Verslag Mongolië


Deel 1

zondag 28 augustus

Om twee redenen gaat het eerste deel van onze reis per trein. Ten eerste willen we het overvolle Schiphol ontlopen en ten tweede denken we dat je, gelet op de klimaatproblematiek, binnen Europa ook zoveel mogelijk per trein kunt reizen. 

Die vlieger gaat vandaag helaas niet helemaal op. Via Roosendaal, Tilburg en Den Bosch lopen we rond 14.30 uur het station van Venlo binnen. We zoeken onze verbindingstrein richting Düsseldorf en ontdekken dat we vanaf nu niet meer alleen reizen. Vele honderden mensen verdringen zich om een goede plek te bemachtiging om in te stappen als het fluttreintje van amper 3 wagonnetjes het station binnen komt geschoven. De uitstappende meute weet zich geen raad met de instappende bende en we zijn getuigen van een vreselijke puinhoop. Dan wordt er omgeroepen dat de treindeuren niet dicht kunnen. Dat snap ik, er steken overal nog één of meerdere konten naar buiten! Als er een soortje schoenlepel aan te pas is gekomen, zuchten er binnen veel te veel haringen in een ton van de hitte. Buiten blijven minstens 200 mensen mopperend en tierend achter. De trein vertrekt! En wij kunnen dat zien….!! Vanaf het perron dan wel te verstaan!

Laat ik het tussenverhaal over het station heel kort houden! Het perronnetje van Venlo heeft één toilet en daar staan alles bij elkaar minstens 75 mensen met geperste lippen op hun plasbeurt te wachten. Ik ook! En ik ontdek dat vrouwen lang, heel lang op een wc kunnen hangen! Jeetje, wat een opluchting als ik na 40 minuten de hogedrukspuit open kan gooien! Ik vind dit een heel aangenaam moment op een heel onaangenaam perron! 

Als we weer een hele tijd later opnieuw op het perron klaar staan voor een nieuwe vertrekpoging, komt er weer een Duits minitreintje aangepuft. Helaas geen grotere trein, terwijl onze Duitse vrienden toch weten dat ze een uur eerder minstens 200 mensen hebben laten staan! Het wordt opnieuw een slagveld en met Marjolein als een generaal aan het front, vechten we ons naar binnen. We hangen tussen wat andere haringen in het gangpad, als ik me afvraag of ik het zittende jonge Duitse meisje in mijn steenkolenduits kan vragen of ik op de plaats van haar koffertje mag gaan zitten. In mijn hoofd repeteer ik: "Bitte, fraulein.....". Maar Mutti fraulein geeft haar dochter net op tijd opdracht om haar koffertje op schoot te nemen. Het lieve kind gehoorzaamt, maar ze moet wel op haar hurken op haar stoel gaan zitten, want een andere koffertje staat vóór haar stoel. Het harinkje vouwt verder zachtjes in elkaar.....danke schön.....

Door alle toestanden kunnen niet alle treindeuren meer open, mogelijk door de druk van binnenuit. Maar probeer je daarbij eens voor te stellen dat er haringen weg willen uit die overvolle ton, terwijl ze zich niet kunnen verplaatsen! Stel je ook eens voor dat je buiten voor een kapotte, gesloten deur staat te wachten en dat de trein vervolgens gewoon vertrekt nog voordat die “verdammte tür” is opengegaan. Chaos in het kwadraat!

En zo sukkelen we door tot Düsseldorf, waar we dolblij kunnen overstappen in een sneltrein naar Frankfurt. Deze machine is van een uitstekend gehalte en met een snelheid van soms 300 kilometer per uur, knallen we naar de eindbestemming van vandaag. Het Sheraton Hotel is uitstekend en na een heerlijk diner duiken we op tijd onder de wol. Morgen gaan we voor de lange vlucht naar Ulaanbaatar! Welterusten! Bis morgen! 

De chaos op station Venlo

 

Maandag 29 augustus en dinsdag 30 augustus

We hebben een redelijke nacht  achter de rug en we starten de nieuwe dag met een werkelijk voortreffelijk ontbijt in het Sheraton hotel. Het hotel ligt tegen het vliegveld aangebouwd, je loopt zo het hotel uit, de vlieghaven op! We stappen met enige angst in het hart de enorm grote Frankfurter luchthaven op. We zijn namelijk toch wel een beetje bang voor de mogelijke lange wachtrijen bij het inchecken en bij de veiligheidscontroles. Het wordt een enorme meevaller, want als we gaan inchecken, staat er gelukkig nog geen lange rij. We worden zelfs als eerste geholpen! Weliswaar door een Duitse dame die een nieuwe dimensie geeft aan “Het Duitse Chagrijn”, maar vooruit, zelf ben ik ook niet altijd even vrolijk, zal ik maar denken….

Na de incheckformaliteiten blaft die lieve tante ons naar de veiligheidscontroles en ook daar staat slechts een tiental mensen voor ons. Een Mongoolse dame denkt iedereen voorbij te kunnen lopen, omdat ze geen bagage heeft, maar daar steekt herr Heinrich op niet mis te verstane wijze een flinke stok voor. Jeetje, wat een bullebak! Alles bij elkaar is het hier niet een voorbeeld van een gastvrij vliegveld. Het lijkt wel of de Duitsers hebben allemaal een zwaar carnavalsweekend achter de rug en sjouwen nu met een enorme kater over het vliegveld…...of zoiets. Jeetje, wat een nare mensen! Ik moet ze wel meegeven dat ze hun werk heel goed uitvoeren. Fanatiek, een beetje hijgend, maar met de bekende Duitse grünlichkeit. Voorbeeld? Bij iemand halen ze een klein koelelementje uit de bagage. Zo eentje waarmee je vast en zeker geen enorme bom kunt maken….. De bullebak orakelt: “Wasser! Verboten”. Even heb ik de neiging om met mijn hakken tegen elkaar te klikken, maar net op tijd realiseer ik me dat deze misschien erg doorslaande zorgvuldigheid in het belang van mijn eigen veiligheid is. Mijn schoenen zwijgen.

En dan vallen we neer in onze bussenissclass lederen zetels. Busseniss class! Pedant? Absoluut! Maar als je jezelf niet kietelt zul je ook niet veel lachen. De bussenisclass van de vliegmaatschappijen MIAT staat niet bekend als de allerbeste in de wereld, waardoor mogelijk het prijsverschil van bijna 30% met bijvoorbeeld KLM kan worden verklaard. Maar MIAT loochenstraft de soms negatieve reviews op het internet volledig. Alhoewel de zetels niet helemaal in horizontale stand kunnen worden geplaatst, is de stoel ingenieus te verbouwen tot een redelijke slaapstoel. Maar voor we onze stoelen verbouwen, genieten we van een echt geweldig driegangendiner, geserveerd door uiterst vriendelijke en mooie stewardessen. Geloof het of niet, maar opa Bogaert heeft helemaal niks te klagen! Met een filmpje kijken, een spelletje spelen, een tukkie doen en af en toe wat drinken, doden we de 8 uur en 50 minuten die de vlucht naar Ulaanbaatar duurt (over Rusland, niet over Oekraïne). We zijn in het vliegtuig omgeven door Aziaten en door slechts een enkele Europeaan. Ik vind die Aziaten er allemaal streng uitzien, behalve als ze lachen of glimlachen, dan worden ze heel innemend. Bijzonder, ik hoop de mensen wat beter te leren kennen. Bij het wachten bij de gate heb ik al een gesprekje gevoerd met een jongeman die filmpjes zat te bekijken van Ronaldo. Dat voetbal verbindt, bleek al heel snel, zelfs als het om Ronaldo gaat. Het mannetje wist heel veel van het Europese voetbal met zelfs namen als Frenkie, Depay en van Dijk!

Kort voor de landing schenken de barbiestewardessen ons nog een voortreffelijk ontbijt, waarna we heel vroeg in de ochtend landen op het vliegveld van Ulaanbaatar. Ook hier gaan alle formaliteiten heel snel en binnen een poep en een zucht vinden we onze chauffeur die ons naar het J-hotel in het centrum van de stad brengt. De man rijdt in een Toyota met het stuur aan de rechter kant, terwijl ze hier toch gewoon rechts rijden. Het mannetje vertelt dat de helft van de auto’s het stuur aan de verkeerde kant heeft. Ik moet toch eens uitzoeken waarom dat zo vreemd is geregeld. Bij het naderen van de stad Ulaanbaatar zien we de fabrieken uit hun torenhoge schoorstenen hun vieze troep uitstoten. Boven de stad hangt een grauwe deken, ik vrees dat het de smog is, waar we al zoveel over gelezen hebben. Het is echt bizar smerig in de lucht en ik denk dat het goed zou zijn als ons kabinet hier eens een kijkje zou nemen. Ik denk dat ze daarna direct de boeren gaan helpen met het melken van de koeien! Wat verder opvalt is dat ondanks al die smerigheid, de stad hartstikke groen is, maar met zoveel neerslaande stikstof zou er hier toch geen tak met ook maar één groen blaadje kunnen zijn……raar! 

Het J-hotel is niet de meest chique verblijfplaats van de Mongoolse hoofdstad, maar het is voldoende en het is ook maar voor twee nachten. De rest van de dag is om te herstellen van de reis en ter voorbereidingen van de aanstaande rondreis. 

Nabrander:

Zoals ik al schreef gebruiken we deze dag als hersteldag. We gaan enkel de stad in om geld te pinnen, want tijdens de rondreis hebben we straks nagenoeg nooit de kans om contanten te pinnen. We komen snel tot de ontdekking dat de pinautomaten hier in Ulaanbaatar flinke kuren hebben. De een is leeg en de ander wenst niet te functioneren voor Nederlandse kaartjes, ook niet voor een creditcard! Als we een tiental automaten hebben geprobeerd hebben we met 400 euro aan Mongools geld wel genoeg in de portemonnee Alleen blijft er verdraaid weinig van over als we bij terugkomst in het hotel vaststellen dat de portemonnee in de tas van Marjolein is gerold. Ruim 200 euro aan contant geld dat in een vakje zat is foetsie. We kunnen ons wel voor de kop slaan. We zijn te gemakkelijk geweest, terwijl we uit onze reisoriëntatie weten dat het in Ulaanbaatar wemelt van de zakkenrollers! Een laat lesje van dik 200 pietermannen! Balen, balen, balen. We gaan dan maar snel dineren en we bestellen voor vanavond een massage om de laatste restjes vermoeidheid uit het lichaam te laten wrijven. En dan kunnen ze gelijk de frustratie van de zakkenrollerij er uit persen…..

 

 

 

Aan de champagne

lekker liggen, luxe reizen

Woensdag 31 augustus

We hebben een heerlijke nacht geslapen en we gaan met volle moed beginnen aan het rondreisdeel van onze vakantie. Vandaag staat een stadstour door Ulaanbaatar op het programma. 
Ik denk eerst met een heel aangenaam gevoel terug aan gisterenavond, aan het heerlijke diner in een Koreaans hotel en aan de pittige massage door een mannetje dat ongetwijfeld familie moet zijn van de vroegere Mongoolse oorlogsheld Djinges Kahn. In de chique massagesalon waren we niet alleen, zal ik maar zeggen. Heel veel voornamelijk nauw kijkende kereltjes lieten zich daar door hele kleine nauw kijkende tijgertjes kneden tot ze weer soepeltjes genoeg waren om door het leven te sjouwen. Ik trof het weer, ik kreeg een voor Mongoolse begrippen flinke kerel toegewezen. Ik kreeg al snel het idee dat Kung Fu een poging deed om alle al aan slijtage onderhevige lichaamsdelen te slopen. Terwijl een rustgevend pianomuziekje mij zonder enig succes probeerde te kalmeren, zat hij bovenop me en duwde zijn knieën en ellebogen diep in plaatsen waarvan hij dacht dat die nog wel een blauw-groen kleurtje konden verdragen. Hosternokke, wat een beul. Strijdbaar brabbelde hij wat Mongoolse krachttermen  en ik begreep daarbij dat hij zwaar onder de indruk was van mijn nog altijd goddelijke lichaam……😂 Je moet jezelf toch ook eens een beetje kietelen om te kunnen blijven lachen, nietwaar? De massage, het diner, een pilletje en een lekkere borrel blijken dan uiteindelijk de ideale ingrediënten te zijn om een hele nacht lekker te kunnen slapen. In mijn slaap droom ik nog wel over De Aanslag van Kung Fu, nazaat van veldheer Djinges Kahn!

Maar dan, laat de nieuwe dag maar komen! 

Die nieuwe dag komt met het gegeven dat onze gids ons om 08.00 uur komt ophalen. Het is een meisje, een jongedame van rond de 25 die nog studeert en die het gidsen erbij doet om de studie te kunnen betalen. Het is een leuke meid en ze heet Zunjee. Ze is duidelijk ietwat nerveus, maar we vertrouwen erop dat dat wel overgaat. Zunjee neemt ons mee naar de auto waar de chauffeur (die van bij de aankomst) zit te wachten. Kennismaken is dus niet meer nodig en al snel gaan we naar de eerste bezienswaardigheid van Ulaanbaatar, het Gandanklooster. Zunjee vertelt honderduit over bijvoorbeeld de honderden tollen die buiten het klooster staan en die de gelovigen hier als een gebed of als een soort meditatie (met de klok mee) laten draaien. Enkele monniken komen dat doen en geven alle tollen een pittige slinger. Ze moeten hier maar een Olympische sport van maken! 

Het klooster kent verschillende gebouwen met verschillende functies, het kent ook oude kloosterdelen en nieuw opgezette gebouwen c.q. tempels. In één van die laatste categorie treffen we een Boeddha aan van liefst 32 meter hoog. Als ik de camera in de aanslag gooi, wordt me dat door een nogal nauw kijkende kerel verboden. Maar als onze tovergids even met de man babbelt, kan het plotseling wel. Rare vogels, die Mongolen! In een vrij nieuw deel van het complex zitten monniken te lezen, maar dan niet uit gewone boeken, maar uit een heel bijzonder gefabriceerd “boek”. Een monnik geeft me toestemming om zijn activiteit te filmen, waardoor het bijzondere met de hand geschreven boek op film komt te staan. Prachtig.

Het klooster is alles bij mekaar zeker de moeite waard, waarbij we wel de kanttekening maken dat het gebouw hier en daar wel een likje verf kan ontvangen. Het ziet er allemaal nogal kaal uit. En moeten “boven” in de 7e hemel toch genoeg knappe koppen zitten om dat een keer op te lossen. We hebben het warempel over een likje verf. Dat is echt gemakkelijker dan brood en wijn!

Ulunbaataar

Het tweede station waar we landen is het Zsükhabar plein, ofwel het plein van de revolutie. In het midden van het plein staat een stoere krijger uit de revolutietijd en voor het regeringsgebouw zit de grote veldheer en nationale held, Djinges Kahn. Ook voor zijn beide zonen is een standbeeld gemaakt die aan beide zijden van het regeringsgebouw staan. Het is een indrukwekkend plein, niet alleen vanwege de enorme omvang, maar vooral ook omdat dus enkele grootheden uit de internationale geschiedenis het park beveiligen. 

De lunch gebruiken we in een soort vreetschuur en eerlijk, dit leek voor onze begrippen helemaal nergens op. Zeker, het was goedkoop, maar daar heb je het wel mee gehad. Ik neem een paar happen van een product dat moest doorgaan voor bami en ik slik een paar happen schapenvlees naar het vooronder. Maar omdat ik daar diep binnenin niet te veel ellende wil creëren, schuif ik mijn bordje na amper 4 happen naar het midden van de tafel. Mijn lunch zit er op! 

Het gebouw waar we de lunch gebruiken ligt naast de markt. Een markt met de naam Nagaan Tuul. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Honderden kraampjes, tegen zon en regen beschermd door zeikdoeken. En daar wringen zich  duizenden mensen doorheen, op zoek naar……noem het maar op, het ligt er. Marjolein is uit op een paar koopjes, maar blijft hangen bij de aanschaf een muts die ze nodig denkt te hebben voor de koude dagen in de Gobi woestijn. Verder laat ze alles liggen, vooral omdat ze denkt dat er hier gewerkt wordt met een toeristenprijs. En dat betekent een veel hogere prijs. Alsof van Zonneveld daar in trapt! Geen cent teveel voor de Zeeuwse Van Zonneveld en met gesloten beurs trekken we verder. 

De volgende stek blijkt de hoogste berg aan de rand van Ulaanbaatar te zijn, van waaruit we een schitterend overzicht hebben over de miljoenenstad. Het is werkelijk een adembenemend uitzicht en ik moet zeggen dat het de moeite waard is om de laatste 600 traptreden aan te vatten! 

De volgende stop is het winterpaleis van wijlen de laatste koning van Mongolië, koning Khan. Het is inmiddels een klooster met de naam “Het Groene Klooster”. De naam dankt het klooster aan het feit dat alle daken van de 7 onderscheidene kloosters groen zijn….groen waren. Het groen was grijs geworden en daar doet men hier kennelijk niets aan. Ook hier is sprake van het verwaarlozen van het gebouw dat ernstig toe is aan een fikse restauratie! Toch is het klooster geweldig mooie en interessant. Binnen is heel veel bewaard gebleven en dat leggen we allemaal op de gevoelige plaat vast. Op die van Marjolein wel te verstaan, want we mogen maar met één camera fotograferen. 

Vervolgens laten we onszelf uitgebreid fotograferen bij het standbeeld van The Beatles die in een grijs verleden heel Mongolië in vuur en vlam zetten. Het standbeeld staat op een oergezellig pleintje waar een bandje net bij onze aankomst het optreden afrondde. We maken wat leuke foto’s, waarna de chauffeur ons naar een Mongools restaurantje brengt. Samen met hem en onze gids genieten we van een uitstekend viergangendiner. Het is beregezellig en dan gaat de tijd snel. Zunjee is al lang niet onwennig meer, het gaat er heel ontspannen aan toe. Al gauw is het dus ook tijd om het hotel op te zoeken, zodat we tijdig onder de vette lappen kunnen duiken. Morgen vertrekken we immers naar het eerste nationale park van de rondreis, Terelj NP. De kop is eraf, we hebben er zin in! 

 

Marjolein bij The Beatles