29 september 2023.

Bijna is het zover, vandaag de tweede dag vrij. Koffer al zo’n beetje ingepakt. Zondag gaat het gebeuren, dan ga ik een weekje naar Catalonië. Morgen  Night naar het hondenresort brengen, met zwembad dus hij zal vast genieten. Voor mij is dat nog afwachten. Eddie en ik hebben samen al veel mooie reizen gemaakt. Nu wil ik kijken of zo’n single groepsreis iets is voor mij. De eerste keer dat ik alleen op reis ga. Ik heb bewust gekozen om ergens naar toe te gaan waar we samen geen herinneringen hebben gemaakt. Daarbij is de duur 1 week. Is het niks, Dan is dat te overkomen, maar misschien smaakt het naar meer. We wachten het af. Spannend vind ik het wel, eerst al midden in de nacht naar Schiphol rijden, met mijn totale afwezigheid van enig richtinggevoel hoop ik dat mevrouw Google me op het juiste spoor zet. We gaan het beleven.

30 september 2023

Vandaag een drukke dag, Night weg brengen naar het resort, bed verschonen, stoffen, zuigen, dweilen, koelkast schoonmaken, gras maaien. Op tijd naar bed want om 3 uur gaat de wekker.

1 oktober 2023

Ik kan de slaap niet vatten, mijn hartslag lijkt boven de 100 te zitten. Jeetje wat vind ik dit spannend allemaal. Uiteindelijk toch even in een onrustige slaap gevallen. Al voor de wekker ben ik wakker. Wassen, aankleden, 2 bakken koffie met een koffiekoek. Stilletjes de koffer en rugtas in de auto en richting Schiphol. Het is stil op de weg en ik moet soms moeite doen om mijn ogen open te houden. Maar het lukt en mevrouw Google (die ik zo hard nodig heb) loodst me naar P6 valet parking Schiphol. Ruim op tijd. Mijn lieve collega Addy had me al helemaal geïnstrueerd hoe dat allemaal ging. Vooral je nummer van de plek onthouden waar je de auto hebt achter gelaten. De aardige meneer achter de balie laat me de documenten tekenen, ik lever de autosleutel in en vervolg mijn weg naar de vertrekhal naar de bagage drop-off. In de groepsapp was besloten om bij de incheckbalie te verzamelen, maar gezien de drukte koos ik ervoor om door te lopen naar de security. Dit heb ik ook gemeld aan mijn mede reizigers. Raar om nu zonder Eddie hier te lopen. Ik probeer mijn tranen te verdringen en loop door. Alles in de bakken door de xray en uiteraard moet mijn rugzak open. Gelukkig hebben ze de bom niet gevonden. Ik wil nog een tijdschrift kopen maar nergens zijn winkeltjes te bekennen. Dan maar door, de rij bij de koffie corner is ellenlang, wellicht komt er nog een. En ja hoor, de laatste mogelijkheid, helaas is deze gesloten. Verder naar D86, werkelijk de allerlaatste gate. Een hele tippel. Ik ben als eerste bij de gate en krijg in de groepsapp een melding van Jakline  “ik ben bij de gate en heb een blauw jasje aan”. We maken kennis en hebben meteen een klik. We snakken allebei naar koffie en besluiten samen terug te lopen naar de een  na laatste koffiemogelijkheid. Nog steeds een enorme rij, maar het bakje slootwater a 3 euro is snel getapt. Terug bij de gate is nu bijna de hele groep gearriveerd. Handjes schudden, namen worden genoemd die ik uiteraard niet kan onthouden. Ik maak een praatje met wat andere mensen en we gaan boarden. Stoel 6a, heerlijk niemand naast me. Normaal ben ik altijd angstig bij het opstijgen en landen. Nu ben ik volkomen rustig. Wel kijk ik naar de foto op mijn telefoon van mijn liefste Eddie en omklem zijn trouwring die om mijn hals zit met het gevoel van als we neerstorten is dat zo, ook prima. We arriveren sneller dan verwacht in Barcelona. De zon schijnt, de koffers komen snel maar de bus laat op zich wachten. De reisleidster Laura voert een lang telefoongesprek. De bus staat bij een verkeerde terminal. Geen probleem, we hebben vakantie. Aangekomen bij het hotel moeten de koffers in de storrage omdat de kamers nog niet klaar zijn. We worden welkom geheten met een glaasje Sangria. Het programma wordt verteld en door naar de lunch. Na de lunch kunnen we in de kamers. Ik heb kamer 108, een grote schone kamer aan de voorzijde met zicht (tussen de bomen door) op zee. Hier overvalt me het gemis.  Nog nooit eerder was ik alleen op vakantie. Ik pak de koffer uit, zet Eddies foto naast mijn bed en ga douchen. Een heerlijke regendouche. Om half 6 worden we verwacht voor een wandeling door het plaatsje. Het is groter dan verwacht. Hoewel ik mijn best doe om met meerdere mensen te praten (niet echt mijn dingetje) merk ik tijdens de wandeling dat Jakeline en ik elkaar opzoeken . We kletsen gewoon lekker. Na de wandeling moeten we wachten op het diner. Jakeline en ik vlijen ons op een paar ligbedden in de tuin. Binnen no time worden we bestookt door muggen. Drie hebben mij te pakken, wat me doet besluiten om naar de kamer te gaan en te smeren met deet. Mij geeft de geur een vertrouwd vakantie gevoel. We dineren in het restaurant, er zijn 3 tafels gereserveerd voor onze groep. Weer zit ik bij Jakline , het is gewoon een gezellig mens en heeft humor. De flessen wijn en water worden opengetrokken, we laten het buffet ons goed smaken. Een groepje wil na het eten nog wandelen . Ik niet, ik ben moe van een nacht niet slapen, de reis, alle indrukken en het ‘lawaai ‘. Zoveel geluiden om mij heen kan ik nog steeds slecht verdragen. Dan de gesprekken die je ‘moet’ voeren maken me moe. Ik ga naar mijn kamer en merk dat het me even teveel wordt. Ik heb veel Appjes te beantwoorden van al die lieve meelevende mensen. Wat voel ik me gesteund, maar de eenzaamheid overheerst even, waarschijnlijk ook door de vermoeidheid.  Proberen te slapen, morgen staat er een fietstocht en een flamenco workshop op het programma. Wordt vast leuk.

Maandag 2 oktober

Na een redelijk goede nachtrust om 8 uur ontbijten. Om 9.15 vertrekken we richting het fietsverhuur bedrijf. Een uiterst aardige heer pakt voor  iedereen een fiets, nou ja in Nederland zouden deze vehikels al op de schroot liggen. Maar ach, het is Spanje. We trekken richting Blanes.  De eerste stop is een kerk in Margrat de Mar. Uiteraard ga ik daar een kaarsje aansteken voor alle lieve mensen die ons ontvallen zijn, maar vooral voor mijn allerliefste maatje. Het wordt me even te veel en daar is Jakline  die een arm om mij heen slaat. Bijzonder dat iemand die je maar een dag kent de steun kan geven die je nodig hebt. Waardevol moment.

We fietsen verder, na een tocht van slechts 10 km bereiken we de koffiestop. Nadien is er de mogelijkheid om over de markt te lopen. Met z’n drieën lopen we de toeristenmarkt op. Jakeline en ik adviseren René bij het kopen van een overhemd a 12 euro. Mooie koop. Om 12.30 stappen we weer op de fiets om dezelfde weg terug te nemen. We leveren de fietsen in en lopen een klein half uurtje richting onze lunchplek. Het zaakje is duidelijk niet toegerust om een groep van 22 personen te bedienen. De eigenaar ziet er vermoeid uit. Einde seizoen. De menukaart plakt en is ook aan het eind seizoen bezig. Gelukkig heb ik desinfecterende gel in mijn tas. De keuken kan steeds voor een man of 4 gerechten aan. Het broodje tonijn dat ik en 5 anderen hebben besteld komt als laatste. Het smaakt, en kost slechts 4,50. We keren terug naar het hotel want de workshop Flamenco staat op het programma. Even douchen, een jurk aan en gaan met die banaan. Het is leuk, maar voor iedereen, ook voor mij, lastig wanneer we een voor een moeten tonen wat we hebben geleerd. Toneelspelen kan ik blijkbaar wel want iedereen vindt dat ik er talent voor heb ;).

We krijgen na afloop een glas sangria en gaan lekker buiten zitten. Daarna lopen Jakline  en ik nog even naar het strand.

Om 19.45 weer richting restaurant. Tsjonge wat heb ik het druk met al die activiteiten. Het diner is weer prima, de gegrilde zalm is in trek want bij het wachten wordt gemeld ‘finito’. Gelukkig krijgen de wachtenden de laatste gebakken filets. Ik krijg er 2 hoewel ik daar niet om heb gevraagd. Misschien zag ik er wat hongerig uit. Wederom is het een enorm kabaal in het restaurant, dodelijk vermoeiend. Een flinke groep wil na het eten nog stappen. Ik hou het voor gezien en ga mijn mandje opzoeken. Morgen met de trein naar Girona. Benieuwd.

 

Dinsdag 3 oktober 

We vertrekken na het ontbijt om 8.45 met de trein naar Girona. We starten met koffie en daarna stadswandeling met gids Emelia. We hadden haar gisteren ook bij de fietstocht naar Blanes. Een enthousiaste vrolijke dame die een beetje Nederlands spreekt. Het is waarachtig of je onze koningin Máxima hoort. Girona is Een prachtige gezellige stad. Veel trappen gelopen. Goed voor de conditie en de lijn. Zeker met al dat lekkere eten. We worden vrij gelaten en worden na de lunch om 13.30 verwacht om gezamenlijk weer naar het station te lopen. Jakline  en ik gaan samen verder. We kopen bij een supermarkt een salade en een drankje en gaan lekker op een bankje zitten.  Het smaakt prima en we hebben het gezellig. Na de lunch gaan we naar het verzamelpunt en scoren nog een lekker bakje koffie. Iedereen houdt zich keurig aan de tijd en we lopen op het gemak weer richting station. Na een treinreis van een uur spreken we met een paar dames af om naar het strand te gaan. Snel omkleden en weer verder. Op de groepsapp komt een uitnodiging om een Zumbales te volgen om 18.30 in het hotel. Aanvankelijk wil ik dit voorbij laten gaan, want ik ben best moe. Maar na een uurtje strand voel ik me weer fit genoeg en besluit alsnog mee te doen, een pittige maar leuke les volgt. Jakline en ik trakteren de Zumbajuf op een Sangria als dank voor de les. Uiteraard nemen we er zelf ook eentje. Dat is wel zo beleefd. Daarna is het haasten, om 20.00 uur worden we verwacht voor het diner. Snel douchen aankleden en door. Tsjonge wat heb ik het druk. Het diner smaakt weer prima, maar de vermoeidheid slaat toe. Ik besluit om niet meer met de groep mee te gaan. Morgen is weer een volle dag. We gaan Barcelona bezoeken en moeten vroeg vertrekken. Ik sluit de luikjes en ga slapen.

Woensdag 4 oktober 

Ik word wakker door het dichtslaan van een deur, ik zie licht door de gordijnen en voel direct dat er iets niet klopt. Bijna 8 uur en de bus vertrekt om 8.30 naar Barcelona. Ik was mezelf, poets mijn tanden en schiet mijn kleren aan die ik had klaargelegd. Ik sprint naar beneden pak snel een kop koffie en stop 2 koffiekoeken in mijn tas. Geen lekkere start maar gelukkig op tijd. In de bus verorber ik de koeken. Het is een goed uur rijden naar Barcelona. Jakeline zit naast me, we gaan er een gezellige dag van maken. We starten bij de sagrada familia. Wat is dat prachtig. We bekijken het van alle kanten. De bus brengt ons verder naar een uitzichtpunt waar je een prachtig beeld hebt van de stad en de haven. We drinken koffie onder de bomen. Het is een enorm gekwetter van de vele parkieten, het lijkt de Tui groep wel. We dalen weer af naar de stad en lopen naar de gotische kathedraal van Barcelona. Prachtig bouwwerk. Hier worden we los gelaten en worden over 3 uur verwacht aan het einde van de Ramblas. Jakline  en ik besluiten samen verder te gaan opzoek naar een hapje eten. De gids Caroline adviseerde pinchos te proberen. Typisch Catalaans, stukjes stokbrood met allerlei verschillend beleg. Er zitten stokjes in en wanneer je klaar bent met eten reken je het aantal stokjes af. We vragen mevrouw Google waar deze tentjes zijn en komen terecht bij een heel gezellig tentje in een smal straatje. Mevrouw Google geeft het 5*.  Heerlijk rustig en super lekker eten. We rekenen de vrouw 5 stokjes af. Het is niet goedkoop maar zooooo lekker.

Na het eten lopen we de Ramblas af en gaan we de overdekte markthal binnen. Een geweldig kleurrijk gezicht, snoep, groenten, fruit, vlees, vis, kruiden enz.

We zijn toe aan even rust en gaan bij de haven op een bankje zitten. We genieten van de zon en het lekkere windje. We pakken een ijsje, kopen nagellak voor een euro en gaan op het gemakje richting ophaalpunt. Onderweg zien we een klein winkeltje met allerlei aardewerk. Jakline koopt 1 en 4 en ik in een iets kleiner formaat 5 en 3. Wat zijn we het weer eens.

Iedereen is keurig op tijd. Heel fijn bij deze groep, we hebben nog niet meegemaakt dat er iemand te laat kwam. 

In de bus op de terugreis is iedereen muisstil. Moe van 2 dagen stad achter elkaar. We constateren dat dit wellicht anders had gekund. 

Na het diner verzamelt een groep zich om bij het naastgelegen hotel een Flamenco show te zien. Helaas geen live muziek maar de dansers doen het leuk en het hotel weet dat de Tui groep in the house is. We maken er een feestje van. Als na de show de dansvloer vrij is, gaat Theresa van onze groep de dansvloer op en wenkt ons, onze reisleidster Laura volgt. Dat vind ik heel goed van haar en wij als groep volgen. Ik denk dat dit hotel in het nieuwe seizoen Tui met open armen binnen haalt. Na een dansje hou ik het voor gezien. Tot nu toe is deze testvakantie een schot in de roos. Eddie zou trots op me zijn.

Donderdag 5 oktober

Vandaag iets meer tijd om te ontbijten voordat we met de trein naar Santa Pol de Mar gaan waar we koffie drinken. Helaas is de gelegenheid waar normaliter koffie wordt gedronken dicht en we lopen terug naar het station om daar een bakje te scoren. Na de koffie lopen we langs prachtige baaitjes richting Calella waar de hamproeverij/lunch zal zijn. Een van die baaitjes blijkt een nudistenstrand te zijn en we zien een heer zijn jonge heer heen en weer schudden om hem daarna goed op zijn plaats te leggen. De hilariteit onder de dames is groot en als de heer omhoog kijkt zwaaien we enthousiast naar hem. We klimmen richting een oude toren, hier en daar is het verraderlijk stijl terwijl in de beschrijving staat aangegeven dat het en eenvoudige wandeling is. Laura en Sandra houden het voor gezien. We lopen heerlijk door het bos. We arriveren in Calella en hebben 20 minuten de tijd om even te shoppen o.i.d. Jaklien en ik lopen even de kerk in om een een kaarsje te branden. Daarna kopen we olijfolie in hele leuke blikken. We drinken een bakje koffie en de lunch gaat beginnen. Er staat een hele lange tafel buiten op de straat en de borden jamon Iberico komen op tafel, er zijn olijven en stokbrood ingesmeerd met tomaat, knoflook en olie. Alles wordt gecompleteerd met een heerlijk glas cava (eigenlik 2). Jeetje, alsof er een engeltje over je tong piest. Er zijn 3 soorten ham, hoe ouder hoe donkerder en intenser qua smaak. Wat een verwennerij en wat geweldig dat ik dit mag meemaken. 

Na de lunch kiest Jaklien en een aantal anderen om terug naar het hotel te lopen, 7,3 km. Ik vind het genoeg en ga met de trein terug. Om 15.00 uur lig ik op een strandbedje te genieten van de zon. Ik doe een tukje of 2 en loop tegen zessen terug naar het hotel. Lekker douchen en alvast een stukje schrijven. Straks lekker eten en daarna met de groep naar het strand om te chillen. Een initiatief van René en Jaklien. Zij hebben inkopen gedaan. Ik ben benieuwd wie er allemaal mee gaan.

Vrijdag 6 oktober 

Gisterenavond zijn we met ongeveer 12 mensen naar het strand geweest. Wijntje, chipje, kaarsjes en vrolijke muziek. René had soms de neiging om melancholische muziek op te zetten, maar Jaklien snapte dat ik daar niet zo'n behoefte aan had en zorgde dat er vrolijke salsamuziek werd gedraaid. Het was heel gezellig. Toen Marinus met wankele schreden richting hotel ging, vonden we het verstandig dat er iemand mee liep. Ik vond het genoeg dus ben met hem mee gelopen.

Om half 10 lopen we richting de opstap plaats om met de boot naar Tossa de Mar te gaan. Officieel is dit de rustdag, maar een aantal van de groep gaat mee met de boot. Marinus blijft want hij moet zijn koffer herschikken, voor de lunch heeft hij een visrestaurant op het oog en in de namiddag een massage. Zijn dag is gevuld, Harry gaat met de trein naar Barcelona om het Dali museum Figueres te zien. Een aantal dames kiezen een strand/zwembad dag. 

We staan keurig op tijd op het strand als de boot het strand op komt, zijn loopplank uitgooit en wij de boot op kunnen. We lopen naar het bovendek maar alles is vol, dus even zwaaien en in de polonaise weer naar beneden. Dan maar binnen zitten, in de dieseldamp. Bah wat een lucht. Jaklien stelt voor om naar het voordek te gaan voor wat frisse lucht. En daar staat gewoon een leeg bankje voor ons klaar. Volgens mij heeft Eddie dat voor ons geregeld. René komt er bij zitten en met een bakje koffie genieten we van deze VIP plek. Kijken of we een handdoekje kunnen leggen voor de terugreis.

Het plaatsje Tossa heeft een idyllische kern, burcht en leuke kleine straatjes. 

De magen knorren, Jaklien, René en ik gaan op zoek. We willen weer pinchos hebben. We vragen mevrouw Google om advies, maar het lijkt erop dat ze hier alleen tapas hebben. We komen voorbij een bord waarop een tapasmenu staat a € 22 inclusief water en brood bij Senna. Het ziet er bijzonder uit en besluiten te gaan zitten. Het blijkt een culinair hoogstandje te zijn. Wat een geweldige smaakervaring.

We lopen het stadje door, maken een bruiloft mee en drinken we nog wat aan de baai. We zijn keurig op tijd op het punt waar de boot ons komt halen. Onze akela staat al gereed voor de goede plekken. We stormen de boot op en nemen weer plaats op onze VIP plaatsen. We hebben wind achter en koesteren ons in de zon. Ik zie een dolfijn uit het water springen. 

Om 17.30 arriveren we in Malgrat. Op naar het hotel, even douchen, even liggen en op maar het diner.  Morgen alweer de laatste volle dag. 
Zaterdag 7 oktober 

Onze laatste volle dag. Na het ontbijt stappen we in de 3 gereedstaande busjes om naar het startpunt van onze wandeling te gaan. De chauffeur no habla Ingles. No problema als hij maar goed rijdt. 

We starten, het eerste stuk, vrij lang, gaat stijl omhoog. Wat ben ik blij dat ik de stokken heb meegenomen. Een deel van de groep hijgt en steunt, waaronder onze gids. Zij heeft longcovid en het gaat te snel voor haar. Geen probleem, Harry blijft bij haar en wij als groep zullen regelmatig wachten. Zo gaan we naar boven, mooie uitzichten, mooie natuur. We zien o.a. Kurkeiken en eucalyptus bomen. Hier en daar wachten we op Tarzan en Jane die de rij sluiten.

De wandeling is een kleine 8 km. We drinken nog wat voordat we weer richting hotel worden vervoerd. Een klein aantal wil naar santa Suzanna rijden om daar te lunchen en van daaruit naar Malgrat te lopen. Ik wil liever naar het strand, ik heb nog geen honger na een banaan, appel en koek die ik vanochtend bij het ontbijt heb meegenomen. 

De chauffeur is duidelijk in zijn nopjes met zijn wagen volgeladen met vrouwen en neemt met pijn in zijn hart afscheid van al dat moois.

Het is nog druk op het strand. Liggend op ons bedje aanschouwen we alles wat dat ligt en rondloop. Uiteraard voorzien we alles van gepast commentaar. Tsjongejonge er loopt wat rond op deze aardkloot. 

Tegen half 6 houden we het voor gezien. Lekker douchen, nog even op het balkon zitten met een bakje koffie en straks het afscheidsdiner. Volgens de beschrijving is dat dicht bij het strand onder een fonkelende sterrenhemel. Maar volgens mij wordt het gewoon in de lawaaierige eetzaal. We gaan het zien.

Om 19.45 zitten we allemaal in het zaaltje naast het restaurant. Laura vraagt of er nog op/aanmerkingen zijn met betrekking tot de reis. Ze benoemt de saamhorigheid van de groep. Dat is zeker een feit, super groep. Maaike overhandigt haar de kaart en het envelopje met de tip. En de opmerking dat 2 steden,Girona en Barcelona, achter elkaar teveel is wordt ter harte genomen. We gaan naar het diner. Er is een apart gedeelte van het restaurant gereserveerd. Van de sterrenhemel zoals genoemd in de beschrijving is weinig te bekennen, of het moeten de lampjes in het plafond zijn. We starten met een sangria. Het voorgerecht kan op de gebruikelijke wijze worden gehaald, de rest volgt speciaal voor de Tui groep. Beenham, garnalen, coquilles, wortelen en witlof worden geserveerd door een uiterst vriendelijke meneer. Jaklien haalt nog een bord frietjes erbij voor onze tafel en smullen maar. De gids Emelia van de fietstocht en Girona sluit ook aan. Het enige jammere is het lawaai. Geen sterrenhemel aan het strand. Ineens staat er een andere gast in de rij, logisch want het ziet er allemaal heel lekker uit. Onze gids bonjourt haar snel richting het 'gewone volk'. Als toetje is er een TUI taart gemaakt. Deze laat ik aan me voorbijgaan. Na het diner gaan we met een aantal naar de bar. We willen de avond goed afsluiten. Er is een matige zanger met gitaar de zich vooral richt op de Spaans talige gasten. Onder het publiek is een dame die danst, bescheiden maar oh zo veel uitstraling. Zij steelt de show. Prachtig. We gaan nog niet naar bed, met z'n vijven trekken we verder het nachtleven in. We dansen alsof we 16 zijn. René bestelt drankjes, Jaklien en ik nemen een sangria. Deze is met Cava, oef deze hakt er in. We storten ons in de dans, het is de laatste avond. Om middernacht sluit de tent en we lopen terug naar het hotel. Morgen uitslapen, ontbijten, koffer inpakken en weer terug naar het normale leven. 
Het wordt afkicken, elke dag 3 gangen diner, wijn, sangria. Pff. Ik ben benieuwd hoeveel kilootjes er in een week bij zijn. Volgende week weer normaal, geen toetjes, geen roomboter, geen alcohol. Back to basic. Ik heb enorm genoten, lieve mensen, vooral Jaklien die er op moeilijke momenten voor me was. Thuis eens kijken naar een nieuwe reis, want het smaakt naar meer. Eddie is met me mee gereisd en is vast en zeker trots op me.