Woensdag 13 maart . Pim is lekker vroeg en we drinken gezellig een bakje koffie voordat hij me naar het station brengt. Veel mensen vonden mij moedig dat ik me overleverde aan het gele gevaar dat ns heet. Maar vadertje spoorwegen liet zich van zijn beste kant zien. Binnen 1 uur en 50 minuten naar Schiphol. Vooraf had ik stoelen gereserveerd maar toen ik gisteren online wilde inchecken zag ik dat ik niet de gevraagde 18a maar 27k had. Op zich niet erg maar ik hang snel naar links als ik slaap. En om een gênante situatie te voorkomen, stel dat ik mijn hoofd neervlij bij een wildvreemde buurman of vrouw, heb ik om een a stoel gevraagd. Dat is gelukt. Ik kan straks met een gerust hart mijn oogjes sluiten.

Bij de security moest uiteraard mijn rugzak weer open. Richting de douane kom ik er achter dat ik mijn boardingpass voor de vervolgvlucht kwijt ben. Terug naar de security maar niets te vinden. Ik werd gerust gesteld door een aardige meneer. Als je paspoort maar hebt kun je gewoon een nieuwe boardingpass krijgen. Verderop bleek dat hij aan mijn handbagagesticker hing. Pff. Wat een opluchting. Heb ik weer.

Eerst dollars gepind en een tijdschrift gekocht. Nu een lekker bakje koffie.

13/14 maart.

Bij de gate al kennis gemaakt met een aantal Tui reizigers. Een dame bleek uit Yerseke te komen. Grappig. Daarna nog een paar dames en twee heren maar verder nog niemand.

Qatar is een prima luchtvaartmaatschappij. Ruime stoelen, kunnen ver naar achteren. De middelste stoel was vrij dus dat scheelt ook. In mijn rij zat Miranda, ook een lid van de Tui club. Gezellig zitten kletsen. Vooraf had ik een bland meal besteld. Licht verteerbaar en weinig calorieën. Het smaakte prima, met een glaasje bubbels erbij, wat wil je nog meer.

De aansluitende vlucht was met Oman air. Beduidend minder ruimte wat maakte dat slapen niet echt ging. Een uurtje had ik te pakken. Ik had me, in tegenstelling tot wat andere reizigers, goed voorbereid. Visum, arrivalcard gereed en zo door de douane. De koffer is gelukkig ook meegekomen.  Wat euro’s omgewisseld, een simkaart voor de telefoon gekocht en toen zag ik een grote groep mensen staan. Totaal 23 personen. Wat handen schudden, namen horen die ik moeilijk kan onthouden. Ik maak maar een notitie met de namen en kenmerken. Wie weet dat ik tegen het eind van de reis ze kan onthouden.

Voordat we naar het hotel gingen hebben we eerst een bezoek aan een vismarkt gebracht, vervolgens een stadstour gemaakt in Negombo. Aangezien we niet allemaal in een hotel pasten hebben een aantal dames, waaronder ik, zich aangemeld om een ander hotel te nemen.

De kamers zijn redelijk. Wel schoon en het bed is goed. Dat is het belangrijkste. De kamer heeft echter geen ramen, dat deed me denken aan de vakantie naar Ecuador. In Quito hadden we ook een kamer zonder ramen. Eddie kon daar helemaal niet tegen en kreeg het erg benauwd. Dat had ook te maken met de grote hoogte waarop we toen zaten. 
Na de lunch even lekker in het zwembad gelegen. Aan het einde van de middag stond de optionele boottocht door de 'grachten' gepland. Heel leuk, varanen, verschillende ijsvogels, veel zeearenden en een prachtige zonsondergang.

Het diner was erg pittig maar wel lekker.

 

 

15 maart Anuradhapure 190 km.

Vertrek 8 uur voor een prachtige rit langs de kust. Omdat wij als eerste werden opgehaald heb ik de voorste stoel geconfisqueerd. 
Mooi uitzicht, maar wat een chaotisch verkeer. De buschauffeur loodst ons rustig en veilig door al dat geweld. De gids is een chaotisch mannetje. Begint een verhaal te vertellen en gaat dan ineens over iets heel anders beginnen. Niet te volgen. Maar hij doet zijn best. onderweg krijg je een beeld van het leven in Sri Lanka. Wel vergelijkbaar met andere Aziatische landen het eten is echter helemaal anders. Wel lekker op zich, maar niet helemaal mijn ding. Het fruit daarentegen is weer super 😀. Tijdens de koffie vroeg ik of er al iemand een groepsapp had aangemaakt. Leuk om foto's te delen. Een van de jonge mannen pakte dit direct op en ging alle tafeltjes langs om de nummers te verzamelen. Delegeren heet dat toch 😜.

Aangekomen bij de tempel van Mihintale waar in de tweede eeuw VC het boeddhisme naar Sri Lanka werd gebracht. Het is een flinke klim naar boven. Voor Liesbeth, een dame van 74 regelde de gids iemand om haar bij te staan. Ze wilde daar niets van weten maar uiteindelijk was ze blij met de ondersteuning. Op een gegeven moment moesten de schoenen uit om je weg op blote voeten te vervolgen. Aangeraden werd om sokken aan te doen vanwege de hete stenen, dat mocht gelukkig wel. Natuurlijk waren er mensen die dat vergeten waren. Nee, ikke niet 😝

Er waren 3 uitkijkpunten. Ik heb het bij 1 gelaten. De jonge garde ging voor allemaal. Een voetafdruk van Boeddha en een liggende Boeddha gezien. Mooi maar erg warm. Bij het hotel eerst gedoucht. Een groot aantal ging naar het zwembad maar ik hield het even voor gezien. Anders had ik geen tijd voor mijn verhaal.

straks eten, slapen en morgen weer een nieuw avontuur.

16 maart 

Vanochtend prima ontbijt. Om 8 uur de bus in naar de oude stad. In de bus ging ik braaf niet vooraan zitten want we moeten rouleren, niet volgens strak plan maar naar eigen inzicht. Rob vroeg of hij naast me mocht zitten, gisteren zat hij ook op die plek. Hij komt oorspronkelijk uit Indonesië. Dat had ik gisteren al begrepen, een aantal had het over het feit dat je overal ter wereld Nederlanders zag. Toen ik zei dat we een reislustig volk zijn, noemde hij het rooflustig. Zie je hoe dit generaties later nog zo diep zit.

 

Anuradhapura werd in de 4e eeuw v.c gesticht en was eeuwenlang de hoofdstad van de Ceylonese koningen en staat nu op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Start met 2 delen, terug naar het hotel, wat zwemmen, lunch en om 16.00 uur weer vertrek voor het laatste deel. Het is verzengend warm, 36 graden, gevoelstemperatuur 39. Behoorlijk puffen dus. De stupa’s en tempels zijn erg indrukwekkend. Er is een zwembad van 100x50 meter. Ondanks de hitte zag het er niet uitnodigend uit. Vies , groen water.

We zagen nog wel een aap die een duik nam. Dat had ik nog nooit gezien. Zelf stond ik niet goed om het vast te leggen (nadeel van groepsreizen in combinatie met lengte). Gelukkig was er een medereiziger die dit wel had (voordeel van groepsreizen). We zijn een paar dagen verder en dan leer je de groep wat beter kennen. Stille mensen, drukke mensen, bijzondere mensen.

De lunch werd in etappes gebracht met lange tussenpozen. Ik vermoed dat er maar 1 pan in de keuken is. Onze oudste deelnemer (we hadden haar ongeveer 80 geschat, maar blijkt slechts 74 te zijn) had alleen een kopje soep besteld. Toen iedereen lang en breed klaar was werd dit pas gebracht.

Om 16.00 uur werden we naar de laatste tempels gebracht, het is nog steeds bloedheet. Een aantal hadden besloten niet meer mee te gaan. Ze hebben echt wat gemist. Wat een bijzondere ervaring was dat. Honderden mensen in het wit die offers brachten en zaten te bidden. Monniken in prachtig oranje en bruin. Rond half 7, het was al bijna donker, hadden we het rondje gedaan. De gids had voor ons een waterijsje gekocht en zo vertrokken we weer richting hotel. Douchen, eten (ik hoop dat de band van gisterenavond een andere schnabbel heeft, wat was dat slecht) en slapen. Morgen de leeuwenrots en ik heb nu al pijn in mijn kuiten. We gaan het zien.