Verslag deel 3.

Woensdag 13 april

Lekker op tijd doken we gisterenavond het mandje in. We hebben net een poosje op ons balkon gezeten om naar de sterren te kijken. En dát is een beetje tegengevallen. Op de eerste plaats geeft de felle maan veel te veel licht en op de tweede plaats is er toch te veel strooilicht van het resort. Natuurlijk zijn er heel veel sterren aan het firmament te zien, maar het is jammer genoeg niet te vergelijken met de sterrenpracht die we eerder in Egypte en Kalimantan zagen. Nou ja, het kan niet allemaal meezitten, zullen we maar denken.
Marjolein slaapt de hele nacht als een vorstin en krijgt weinig of niks mee van de blaffende wilde honden in de woestijn. Wat maken die beesten een kabaal. Ik lig me af te vragen waar die dieren zich zo druk om kunnen maken. Maar ondertussen lig ik wel uren lang wakker. Ik heb de neiging om terug te blaffen, maar daar gaat dat spul niet van onder de indruk zijn. Ik word verlost door mijn Garmin sporthorloge die om 05.15 uur aan mijn pols begint te trillen ten teken dat we er uit moeten. We gaan immers per kameel (dromedaris) de zon boven de bergen zien uitkomen. Gisteren zien zakken, nu zien opkomen. Als het zo mooi is als gisterenavond, is de slechte nacht en het vroege tijdstip snel vergeten.
Op weg naar onze gebochelde vrienden worden we door een man aangesproken. Onderzoekend vraagt hij of wij met hem mee moeten voor een ballonvaart! Hé? Die ballon gaat toch pas 28 april voor het eerst de lucht in? Dat blijkt een misverstand te zijn. De ballon gaat elke dag de lucht in, maar zit al tot eind april volgeboekt! Jammer, jammer, jammer. We hadden zo graag eens in zo’n ding gehangen en vanuit de lucht naar Wadi Rum gekeken. Het zal voor een volgende keer zijn! Want rekenen op een paar uitvallers, is ook niet aan de orde. Gemiddeld staan er per dag 25 wachtenden op de lijst! Het mandje van ballonvaarder Mozes biedt ruimte voor 16 personen…..De ballon is ook nog eens de enige ballon die hier de lucht in mag en hij gaat alleen ‘s morgens omhoog. Één keer dus. Het is een volstrekt verloren zaak!
Dan maar op de kamelen. Ze staan, samen met hun baas, al paraat en snel ontdekken we dat we de enigen zijn die zo vroeg voor een stel kamelen uit het mandje zijn gekomen! Dus gaan we opnieuw privé de woestijn in. Het is niet koud, nee, het is steenkoud. Volgens weeronline is het + 7 graden, maar mijn gevoelstemperatuur hangt zo rond het vriespunt. Mogelijk heeft dat ook te maken met het feit dat ik afgelopen nacht ook een paar keer heb gedacht dat ik in een iglo terecht was gekomen! Jeetje, die woestijn is ‘s nachts echt eng koud. Gelukkig, Marjolein heeft een T-shirt  met lange mouwen meegenomen, maar ook mijn fleece en dan ook nog eens mijn warme jas. De lieverd wist van de koude nachten af, ze heeft zich weer optimaal voorbereid. Ze heeft afgelopen nacht ook haar “ijsklompen met tenen” niet tegen mijn derrière geduwd! Het is zo’n schat!

Marjolein kruipt eerst op haar lachende kameel. Die moet gedacht hebben dat hij met dit vedergewicht de hoofdprijs vandaag heeft gewonnen. Het opstappen en opstijgen is altijd weer een beetje spannend. De bewegingen van zo’n kameel zijn zo apart….je moet jezelf echt heel goed aan het zadel vasthouden, wil je niet voorover in het zachte zand worden gekieperd. Zelf kruip ik moeizaam op mijn heel erg bedenkelijk kijkend “Schip van de Woestijn”. Het dier snuift en weigert aanvankelijk recht te staan. Maar uiteindelijk staat hij kreunend en piepend recht. Ik hang heel even aan zijn dikke bult, maar al gauw zit ik redelijk verticaal en sjouwen we de woestenij in.

"Onze kamelen" aan het ontbijt

Op enig moment mogen we onze hoge zetel verlaten, maar wachten we eerst netjes tot de langpoten in elkaar geschoven zijn. De gebochelden beginnen gelijk aan hun ontbijt, ze eten vrij harde, dunne blaadjes van één van de weinige struiken die hier in de bodem ergens een druppel water weten te vinden.
Langzaam komt de zon boven de ver gelegen bergen. Langzaam ook worden de bergwanden aan de andere kant beetje bij beetje verlicht. Langzaam ook veranderen enkele bergen significant van kleur. Bizar, hoe gaaf dit is.

Zonsopkomst

Gelijkertijd wordt het ook warmer en kan ik één van mijn schillen afdoen. Maar ondertussen zit ik weer een paar meter boven Jordanees peil en durf ik helemaal niks uit te doen! Pas als we terug bij het resort zijn, ontdoe ik me van de dikke ballast. We nemen afscheid van de stille kamelendrijver en melden ons bij het restaurant voor werkelijk een heerlijk ontbijtbuffet. Wat een leven! Wat hebben we het toch goed!

Oh ja, nog even terug naar de tocht der kamelen. Op enig moment bedacht ik dat ik in de ruim 30 jaar dat ik op Heinkenszand als Sinterklaas functioneerde, ik best wel eens één keer op zo’n kameel uit het bos van Van Citters had kunnen komen. Dan uiteraard zonder op hol te slaan, want dat lijkt me op zo’n beest nog erger dan op een paard. Hoewel, als ik aan die éne keer denk…..ik zie de paniek in die bange kinderoogjes nog steeds….en dan spreek ik nog niet over mijn eigen oogjes.

En dan ook nog even terug naar de dag van gisteren. Er gebeurt zoveel dat ik vergat te melden dat Marjolein en ik hebben meegedaan aan een verkorte cursus "beeldhouwen in de woestijn". Nadat we de beginselen met hamer en beitel onder de knie hadden, kregen we de opdracht een champignon uit te hakken. Enfin, onze talenten kennen geen grenzen, zal ik maar zeggen….het resultaat zie je hieronder!

Beeldhouwers in opleiding.....😜

Donderdag, 14 april

We hangen heerlijk in onze zitzak voor onze “tent” en genieten van de laatste uurtjes van ons verblijf hier in Wadi Rum. We genieten van de warme zon en het ongelooflijk fraaie uitzicht op de woestijn. Hier en daar loopt een plukje kamelen, toeristen worden rondgereden in 4wheeldrive auto’s. Wat een gebied! We kunnen er geen genoeg van krijgen! Alleen, ook hier ziet men niet zo nauw met het milieu…. Op onze laatste wandeling gisteren kwamen we een autowrak en een soort oud versleten aggregaat in de woestijn tegen. Maar ook bouwafval, half ingezakte frames van oude woestijntenten en allerlei plastic rotzooi. We vinden het ontzettend triest. We hopen dat ze snel tot inkeer komen om dit prachtige landschap voor de toekomst te garanderen.

We nemen nu afscheid van de chef kelner van het restaurant. De lichte charmeur heeft de mooie naam Abo Gares. We hebben samen, tijdens alle maaltijden, leuke lollige momenten gehad en ik word beloond met een echte Arabische hug. Bijzonder is de terughoudendheid richting Marjolein. Marjolein weet van haar kant dat vrouwen hier geen hand aan de mannen  (mogen) geven en ze respecteert de cultuur en de gewoonten. Abo Gares is uitermate vriendelijk richting Marjolein, maar beantwoordt haar houding met eenzelfde soort houding….afstand dus. Toch apart, net zoals het feit dat alle obers en alle andere werknemers hier van het mannelijk geslacht zijn. Er loopt hier geen vrouw rond die zich bedrijfsmatig inspant! En om te vragen hoe ver ze hier staan met LHBTI……niet doen, ik weet het antwoord wel. Het is op dit gebied echt een totaal andere wereld. En dat terwijl ze op heel veel terreinen heel snel ontwikkelen. Maar LHBTI…….het zal hier nog heel lang duren! Ik geloof niet dat ze hier een canalparade hebben. Of iets soortgelijks. Geen LHBTI-ers op kamelen in colonne door de woestijn. Ik grinnik bij de gedachte en zie het ook even helemaal voor me.

Genieten van de laatste momenten in Wadi Rum

Tegen twaalven komt Hassan de Eerste weer voorgereden en niet veel later verlaten we de woestijn om na een rit van een uur in ons hotel in Aqaba aan te komen. Het hotel heet volgens onze boekingen “My Luxury Hotel”. Maar wat staat met grote letters op de gevel? My Hotel….!! Dat hebben wij weer! Is het “Luxury” eraf gedonderd! Gelukkig ziet het er binnen allemaal keurig uit en hebben we te maken met een prima driesterren toeristenhotel. Met een keurige kamer, lekkere bedden en een voortreffelijke regendouche. Helemaal niks mis mee.
Als we zijn ingecheckt zoeken we een leuk uitziend tentje in de buurt op. Een restaurantje om een lunch soldaat te maken. De bediening ziet er niet heel snugger uit. We worden geholpen door een mannetje die er geen 24 in een kratje heeft zitten, zeg maar. Marjolein bestelt een simpele sandwich tonijn en ik een spaghetti  bolognaise. Om de tijd voor het klaarmaken te doden, bestellen we allebei een sapje. En dan begint het grote wachten. Ik heb al spijt dat ik een aardbeiensapje heb besteld, want ik begin na een half uur te vrezen dat ze de aardbeien nog in een of andere nabijgelegen woestijn moeten gaan plukken. Na een uur komt de sandwich, jawel, in gezelschap van de spaghetti. Ik zoek tussen de slierten naar iets wat op gehakt lijkt, maar zelfs Sherlock Holmes zou hier niet in slagen! Sliertjes met tomatensaus-light, dat is het. Gelukkig is de sandwich van Marjolein in orde. En dan…..dan komen de sapjes. We besluiten die sapjes dan maar te beschouwen als nagerecht. Als we wat later hebben betaald vraag ik “het kratje” of er in Jordanië ook wel eens gehakt in de spaghetti bolognaise wordt gedaan. De man kleurt en beseft dat ze een vergissing hebben begaan. We hebben (express) al betaald en willen dus het prijsverschil tussen “Bolognaise” (met gehakt) en “Napolitana” (zonder gehakt) niet terug. Vergissing van het huis, zal ik maar zeggen.

We wandelen door het gezellig Aqaba naar de haven, naar de Dutch Free Shop. Daar kun je bij wijze van uitzondering alcoholische dranken kopen. Want elders is er (openbaar en openlijk) geen druppel alcohol te vinden. En omdat onze eigen drankjes voor ‘s avonds in de hotelkamer op zijn, willen we een paar nieuwe flesjes ophalen. Helaas, vanwege Ramadan zijn de liquershops hier in Aqaba hermetisch gesloten. Zelfs die hier in de haven. We zullen ons slaapmutsje dus moeten zoeken in een sapje of iets dergelijks. Lollig zijn we toch wel van onszelf…..

We brengen in de namiddag nog een bezoekje aan het zwembad op het dak van het hotel. Het zwembad valt ietwat tegen. Het bad zelf is vrij klein en de bedjes en stoelen beperkt. Het uitzicht vanaf het terras over de stad (met bijna 200.000 inwoners) is wel fenomenaal mooi.

Vanavond zoeken we een ander tentje dan deze middag op voor het diner.
En morgen gaan we naar het hotel Berenice, waar we lekker aan het strand gaan relaxen om (ook) te snorkelen in de Rode Zee. Om daar een dag te verblijven moeten we 13 Dinar per persoon betalen. Daarvoor worden we bij ons hotel opgehaald en ‘s avonds weer teruggebracht. Nagenoeg de hele kustlijn hier aan de Rode Zee is eigendom van de duurdere hotels die direct aan die zee liggen. Het wordt volgens Weerplaza morgen 30 graden, zaterdag 31 graden en zondag 35 graden….!!! Best kans dat we dus wel meer naar het strand gaan. De stad maakt zeker een gezellige indruk, maar waarschijnlijk is het aan het water  een stuk koeler.

Aqaba, gezien vanaf het dakterras van hotel My Hotel

Vrijdag, 15 april

Gisterenavond heb ik af en toe naar de NOS radio geluisterd en zo was ik toch getuige van de fraaie prestatie van Feijenoord. Mijn felicitaties aan mijn vrienden van de Rotterdamse trots! Halve finale Conference League. Chapeau!

De komende dagen hebben we niet veel te melden. We gaan lekker drie dagen naar het strand, heerlijk relaxen en mogelijk ook een beetje snorkelen. Tenminste als de onderwaterwereld hier de moeite waard is. We zijn namelijk nogal verwend op dat gebied….Het strand is in elk geval prima. Heerlijk, een lekker bedje,een keurig parasolletje, wat eten en drinken. Het zal wel lukken hier.

Als we gaan lunchen, gaat het echter een beetje fout. We bestellen een vismaaltijd met frietjes voor twee personen. Na drie kwartier vraag ik de serveerster (hier wel….) of we mogelijk vergeten zijn. Ze zal het aan de manager vragen. De manager duikt de keuken in en…..we horen verder niks. Ondertussen wordt iedereen die veel later dan ons het terras opstapt om te eten, netjes bediend. Na ruim een uur schiet ik de manager aan (figuurlijk nog…) en de man duikt geschrokken de keuken in. Een poosje later komt hij naar onze tafel om te zeggen dat ons eten er binnen 5 minuten aankomt. En ja, hoor, na 9 minuten krijgen we eindelijk ons eten. Op één groot plateau met verdiepingen. Maar…geen borden. Ik schiet de manager aan (nog steeds figuurlijk) en een paar minuten later kunnen we dan eindelijk de vis (lekkerbek, inktvis en garnalen) en de frietjes op ons bord leggen. De manager spreekt van een pijnlijk misverstand en biedt zijn excuses aan. Marjolein bestelt een tweede watertje…..De hele tent maakt een enorm chaotische indruk. Het roept en schreeuwt door elkaar heen en iedereen doet tijdens het werk mee aan een soort hardloopwedstrijd. Enfin, de knulligheid ten top. De maaltijd op zich gaat vrij redelijk, alhoewel ze gedacht moeten hebben dat vis ook in frituurvet lekker kan zwemmen….
En dan moeten we nog afrekenen. Daar komt de serveerster met de rekening van net geen 69 Dinar (bijna 80 euro….). Foutje, rekening van een andere tafel, waar ze (als ze al weg zijn) gelachen zullen hebben. Een nieuwe rekening dan toch maar, maar helaas….ze zijn vergeten het extra watertje te rekenen. Enfin, in totaal zijn we 2,5 uur kwijt aan de lunch. Ik schiet de manager voor de laatste keer aan (schampschot) en maak ernstig bezwaar tegen de gang van zaken. De aangeschoten man vraagt voor morgen een nieuwe kans…..tsja….even over nadenken.  Op het toilet is mij een poosje later duidelijk dat de kok hier vloeiend vet gebruikt…..diami, een toontje erger dan diare……

Marjolein test de onderwaterwereld, terwijl ik op onze spullen pas. Ze is niet echt enthousiast, maar morgen huren we een locker en gaan we samen op verkenningstocht.

Vanavond gaan we de stad in om weer ergens heerlijk te dineren. Het restaurantje van gisterenavond was een voltreffer, maar deze avond zoeken we een ander tentje uit. We kunnen immers kiezen uit honderden tentjes in het gezellige centrum van Aqaba.

Op het strand van Aqaba

zaterdag, 15 april

Er zijn vandaag geen echte bijzonderheden te melden. We liggen lekker aan het strand, lezen wat, we eten en drinken wat en we relaxen heel veel. We duiken samen even de Rode Zee in om te snorkelen, maar dat is een grote tegenvaller. De onderwaterwereld is hier geen schijn van dezelfde wereld in Marsa Alam, ook aan de Rode Zee, maar dan Egypte. Vanavond gaan we weer lekker uit eten, morgen hebben we het laatste dagje aan het mooie strand hier. Maandag transport naar de Dode Zee en dinsdag weer naar huis! Nog even de genieter wagenwijd openzetten....

relaxdag....eten, drinken, rusten...

Zondag 16 april

Het is een laatste dag van lekker luieren, van wat eten en drinken, wat lezen en natuurlijk een dag van "mensen kijken". Er zijn hier weinig Russen te vinden, sowieso weinig mensen uit de oostbloklanden..... Wel heel veel schreeuwende Italianen en heel wat rustige, oudere Engelsen. 

Berenice Beach is wel een heerlijk verblijf voor een dag waarop de temperatuur boven de 35 graden stijgt. Lekkere ijskoffie, heerlijke lunch....een heerlijke dag. Ik luister ook de radio naar Parijs-Roubaix. Enfin, het is gewoon lekker hier. Wel de laatste dag, helaas. Morgen naar de Dode Zee....

Straks terug met "de bus"..... Zo kan ik het vehikel nog net noemen. Gisteren knalde zo maar ineens een luidspreker uit het dashboard bij de chauffeur op de grond. Er zat geen draadjes vast aan de luidspreker, dus veel muziek zat er dus toch al niet in. De airco spuit constant koude lucht, want het mechanisme is ooit gesneuveld en op die plaats zit nu dus één groot gat, dat onophoudelijk koude lucht blijft spuiten. En deze morgen waren we al halverwege de 16 kilometer lange rit naar Berenice Beach, toen ze tot de conclusie kwamen dat ze ergens wat klanten waren vergeten. Geen nood. "No worrys, be happy"....we keren de bus en pruttelen op het gemak terug de stad in. Een dat betekent dat wij na een half uur durende rit exact 100 meter bij ons hotel weg waren. Terwijl de volgende bus precies één uur later gepland staat. Ze geraken hier niet zo snel van het padje, zal ik maar zeggen. Anders gezegd: ze doen maar een beetje! 

Berenice Beach, een heerlijk plekje.

Maandag, 18 april.

Om 10.00 uur nemen we afscheid van het My Hotel in Aqaba en stappen we bij Hassan de Eerste in zijn taxi voor een 3,5 uur durende tocht naar de laatste halte van onze vakantie, de Dode Zee. De flesjes koud water staan alweer achter in de rekjes voor ons klaar, de airco heeft de auto op een aangename temperatuur gebracht en daar gaan we. We hebben deze morgen wel nog even moeten lachen. We hebben buiten op het terras ons ontbijt genuttigd en daar was een stelletje dat hun aan het buffet bij elkaar gescharrelde maaltijd op een tafeltje neerzette. Ze gingen allebei nog even terug naar binnen omdat ze kennelijk iets vergeten waren. Er duiken dan enkele flink uit de kluiten gewassen kauwen op hun bord, waarbij de vogels de indruk wekken al een paar weken niets meer te hebben gegeten. De stukken omelet vliegen in het rond en voordat een kelner de beesten kan wegjagen, is het ontbijt volkomen naar de vaantjes. Krassend zoeken de gevleugelde vrienden een veilig heenkomen.

Halverwege onze tocht leggen we even aan bij een restaurantje annex winkeltje voor een bakje koffie. In het winkeltje zien we alweer bewerkte struisvogeleieren liggen, nu met de hand beschilderd. We zijn nieuwsgierig naar de prijs, want een dag of wat geleden waren deze eieren met mozaïek belegd en toen waren ze heel erg duur. Ik vraag aan de lokale  verkoopmeneer wat de prijs is voor het beschilderde ei. Zonder te verblikken of te verblozen vraagt de man 450 euro. Nee, geen typefoutje, echt 450 euro. En dan moet je dat ei nog ongebroken in Nederland zien te krijgen. Ik bedankt Stiefbeen voor de informatie en snel vertrekken we richting De Dode Zee.

We rijden op enig moment van de Arabische vallei de Jordaanse vallei binnen en dan spreek je waarlijk van een metamorfose. Je rijdt van het ene op het andere moment via een aflopende weg van een woestenij in een groen gebied waar enorm veel landbouw wordt bedreven. Bananen, uien, aardappelen, tomaten, enfin de hele santenkraam wordt hier geteeld. Ook palmbomen met dadels groeien er veel. Die dadels zijn hier trouwens verdraaid lekker. Ik heb ze nooit gelust en hier heb ik er warempel heel wat weggewerkt. Bijkomend effect is dat je per dag heel gemakkelijk een keer of wat de pot op kunt. In dit geval dus letterlijk!

Hassan wijst ons op de grens met Irak en hij attendeert ons ook op Hebron, het zo bekende gebied in Israël. Hij wijst verder naar hele grote witte vlakten en dat blijken vele hectaren zoutvlakten te zijn.

En dan ineens ligt de Dode Zee voor onze neus. Hassan parkeert de auto en we zien vanuit een heuvel de enorm sterke witte zoutafzetting tegen de kustwand. Dit is dus de beroemde Dode Zee. Vanuit de hoogte niet zo heel bijzonder. Alleen de zoutafzetting is apart. Maar snel komen we tot de ontdekking dat het wel degelijk heel apart is.

Maar eerst arriveren we in hotel Holliday Inn, een vijfsterrenhotel met een aardige reputatie. Waarom een vijfsterrenhotel? Omdat we onszelf deze laatste nacht wat extra luxe gunnen. Overigens zit deze stop niet zo in de originele reis van Outsight. De originele reis stopt wel bij de Dode Zee en dan kun je even baden en weer verder reizen. Dat vonden we te mager, dus melden we ons bij Holliday Inn, keurig geregeld door Outsight. Bij de ingang wordt onze bagage door een scanner getrokken! Waarom? Ik zou het niet weten, maar het zal ongetwijfeld iets met terreur te maken hebben. De controleurs kijken in elk geval bloedserieus…..
Het is een enorm groot hotel, waar je volgens mij gemakkelijk in kunt verdwalen! We liggen in kamer 222 en we kunnen tegen een redelijk tarief onze kamer morgen verlengen tot we door Hassan worden opgehaald. Anders moeten we hier 5 uur “hangen”, iets waar we een gloeiende hekel aan hebben. Opgelost. Holliday Inn, vijf sterren? Misschien wel, maar dan zijn het toch wel verbleekte, ietwat klein uitgevallen sterretjes, hoor. Het hotel is een slagje beter dan een driesterren toeristenhotel, maar daarmee is het allemaal wel gezegd. Maakt niet uit, we hebben er zin in!

Nadat we alle formaliteiten hebben volbracht, trekken we de zwemkleding aan en zoeken de Dode Zee op. Ik ga eerst het water in en doe dat ontzettend voorzichtig. Gelukkig filmt Marjolein voordelig, maar mijn voorzichtigheid heeft te maken met het feit dat je niet voorover in het water mag vallen. Je moet er voor zorgen dat je ogen en neus niet in het water terecht komen. Het zoutgehalte is zo hoog dat er dan schade kan ontstaan. Dus schuifelt deze van nature superhandige Bogaert als een volleerd acrobaat over de keitjes en kiezeltjes….ik voel dat er nogal wat ogen op mij gericht zijn. Wat is die reus hier aan het doen? De benen wagenwijd en de armen de hoogte in, heel breed en half gebukt om he zwaartepunt zo laag mogelijk te houden. Het is goed dat er geen vissen in de Dode Zee zwemmen, want die waren massaal naar de Rode Zee geëmigreerd! Het ziet er niet uit. Maar dan kom ik uiteindelijk toch op een punt waar ik langzaam mijn knieën kan laten scharnieren, waardoor ik zachtjes het water inglijd. Jaja, dat ziet er beter uit, zo sierlijk als een Zeeuwse zwaan! Maar….dat gevoel…zo apart….ik drijf gewoon óp het water….al zou ik willen verdrinken, het zou gewoon niet kunnen! Marjolein legt alles vast op de gevoelige plaat en ik kom met dezelfde voorzichtigheid het water uit als dat ik er ben ingegaan. En we wisselen van rol, met dien verstande dat Marjolein zich zoals altijd gracieus voortbeweegt en het water in schrijdt. Het contrast kan niet groter! Marjolein neemt allerlei (mij niet bekende) standjes op het water aan en ik leg dat op mijn beurt dus allemaal vast voor de eeuwigheid! Marjolein waagt zich ook aan de heilzame modder die je hier op je lichaam kunt smeren. Het geneest (heel) voorzichtig allerlei kwaaltjes en het maakt je, als je veel geluk hebt, jaren jonger. Ik wacht er maar eens mee. Je zult zien dat het bij net andersom werkt. Als het bij Marjolein werkt, smeer ik mezelf morgen ook met die gezonde modder in……Na deze exercitie liggen we “lekker” op een anderhalf-sterren-bedje en genieten we van het warme weer (36 graden) en het mooie uitzicht op allerlei mensen die net zo verwonderd het water in gaan als wij. De beloofde zonsondergang komt er vandaag niet, het is veel te heiig.

Overigens, het vermelden waard is toch wel dat de Dode Zee niet alleen vanwege zijn enorm hoog zoutgehalte bijzonder is. Deze zee is het diepste punt van de aarde en ligt 400 meter beneden de zeespiegel! Wat ook bijzonder is, is het feit dat de Dode Zee ieder jaar één meter zakt en dat betekent weer dat de zee over 30 jaar (..!!!...) droog ligt! Men onderzoekt hier of het financieel haalbaar is om een verbinding te maken met de Rode Zee, zodat de Dode Zee voor de toekomst toch bewaard blijft. Er gaat toch het een en ander fout op deze aarde.....

En dan terug naar het hotel....en dan moet ik zeggen….het dinerbuffet is vijf sterren waard. Heerlijk! Te veel om op te noemen en ook veel te veel om het allemaal uit te proberen….maar we zijn een eind gekomen bij al onze testen namens de smaakpolitie!

Morgen gaan we nog een keer dobberen en luieren op het strand, voordat we om 17.00 uur naar het vliegveld gaan om uit te checken van een prachtig land, Jordanië.

Mogelijk kom ik nog een keer online, mogelijk ook niet meer. Dat is afhankelijk van de vraag of er nog iets interessants gebeurt. Maar morgen is een herhaling van vandaag, daarna vliegen we naar Schiphol, gaan we een nachtje in een hotelletje daar en kachelen dan terug naar Zeeland. Ik verwacht niet veel spektakel meer….

Zoals iedere jaar vraag ik om een reactie te geven op zonbog@gmail.com. Dan weet ik of het zin heeft om een dergelijk uitgebreide verslag een volgende keer opnieuw te maken. Dank alvast!