief was. Het reisbureau laat dan gelukkig ook nog weten dat de gids zal terugkomen om de onterecht betaalde kosten terug te brengen. Er heeft vast iemand onderuit de zak gekregen. De mensen hier zijn super aardig, maar je komt ook hier wel wat dommeriken tegen die denken de toeristen een oor aan te kunnen naaien. Dan hebben ze buiten het oortje van mijn Marjolein gerekend…..

Vanavond gaan we bij lokale mensen dineren. We krijgen een luxe 100% Jordaanse maaltijd voorgeschoteld. En we maken kennis met echte lokale mensen. We hebben er zin in.

We hebben trouwens vandaag nog een bezoek gebracht aan het politiebureau hier om melding te maken van een strafbaar feit. Mooi om een buitenlandse politiedienst bezig te zien. Ook hier zijn de mensen ontzettend aardig en beseffen ze dat ook de politie een bijdrage kan leveren aan het imago van dit mooie land! Chapeau, heren!

Petra de kloof naar Treasary en ezeltjes als "vervoer"

Maandag, 11 apriL

Vandaag is de dag van de Back Trail Petra naar The Monastary, één van de hoogtepunten van De Oude Stad Petra, een wandeling van ruim 5 kilometer. Maar eerst kom ik nog even terug op het diner van gisterenavond. Bij lokale mensen. Wat een belevenis. Het diner bestaat uit eerst een soepje, daarna het meest beroemde gerecht en nationale trots, de mansaf (rijst met diverse soorten vlees) aangevuld met allerlei extra gerechten en sausjes. Het is heerlijk, maar de gastvrouw denkt kennelijk dat we nog niet hebben gegeten sinds we in Jordanië zijn aangekomen en gooit ons bord met grote regelmaat opnieuw vol! Ondertussen rammelt de televisie beeld en geluid de kamer in van de activiteiten in Mekka. We krijgen een heel verhaal over de islam en over de gang naar Mekka. Na de soep en het hoofdgerecht komen de verschillende soorten “empenadas” op tafel en om er zeker van te zijn dat we ziek naar huis gaan, wordt er ook nog Turkse koffie inclusief een versnapering aangerukt.

Opvallend bij dat hele lieve gedoe is de rol van de oudste zoon. Omdat Pa niet thuis is, ment de oudste zoon de zaken in huis. Hij geeft zijn moeder, zijn zussen en het binnengevallen legertje giechelende nichtjes allerlei opdrachten. En ze vinden het nog normaal ook. Een zus van “de commandant” brengt een henna tattoo aan bij zowel mij als bij Marjolein en van moeder krijgen we allebei een cadeautje. Marjolein een stel oorbelletjes en ik een islam-rozenkrans. Ze moet hebben gedacht dat ik er best nog wel eens een gebedje tegenaan kan gooien.
Helemaal tot aan het nekje toe gevuld worden we dan weer naar het hotel gebracht, waar Marjolein al heel snel 90% van het genoten diner in de w.c. kiept. De lieverd heeft haar bordje helemaal leeg gegeten, maar betaalt nu de tol van haar vriendelijkheid c.q. beleefdheid!

Back Trail Petra (wandeling)

De wekker gaat om 05.45 uur tekeer als 20 gezworen iman-kameraden. Jeetje, vakantie en dan zo vroeg je mandje uit moeten. Maar ja, als je de grote stroom toeristen in De Oude Stad wilt voor zijn, dan moet je vroeg uit. Het ontbijt is snel naar binnen geschoven en om zeven uur draait de taxi voor en zijn meneer en mevrouw op weg naar een plaats in de middle of nowhere. Een plaats waar de Backtrail Petra begint.

We treffen het vandaag met de gids. Een klein, ietwat naar corpulentie neigend mannetje is onze leider voor vandaag. Hij is super aardig, dus in alles voel ik wel connectie met ‘m. We wandelen rustig de 5 kilometertjes naar het hoofddoel van vandaag, Monastary. Maar op weg daarheen blijven we fotograferen en filmen. Jeetje, wat is het hier mooi! Een weids, ruw, onontgonnen en kleurrijk landschap ontvouwt zich voor onze ogen. Gewoon bizar mooi! De kleurenpracht beperkt zich niet alleen tot het landschap, maar is ook terug te vinden in de rotswanden van dit schitterende berggebied.

Overigens is het pad naar Monastary zo af en toe een beetje link, zal ik maar zeggen. Een beetje aan de nauwe kant, zal ik maar zeggen. We komen aan een punt waar het pad, ruim bemeten, slechts een ruime halve meter breed is. Met aan ene zijde een enorm diep ravijn! Ik heb even de neiging om rechtsomkeert te maken, maar we zien op dat moment een Belgische madam, voorzien van simpele gymschoentjes, dezelfde zelfmoordpassage ronden. En ja, dan kan het toch niet zo zijn dat ik hier een soortje handschoen gooi! Met mijn handen, borst en buik druk ik me tegen de bergwand! Ik voel de handen van de vooruit gestapte gids om mijn rechter pols. Gelijkertijd voel ik Marjolein tegen mijn billen duwen om er voor te zorgen dat ik het contact met deze wereld niet zal verliezen. En, het lukt! Ik win de slag om Monastary en ruk in één streep door naar het meest bijzonder gebouw van Petra.

Wat een fantastisch gebouw. Neergezet in de eerste eeuw door de Nabaeeers. Het gebouw is 51 meter hoog en 48 meter breed en volledig in het gebergte uitgekapt! We bewonderen het prachtige gebouw, schieten honderden foto’s en video, waarna we de reis vervolgen via een trapje. Dat trapje telt 800 treden en leidt ons weer naar de Treasury. Tsja, 800 treden! Je zegt het zo, maar ze afdalen duurt even! Er zijn treden bij die zo hoog zijn dat het lijkt alsof je er alleen met een parachute af kunt komen. Het verse fruitsap halverwege de afdaling (sinaasappelsap gemengd met granaatappelsap) werkt als doping in een vooroorlogse coureur! Helpt ons wel om deel twee van de afdaling tot een goed eind te brengen. Ik voel mijn knieën om de drie treden en soort revérence maken en in mijn rug loeit de sirene alsof het de eerste maandag van de maand is. Maar het lukt ons! We zijn beneden! We lopen nog even langs het Theater en natuurlijk langs de Treasury, waarna we het eindpunt van deze prachtige hike opzoeken. De laatste kilometer mag je dan ook afleggen op de rug van een paard, maar we willen nu de hele tocht goed afmaken. Wij zijn doorzetters….wel hele moeie doorzetters, maar toch….!! Het lukt dus! De teller geeft 12,4 kilometer wandelen aan. In dit gebied, met rotsen, hellingen en steile trappen. We zijn trots op onszelf en belonen onszelf met een lekkere lunch. De rest van de dag is om uit te rusten aan het zwembad, gelegen bovenop het dak van het hotel.  Morgen verkassen we naar een volgend hoogtepunt op deze reis, Wadi (woestijn) Rum. En ook daar hebben we ontzettend veel zin in. Maar…vandaag al op de helft!

Monastary Petra

Dinsdag, 12 april.

Vandaag trekken we van Petra naar Wadi Rum. We kijken met ietwat gemengde gevoelens op de dagen in Petra terug. We hebben enorm genoten van de onbeschrijfelijk mooie cultuur en echt schitterende natuur rondom deze stad. We zijn over het algemeen erg onder de indruk van de gastvrijheid van de ontzettend lieve mensen hier. Een enkeling kan die euforie dan weer aardig verstoren, ook in Jordanië. Helaas!

Ondertussen zijn we tot de ontdekking gekomen dat we één voorgenomen activiteit in Wadi Rum niet kunnen uitvoeren. We wilden met een luchtballon over de woestijn vliegen, maar nu blijkt dat die ballon pas vanaf 29 april dagelijks gaat vliegen. We hebben het vermoeden dat de Ramadan hier een rol in speelt. Helaas, maar er blijft nog van alles over in Wadi Rum, zoals sterren kijken, een kamelentocht naar bedoeïenen en een 4wheel-drive door de woestenij.

Hassan de Eerste staat om 11.00 uur paraat en we dus nemen afscheid van het uitermate lieve personeel van het Seven Wonders hotel. Lief en uitermate attent. Een laatste voorbeeld daarvan? We willen een behoorlijke som euro’s omzetten in dinars als de receptionist zegt: “Even tussen ons, ik moet hier een heel ongunstige koers hanteren en even verderop krijg je een veel betere koers voor je centjes”. Voor alle zekerheid belt hij het wisselkantoor van de Western Union Bank. We zijn daar welkom tegen een veel betere koers dan die van het hotel! Dank je wel, receptionist, je verdient met je eerlijkheid snel even 40 euro voor ons!

Wadi Rum! Hoe mooi kan het zijn? We hebben al zoveel mooie plaatsen in de wereld gezien. En Wadi Rum komt zeker in de top vijf en schurkt tegen de top drie aan. Als ik nu aan de microfoon zou staan en verslag moest doen zoals bij een wielerwedstrijd, dan sloeg mijn stem voor de eerste keer in al die jaren over. Wat een prachtig gebied is dit!

Het begint al bij de kamer van het resort Sunrise Resort. We hebben een tent annex kamer met een plastic voorkant om vanuit je bed naar buiten te kijken om vandaar van de sterrenhemel te genieten. Een King Size bed. En nu echt kingsize! Ik denk dat Marjolein er in kan verdwalen! Een prachtige badkamer met wc en douche, een koelkast en een fantastische airco. Nu denk je misschien “is dat bijzonder.” En ja, dat is bijzonder, want we zitten midden in de woestijn! Deze luxe op deze plek? Bizar!

Maar dan kom ik aan het grote probleem. Hoe ga ik dat allemaal beschrijven? Als ik nu zou moeten praten, zou ik echt met een mond vol tanden zitten. Maar zo voel ik me echt, als ik nu de pracht van dit gebied in woorden moet kenbaar maken. Ik ga het niet doen, ik kan het niet, het is echt onmogelijk. Ik zou zeggen “kijk later naar de video en/of naar de foto’s”, maar daarmee doe ik dit gebied tekort. De video en de foto’s gaan het ook niet kunnen weergeven. Je mist reliëf, diepte en vooral sfeer. Weet je, hier mijn advies: kom, als je ooit kunt, zelf maar eens kijken naar deze pracht. Fabelachtig.

We maken deze middag een vier uur durende tocht door de woestijn. We zitten met ons tweetjes bovenop een 4wheeldrive en we schieten onophoudelijk bewegende en niet bewegende plaatjes. Geloof me, vier uur door een woestijn en het is geen seconde hetzelfde! We genieten met dubbel volle teugen. We stoppen op allerlei plaatsen waar leuke dingen te zien zijn. Zoals een zandheuvel waar je tegenop kunt klauteren en er dan vanaf kunt glijden. Dat laatste hebben we maar niet gedaan, een broek vol zand is ook niet alles. Overigens zijn hier speciale matjes voor, maar de gids had niet verwacht dat deze 72-jarige nog op een matje van een duin zou gaan glijden. Enfin, we waren bijvoorbeeld ook niet gecharmeerd om naar een rots te klimmen die tussen twee bergdalen zat vastgeklemd. Ooit was die rots eens naar beneden komen vallen om ongeveer 30 meter boven de grond klem te komen zitten. Heel wat toeristen moesten en zouden op die rots kunnen staan en haalden halsbrekende toeren uit om er op te komen. Eén kleine misstap en je valt volkomen te pletter. We vragen aan de gids of er ergens een lift is, want dat willen we dan wel doen. Nee, dus. Dan maar een kopje thee bestellen bij een tentje ter plekke. Als we willen afrekenen zegt de als bedoeïen geklede man dat het niks kost. Gastvrijheid, zegt de man! En komt even later vragen of we nog een kopje willen. Dat willen we en in ruil daarvoor kopen we enkele blikjes frisdrank. Weer een dikke 10 voor Jordanië!

Als de rit bijna voorbij is, parkeert onze chauffeur de auto op een heuvel. We klimmen nog iets verder omhoog en gaan klaar zitten voor een werkelijk prachtige zonsondergang. Als de vuurbal achter de laagste bergen verdwenen is, koelt het heel snel af en worden we binnen een paar minuten bij het resort afgezet. Het is ook direct tijd voor het diner. Dat diner wordt deels klaargemaakt op originele bedoeïenen-wijze. Het slot van de voorbereidingen mogen we meemaken. We zien een hoop grond die enkele mannen met schoppen weghalen. Er komt een groot deksel tevoorschijn en als dat wordt weggehaald, worden er grote vellen zilverpapier zichtbaar. En als die weggetrokken worden, is de bovenkant van een rek zichtbaar. Dat rek wordt uit het hol getild en dan staat er plotseling een rek met alle ingrediënten voor een geweldig diner. In het rek liggen tientallen kippenpoten, lamsvlees, aardappelen en allerlei groenten. Het rek vertrekt naar de grote tent, waar enkele honderden mensen kunnen eten. In die tent staat een geweldig buffet klaar en “het rek” maakt daar vervolgens onderdeel van uit. Alle gasten vallen aan. Wij ook. We smullen, vooral van het lamsvlees dat nagenoeg op je tong wegsmelt. Als het lam dit zou weten…..hij zou blij zijn dat er met zoveel smaak van hem (of haar) wordt gegeten. Na het diner spoelen we in onze douche-deluxe het zand van ons af. We willen op het terras nog een poosje naar de sterrenhemel kijken. We moeten vroeg uit bed, want om 6 uur zitten we, zonder tegenslag, op een kameel, op zoek naar een hele mooie zonsopgang. En dat betekent dat we weer moeten optreden als vroege vogels. Laten we hopen dat ook deze actie de moeite waard wordt.

Wadi Rum, kamelen komen naar de zonsondergang kijken