11 en 12 februari 2029

Bij onze eerste meters van onze nieuwe reis, maakt vadertje Spoorwegen het weer onnodig spannend! In de buurt van Rilland Bath sturen de gele grappenmakers via sms een bericht dat er problemen zijn tussen Blaak en Rotterdam Centraal, maar ze weten zelf nog niet wat er precies aan de hand is.....paniekzaaiers! In Roosendaal zetten ze de trein voor 10 minuten stil, omdat er vanwege persoonlijke problemen een vervangend machinist aan boord moet komen. Als de “ellende” er in Blaak niet schijnt te zijn, wordt onze snelheid in Rotterdam getest! Als we hijgend onze wachtende gele krijger in stuiven, sluiten de deuren zich achter ons als de scharen een ijverige Yerseke oester!

Ach we hebben ietsje ruimer gepland, dus uiteindelijk komen we met slechts een kleine vertraging op onze nationale luchthaven aan. Het eerste deel van de reis brengt ons van Amsterdam naar Parijs, Charles de Gaulle. We vertrekken met een vertraging van 30 minuten en gelijk beginnen de alarmklokken ijverig van hun neus te maken. Immers, in Parijs hebben we maar 1,5 uur om de vlucht naar Buenos Aires te halen. En Charles de Gaulle is groot....dat wil je niet weten! Maar tussen Amsterdam en Parijs geeft piloot Raymond Poulidor even een dotje gas, waarmee bijna alle schade smelt als sneeuw voor de zon, waardoor we om 23.40 uur Franse tijd, de oversteek richting Buenos Aires kunnen maken.

De Franse keuken van Air France aan boord is verdienstelijk, met zelfs een serieus glas champagne erbij! We hebben een mooi schema op het oog voor de 14.5 uur durende vlucht: eten, een filmpje, een slaapje en nog wat lezen? De eerste twee elementen van het plan verlopen strak, maar de bij Klaas Vaak in Dromenland bestelde verkwikkende slaap komt maar moeizaam op gang. Ondanks een met toestemming van de huisarts verorberde dubbele portie slaapmiddelen (10 i.p..v. 5 mg) gaat het volledig mis. Marjolein ziet haar partner als een soort bezopen nachtwaker door de cabine sjouwen met een daadwerkelijke serieuze waas voor zijn ogen, zoekende naar alles wat de Franse stewardessen aan voeding hadden verborgen! Hij schuift het allemaal naar binnen, gesteund door cola, appelsap, water en alles wat aan vloeibaar materiaal voorhanden is. Zo af en toe ligt hij een kwartier tot een half uurtje naast Marjolein de in de omgeving passerende vliegtuigen te frustreren met een fabuleus snurkend geluid. “Ik kan niet slapen, ik wil nog zo’n pil”, lispelt de komende tangokampioen. Gelukkig kan Marjolein hem bedaren, anders had Eddie ongetwijfeld een knoop in de vliegtuigstaart gelegd!

Maar enfn, daar landen we dan in Buenos Aires en checken we in in hotel Merit San Telfort, een eenvoudig, maar prima verblijfplaats voor 3 nachten.

De reis heeft zijn sporen nagelaten. Vooral Eddie heeft met zijn nachtelijke tochten alle energie in de lucht uitgeblazen en de wandeling van 1.5 kilometer naar het operagebouw Colon, is dan ook een pittige. De door een hernia gehalveerde kuitspier hangt als een vaatdoek aan het scheenbeen, de rug tettert luidkeels dat het  nu zo onderhand wel genoeg is geweest en zelfs een nooit protesterende rechter heup kraakt en piept dat het een lieve lust is. Maar wat is het bezoek aan Colon  de moeite waard! Wat een schitterend gebouw. De zaal zelf is 28 meter breed en, zo maakt de gids duidelijk, het plafond daarbij is niet gedragen door enige balk. Je snapt niet dat men eeuwen geleden in staat was een dergelijk fenomenaal gebouw neer te zetten. De gids vraagt wie er gebruik wil maken van hét moment om in een echt operagebouw eens te zingen. Nog voordat ik überhaupt het idee met Marjolein wil delen om nog één keer het duet “la cidarem la mano” uit Don Giovanni (Mozart) te zingen, sist ze dat ik het niet in mijn hoofd moet halen om mijn klep open te doen. Verdorie, een fameuze kans op eeuwige roem verdwijnt in de coulissen van theater Colon. En zo “strompelen” we wat later de 1.5 kilometer terugweg af naar het hotel in de wijk Telmo. Onderweg kijken we nog even naar een door een enorm lawaai begeleide demonstratie, maar we weten dat we niet moeten blijven hangen bij dit soort toestanden. Voor je het weet maak je onderdeel uit van een soort veldslag waarbij je niet eens weet waar het om gaat.

In het hotel geven we alle vermoeide ledematen nog even wat rust voordat we de stad induiken, op zoek naar een eerste biefstuk....de eerste dag zit erop. We kijken hoopvol uit naar de eerste nacht.....bijkomen!

Morgen gaan we overdag begeleid met de fiets door Buenos Aires crossen en ‘s avonds zitten we aan aan het diner van een fameuze tangoshow. Wat een vooruitzicht!

 

13 februari

Ik neem jullie nog even mee naar de dag van gisteren. Want ik ben jullie nog een beschrijving van ons diner verschuldigd. Het diner op het terras van een romantisch restaurantje vlak bij ons hotel. We kiezen voor het “menu van de chef”, een driegangenmenu van voor ons volstrekt onbekende samenstelling. We nemen de gok. Al snel brengt de chef ons eerst een gekoelde fles witte Argentijns wijn. Een verrukkelijk vocht, niet droog, niet zoet, maar precies goed voor ons beider smaak! Het vervolg is een soep, maar vraag me niet naar de samenstelling van het gerecht. Het is echt lekker en smaakt.....Argentijns! Dan brengt de man het hoofdgerecht! Ik snap dat dit land bekend staat om zijn vlees,  maar dat ze in een restaurant iedere klant een half beest op zijn bord mikken, nee, dat wist ik niet. Een worst, een bloedworst, een kippenbout en een biefstuk waar een Rus de hik van krijgt. De bloedworst herkende ik nog van vroeger toen mijn moeder dat ook wel eens op ons bord legde. Maar de herinneringen eraan wonnen het van deze nieuwe poging om het lekker te vinden. De bloedworst laat ik liggen, de rest maak ik helemaal soldaat. Met verbazing kijk ik naar mijn uitgemergelde lieve wederhelft die ook het hele arsenaal richting eeuwige jachtvelden verwekt! Jeetje, er gaat meer vlees aan gewicht dat tengere lijfje in dat dat ze zelf weegt. En dan overkomt ons iets wat we in 25 jaar samen nog niet hebben beleefd. De vermoeidheid van de reis, opgeteld bij de vermoeiende wandeling naar theater Colon en de vlak voor het eten naar binnen gewekte borrel, maken dat we giechelend de kamer van ons hotel moeten gaan opzoeken. We zijn teut! Wat hebben we een lol en wat is het leven een feest! We duiken het bed in, regelrecht in een diepe slaap in de zachte armen van Morpheus.

Om 8 uur serveert het hotel ons een eenvoudig, maar goed ontbijt. Na de veldslag van gisterenavond hebben we allebei ook niet echt veel honger!

Om 9 uur wandelen we naar de Boulevard de Chile, waar we het zaakje vinden waar onze fietstocht voor een hele dag zal beginnen. Omdat we iets te vroeg zijn, drinken we een kopje koffie in een gezellig tentje vlakbij. Om 10.00 uur krijgen we instructies voor onze fietstocht. We krijgen een helm op onze knar en een fiets “op maat”. Marjolein en ik zetten het zadel op de juiste hoogte. Maar al snel ontdekken we dat deze zadels de koppigheid hebben van een oude Argentijnse ezel, want de zit-dingen zakken telkens weer terug naar een voor hen kennelijk meer comfortabele stand! Enfin, niet gemakkelijk, dan maar moeilijk. Maar al snel ervaar ik dat mijn rug dezelfde kuren begint te vertonen als tijdens de wandeling naar theater Colon. Ach, niet zeuren, de genieter open en genieten!

De eerste stop is in de wijk San Telmo. Dit is een oude, erg arme wijk van Buenos Aires, in de vorige eeuw getroffen door de gele koorts. In die tijd wilden de niet-arme drommels uit de wijk verhuizen en de kansarmen zijn er gebleven. Later heeft de wijk zich wel weer opgericht, waardoor de aanblik niet al te triest is. In de wijk is te zien dat Buenos Aires een smeltkroes van nationaliteiten is, dus ook smeltkroes van culturen en bouwstijlen. Je ziet gebouwen met een duidelijke Italiaanse stijl, maar ook de Spanjaarden hebben zich hier op hun manier kunnen uitleven en zelfs de Russen hebben hun steentje bijgedragen. Opvallend zijn de vele hele mooie parken die verspreid over de stad liggen en dus ook in San Telmo. In een dergelijk park overspoelt onze gids ons met  informatie over de geschiedenis van vooral Buenos Aires. Ondertussen vliegen de parkieten af en aan en tjilpen voor ons een soort welkomstliedje!

Na San Telmo voert de gids ons naar de wijk Boca. (Boca betekent mond, monding van de haven). Een oude wijk waar volgens de gids de tango in feite is geboren! Zeelui van weleer zochten hier hun vertier en begonnen te dansen op geïmproviseerde muziek. Op een gegeven moment deden de dames van lichte zeden mee en kreeg de dans een sensuele uitstraling. De chique van Buenos Aires wendde zich af van deze ordinaire muziek en dans, maar het vervolg kreeg een bijzonder wending. De zeelui transporteerden de muziek naar onder ander Parijs waar de tango na verloop van tijd als kunst werd omarmd door de chique van de Franse lichtstad. De slimme Argentijnen namen hun dans snel mee terug naar Argentinië, waarna de dans wereldberoemd werd. De mensen in Boca claimen de dans als hun uitvinding.

We wandelen samen door de kleine wijk en dan word ik aangesproken door een slanke dame die me uitnodigt om samen met haar op de foto te gaan. Voor geld uiteraard. Maar ik had me een dame in zo’n situatie heel anders en vooral veel knapper voorgesteld en even overwoog ik om haar aan te bieden om, voor geld, met mij op de foto te gaan. Ik dank echter beleefd en ik loop met mijn eigen tangodanseres door de idyllische straatjes van Boca. Op de terrasjes van de restaurantjes dansen prachtige stelletjes de tango in de hoop daarmee de toerist te verleiden op het terras plaats te nemen voor, in dit geval, een lunch. Wij wandelen verder als ik plotseling wordt aangesproken door opnieuw een tangodanseres, annex betoverend theaterdier. Voor 5 dollar mogen we met haar zoveel foto’s maken als we willen. Deze dame, ik schat net 20 jaar, kan ik niet weigeren en we doen samen allerlei standjes. Voor de foto uiteraard. Bij de eerste foto kijkt ze me aan en ik duik direct in twee gitzwarte kijkers met een enorme diepte. Heel diep in haar zie ik haar gemoed duelleren; ik zie ze denken: deze man in mijn armen is goed voor 5 dollar en dan is het weer goed.....of....jeetje, wat straalt deze bijna-zeventiger nog een ongekende vitaliteit en sensualiteit uit! Ze fluistert in mijn oor dat ik mijn been vooruit moet schuiven en met een katachtige beweging gooit ze één van haar uitermate goedgevormde onderdanen om me heen. “Look into the camera now, my dearest”, lispelt de Argentijnse schone en ik kijk naar onze fotograaf Marjolein. Daar staat de vrouw die voor mij geen dualisme kent en mij bewondert vanwege alles wat ik hiervoor onder de tweede optie beschreven heb. Weer een avontuur rijker dank ik de charmante Argentijnse en na een extra fotosessie van de omgeving, vervolgen we onze weg naar de volgende buurten. Die liggen aan de haven en zijn duidelijker veel rijker. De sfeer daar is beduidend minder dan in Boca waar we ook nog het voetbalstadion van Boca Juniors ( genaamd Bonbonera, het bonbonnetje) mochten bewonderen. Boca Juniors is, zeg maar het (bijna) Ajax van Nederland.

Rond de klok van 13.00 uur wacht ons een “bescheiden” 3 gangen lunch met opnieuw een lap vlees waar zelfs de hond van Pim, Bagus, problemen mee zou hebben! Opnieuw zitten we te smullen en energie op te doen voor het tweede deel van de rondrit.

Ik kies van dat tweede deel een paar bijzonder momenten om te benoemen, namelijk een bezoek aan het Playa de Mayo, het plein van de Argentijnse revolutie, begin 1900. We hebben eerst geen idee dat we dat plein naderen als Marjolein plotseling de ankers uitgooit en ik bijna bovenop haar knal. Daar heb ik normaal niet zo heel veel moeite mee, maar hier, midden in Buenos Aires, in een temperatuur van bijna 30 graden, vind ik dat niet gepast. Ik vraag geschrokken wat ze doet, waarna ze me op een fraai gebouw wijst en zegt dat ze van dat presidentieel paleis een foto wil maken. De teruggekomen gids glimlacht over de situatie en zegt dat we aan de zijkant van het paleis staan. Hij neemt ons nog een stukje verder mee en dan staan we op het beroemde Playa de Mayo en kijken naar een fantastisch mooi presidentieel paleis waar Evita ooit haar beroemde toespraak hield. Een indrukwekkend plein met veel indrukwekkende gebouwen en een dito geschiedenis.

Het tweede wat ik nog wil benoemen is het bezoek aan het kerkhof Recoleta. Het kerkhof lijkt wel een dorp van kleine huisjes (tombes) en dat is iets wat voor ons een beetje onnatuurlijk aanvoelt. We lopen door tombestraatjes en tombesteegjes en vinden dan het familiegraf van de Duartes waarin ook Evita (die meerdere keren om allerlei Argentijnse sentimenten is verplaatst) ligt begraven. De tombe is vrij eenvoudig, zeker vergeleken met sommige praalstukjes van hele rijke Argentijnse families. De tombe maakt niet echt indruk, de plaats des te meer. We beseffen dat hier iemand begraven ligt die een stukje van de wereldgeschiedenis voor haar rekening nam! We verlaten het kerkhof en kopen vlakbij de ingang een paar flesjes frisdrank. Naast het stalletje dansen de kolibries om prachtige bloemen heen, waarmee ze het contrast ten opzichte van het kerkhof wel heel erg groot maken.

De gids staat ons op te wachten en we besluiten om het laatste kleine deel van de tocht te cancelen. Het is bloedheet en mede op advies van de gids die weet hoe de warmte zich in de stad kan ontwikkelen, fietsen we terug naar het vertrekpunt. Daar aangekomen geeft Strava aan dat we liefst 27.4 kilometer hebben gefietst door een stad waarvan we onder de indruk zijn geraakt. Buenos Aires is een schone stad met prachtige verschillende wijken, mooie gebouwen, weinig zwervers, een grote diversiteit aan bewoners en bovenal een stad met een geweldige keuken. Vermoeid komen we rond 16.30 uur in het hotel terug. Tijd om te rusten, want om 20.00 uur worden we opgehaald voor een diner en een tangoshow. Het zou wat zijn als ik opnieuw in weer gitzwarte ogen met die enorme diepte mag kijken. Want, conclusie, ondanks dat ik de liefste vrouw van de wereld heb getroffen, kan ik niet anders dan zeggen dat de Argentijnse vrouwelijke schoonheid als een enorm sterke magneet werkt op de ogen van de gemiddelde stoere Hollander. Waarvan akte. Het verslag van de tangoshow volgt (waarschijnlijk) later.

stadion Bonbonera van Boca Juniors

 

14 februari

Ik neem jullie nog even mee terug naar gisterenavond vanwege ons bezoek aan een tangoshow. Voor vrienden die niet houden van een pedant verhaal, adviseer ik nu om dit stuk over te slaan.

Wat is het geval? Thuis beslisten we enkele maanden geleden te zoeken naar een authentieke tangoshow en de grote show-theaters te vermijden. We wilden de tango in de oude, volle authentieke glorie aanschouwen en het advies was toen om naar “El Viego Almacen” te gaan. We ontdekten toen dat een diner met daarbij de show op vele verschillende internetplaatsen kon worden geboekt. De duurste prijs voor een VIP arrangement was bij het theater zelf en daar vroegen ze 185 Amerikaanse dollars voor. Per persoon... Uiteindelijk kocht Marjolein de tickets voor 120 euro via tripadvisor (viator). Een verschil van 65 euro per persoon!

Om 19.45 uur staat de taxi voor de deur en vlotjes draait de chauffeur ons naar El Viego Almacen. Bijzonder.....op de begane grond van het restaurant zitten de niet VIP-ers te eten en wij worden, vreselijk pedant,  naar de 2e etage gebracht. We krijgen een keurige tafel toegewezen en even later zitten we aan een werkelijk subliem diner met heerlijke chardonnay wijn. Marjolein heeft nog steeds niet genoeg van de vele kilo’s biefstuk en krijgt (waar beneden entrecote wordt geserveerd) een werkelijk super malse tournedos op haar bord. Eentje van ruim 250 gram....Ik houd het bij zalm, maar ook die schuif ik genietend naar binnen! Wat een luxe!  Ik zei het al, vreselijk pedant, maar voor een keertje superleuk. Niet omdat het moet, maar omdat we het onszelf eens een keertje gunnen.....allemaal in het kader van “pluk de dag” en “leef het leven”...!!

Om 21.30 uur verzoekt de ober ons om naar het theater te gaan. Het is 10 meter de straat over en we stappen in een theatertje waar de VIP-ers plaats nemen op het balkon met direct zicht op het (vrij kleine) toneel. Het is een heerlijk, intiem theatertje! Een ober brengt ons een glas champagne en legt een kaart neer waar de dranken op staan die we binnen het arrangement allemaal kunnen bestellen. We houden het bescheiden, een herhaling van de teut-situatie van gisteren verkiezen we niet vanwege de drukke dag die morgen volgt.

De show is in één woord gezegd adembenemend. Vier super ranke dames met vier super slanke heren geven een show ten beste die zich echt niet met woorden laat beschrijven. Een enkele dans is sensueel, de meeste zijn razendsnel en zelfs acrobatisch. De dames vliegen via de ruggen van de mannen half de lucht in, maar landen telkens weer veilig in de armen van de stoere binken. Marjolein fluistert dat ze dit ook wil kunnen, maar ik antwoord dat ik dan toch al gauw een kilootje of 50 zal moeten zien af te vallen. Tenminste, als ze deze stunten met mij wil uitvoeren....!!

De tangomuziek komt van een vijfkoppig orkest, bestaande uit één pianist, een contrabas, twee bandoneons en een viool. Dit professioneel orkest speelt enkele keren een nummer waar niet op gedanst wordt. Ook het lied waar Máxima op haar huwelijksdag wat traantjes om moest laten, komt voorbij. Het is in Argentinië een bekend nummer en Marjolein en ik voelen een krop in de keel als de hele zaal (plm. 250 mensen) ademloos naar het nummer luistert. Voor de afwisseling treedt ook een prachtig Mexicaans vijftal op met opzwepende Mexicaanse muziek die de zaal in vuur en vlam zet. Een wat oudere zangeres is de enige kleine dissonant van de avond, maar zij wordt dan weer gecompenseerd door een in Argentinië heel bekende zanger die als een soort Argentijnse Sinatra zijn niet geringe vocale kwaliteiten laat horen! Werkelijk ontzettend goed! De dansers bepalen het slotakkoord en flitsen nog een paar keer over het toneel, waarna ze met een vriendelijke lach afscheid van ons nemen. Ook deze mooie dames hebben allemaal gitzwarte ogen....

Buiten staat een man met een bordje waar onze naam op staat. We stappen in de taxi en rijden nog helemaal confuus van al het moois door de nog steeds vrij drukke straten van Buenos Aires. Om 00.00 uur stappen we het hotel in na een (zoals ik zei) heel pedante magnifieke avond die we werkelijk nooit meer zullen vergeten.

 

Nog voor de wekker de ochtend aankondigt, ben ik wakker en merk ik dat Buenos Aires al volop in bedrijf is. Ik vraag me af of deze stad ooit slaapt, want het is in feite net zo druk als toen we deze nacht in het hotel aankwamen.

Na een alweer eenvoudig, maar goed ontbijt komt een klein busje ons ophalen en uiteindelijk trekken we samen met 2 Turken, 2 Zuid Koreanen en 2 Canadezen naar de gaucho ranch Don Silvano, op anderhalf uur rijden buiten de stad. Met de beide Turkse dames maken we snel contact. Wij denken dat het zusjes zijn, maar na een gedegen onderzoek vertelt de moeder van de twee dat de andere haar dochter is. Hopla, een compliment voor moeders.......

Een gaucho-ranch is in feite niet veel anders dan een Amerikaanse cowboy-farm. Een boerderij waar men met show en spel een demonstratie geeft van het leven (van weleer) op het platteland. Don Silvano maakt om te beginnen een beetje de indruk van “vergane glorie”. Het ziet er allemaal niet 100% okselfris meer uit....de gebouwen kunnen hier en daar wel drie likjes verf gebruiken!

Dit kan allemaal trouwens wel te maken hebben met onze keuze. In tegenstelling tot de chique tangoshow kozen we hier bij het bestellen voor een goedkope variant en dat was aan de gebouwen en dergelijke goed te zien! Inhoudelijk is er overigens niets mis met het programma, want na een hartelijke ontvangst met empenadas (Argentijnse snack, zoet of hartig) staan de paarden al voor ons klaar. Een dame uit Honduras heeft de rijbroek en de rijlaarzen er voor aangetrokken! Voor een stap-rondje van 20 minuten om de boerderij! Ze had zich kennelijk niet goed ingelezen en loopt aardig voor joker. Bij de start sta je op een loopbrug waarna ze een paard tegen de rand parkeren. Je kunt dan zo op je paard wippen, fluitje van een cent. Voor iedereen staat een paard klaar, ook voor mij! Je ziet het beestje kijken.....deze zwaargewicht is nummer 3 in de mensenrij en ik ook bij de paarden. Blessé hinnikt zacht en zijn baas luistert. De zwaargewicht uit Holland wordt naar een ander paard aan het einde van de rij verplaatst, waar een bruine merrie, genaamd Forza op me staat te wachten. Het dier draagt me met gemak! Als ik ze dan toch de sporen wil geven om als een echte gaucho door de velden wil flitsen, draait Forza haar hoofd om. Ik heb het idee dat ze me loopt uit te lachen!

Na deze beproeving krijgen we een demonstratie over het drinken van “mate”, een soort thee die je eigenlijk alleen drinkt met vrienden. Het drankje wordt in één beker getrokken en daarna door een leider aan alle deelnemers één voor één doorgegeven. Iedereen zuigt aan hetzelfde rietje, van vrienden ben je immers niet vies. Het ritueel vertelt ook dat het rietje altijd in de richting van de volgend drinker moet wijzen, als teken van respect en vriendschap. Uiteraard mag je weigeren en dan zeg je netjes “gracias”. En neem je de beker niet aan. De Zuid-Koreaanse dames (ik wil her woord mutsen niet gebruiken, maar wat zijn dat vreselijke nare mensen) weigeren de drank. Ze voelen zich nu al aangevallen door een zeker Corona virus....!! Ik weet het, eigenlijk hebben ze gelijk, maar juist om deze actie vind ik het stel geen mutsen, maar wel om de brutale, vrijpostige manier waarop ze met iedereen omgaan.

Na de thee is het tijd voor de lunch. En weer voert de slager een halve kudde aan met de bedoeling om ons allemaal dol te draaien! Foei, foei wat een gedoe! Na de worsten en de kippenbouten komt er nog een vrachtwagen biefstuk voorbij en voor de eerste keer in mijn hele leven zeg ik “dank u wel” tegen een heerlijk gegrilde biefstuk van rond de 350 gram. Ik zit vol, tot aan de nok, het stroomt allemaal net niet over. De eerlijkheid gebiedt me wel om te zeggen dat de kwaliteit van het eten weliswaar een ruime voldoende scoort, maar het haalt het in de verste verte niet bij de eerdere momenten die ik hiervoor beschreef. In het kort: de lunch was matig.

Maar tijdens de lunch worden we getrakteerd door een Argentijnse zanger. Een jonge kerel met een prachtige stem die geweldig zingt en die af en toe wordt afgelost door een danser en danseres die ons diverse dansen van de streek en van het land laten zien. Echt een prachtige show van hoog niveau! We genieten van deze mooie mensen.

En dan volgt tot slot de demonstratie van de gaucho’s. Het is werkelijk ongekend hoe zij met de ranke paarden weten te manoeuvreren. Ze laten ook zien hoe er vroeger met behulp van deze dieren werd gejaagd. De ruiter vliegt in hoge snelheid op een prooi af (soortje struisvogel bijvoordeeld) waarbij hij een zware lederen bal ronddraait die uiteindelijk tussen de ogen van de niets vermoedende struisvogel terecht komt. Acht tellen, knock-out!

De twee ruiters die de demonstratie invullen doen ook een wedstrijd wie er het snelst van A naar B komt (niet gecheckt bij Van A naar Beter). Wat een prachtig zicht, deze dieren in volle galop! Ook galopperen ze nog eens onder een boog door waar ringen aan vast zitten. Vroeger waren dat de ringen van dames en de ruiter mocht zich vervoegen bij de eigenaresse van de ring als hij hem tijdens de snelle galop had weten op te pikken. Een soortje Walchers ringrijden dus, maar dan heel snel. De show duurt een klein uurtje, waarna we onder het genot van een kopje thee en een empenada afscheid nemen van de bewoners van deze ranch.

Een leuke dag is ten einde. Als ik rond 18.00 uur in het hotel even op bed ga liggen, val ik me toch in een diep gat! Enorm! Marjolein maakt me tegen achten wakker, waarna ik denk dat het ochtend is. Ik ben helemaal de weg kwijt. Als ik weer bij positieven ben, vind ik mezelf terug in een restaurantje waar ik al de hik krijg als ik alleen nog maar naar de menukaart kijk! Ik bestel een heel eenvoudige spaghetti, waarna de eigenaar ons alvast een bord soep brengt. Zien we er nu zo slecht uit? Jeetje, wat een slavendrijvers met al dat eten! Gelukkig is de portie spaghetti niet al te fors, waardoor ik de Italiaanse slierten uiteindelijk toch naar binnen kan laten glijden.
Morgen vroeg uit de veren voor een vlucht van ruim. 3 uur naar het zuiden van Argentinië, Calafafe. Tot dan!

Zang en dans bij de gauchos

 

15 februari

De nacht krijgt een bijzonder nare smaak. Kennelijk heeft Marjolein iets verkeerds gegeten, want ze wordt rond 02.30 uur wakker met zware buikkrampen. Een dringend bezoek aan het toilet doet denken aan de oude grap van Urbanus: Marjolein heeft nog een toon erger last van diarree, dus ze heeft last van diami! Pas rond vieren valt ze in slaap, maar ze voelt zich als een uitgewrongen dweil als de wekker om 05.00 uur denkt dat hij grappig is door haar krijsend weer bij de tijd te brengen!De rammelaar mag blij zijn dat hij geen enkeltje “door het raam” krijgt uitgedeeld!

Marjolein is een taaie en laat zich niet kennen. Pijnstillers en Imodium bieden voor even soelaas. Op termijn komt het vast wel weer goed, glimlacht ze me toe! Toppertje!

Als we om 06.00 uur op het nationale vliegveld van Buenos Aires komen, wacht ons een serieuze verrassing. De chaos die ze hier weten te creëren, overstijgt de warboel van mening Afrikaans land waar ze er soms ook een puinhoop van kunnen maken. Een rij van een paar honderd meter tussen de beroemde slingerpaadjes wordt buiten dat slingerdeel nog eens verlengd met vele tientallen meters in de hal. Alle honderden passagiers van liefst 12 vluchten moeten door die slingerkooi om in te checken. Je kunt wachten op ellende en ja hoor, een potige dame begint op een bepaald moment te schreeuwen dat de mensen voor een zekere vlucht uit de rijen moeten treden. Die moeten hun vlucht zien te halen. Je kunt je voorstellen wat er dan gebeurt! En dat gebeurt dan om de paar minuten. Wat een dom gedoe. Ik stoor me er niet aan, want ik kan er duidelijk zelf niets aan veranderen. Maar ik denk wel: rare jongens die Argentijnen!

Een mini-Argentijns vrouwtje denkt slim te zijn en probeert de hele rij achter mij voor te zijn door zich tussen mij en mijn voorganger in te wurmen. Ik tover mijn meest gemene blik tevoorschijn, maar “Máxima” geeft geen krimp. Dan laat ik de enorme spierbundels tussen borst en heupen eens flink op en neer rollen, waarna de dame eerst rood aanloopt en vervolgens bleek van schrik achter in de rij plaats neemt.

We hebben vanaf 08.00 uur een prima vlucht en komen om 11.00 uur aan in El Calafate, zeg maar bijna in het zuiden van Argentinië. Daar waar het in Buenos Aires tegen de 30 graden was, is het hier net 12 graden. En waaien! Jeetje, wat een wind, plat gezegd waaien de ballen bijna uit je broek! Gelukkig zijn we goed voorbereid en trekken we de juiste kleding aan.

Er staat namens het reisbureau keurig een chauffeur op ons te wachten die ons naar een hosteria (eenvoudig hotel) brengt. Bij dat hosteria aangekomen kijkt een buiten staande jongeman mij onderzoekend aan, alsof hij niet snapt wat ik daar kom doen. Ik sla er maar geen acht op en we melden ons aan de receptie om in te checken. De dienstdoende, ontzettend vriendelijke receptie-dame slaat haar computer bijna in tweeën, maar onze naam komt niet in de administratie voor. Als het ding ook nog begint te roken, realiseert ze zich dat er iets fout is gegaan.....we staan in de verkeerde hosteria! Hebben wij weer. Maar geen nood, de dame informeert welk Argentijns reisbureau voor ons is ingeschakeld en niet veel later verschijnt er een nieuwe taxi die ons brengt waar we horen te zijn, hosteria El Hainen. Het is een rustig, keurig “hotelletje”, waar we een dubbele kamer toebedeeld krijgen. Een tweepersoons bed en twee éénpersoons bedden, de laatste alleen te gebruiken in geval van ernstige ruzie! Gelukkig hebben we dat echt nooit!

Het is inmiddels 13.30 uur en we gaan in een restaurantje in de buurt lekker lunchen. Marjolein neemt voor de zekerheid alleen een bescheiden voorgerecht, maar zelfs hiermee heeft ze de nodige moeite! Ze kennen in dit land echt geen maat! Het restaurant bevalt overigens uitstekend en we reserveren alvast een tafeltje voor de avond. De eerste dagen zijn namelijk erg pittig geweest en we besluiten deze dag verder te gebruiken als recuperatie-dag. Lekker rustig liggen, beetje tukken, beetje lezen, hapje eten en dan morgen weer okselfris een nieuw avontuur tegemoet. En dat moet dan een nieuw hoogtepunt worden, want we gaan morgen via land en via water een prachtige gletsjer bekijken, de Perito Moreono. Een enorme ijsmassa die adembenemend mooi schijnt te zijn. Jullie horen ervan!

Omgeving El Calafate

 

16 februari

Even nog over gisterenavond...!! We kregen allebei een echt hele malse biefstuk van 450 gram, echt niks overdreven! 450 gram per persoon en het was helder dat Marjolein dat niet kreeg weggewerkt. En ook zowat voor de eerste keer van mijn leven at ik haar restantje deze keer ook niet op!

Maar enfin, deze morgen mogen we genieten van het eerste ontbijt in hosteria Hainen. En dat is een bittere teleurstelling! Jeetje, wat is dit magertjes. Niet te pruimen droog brood, om te bouwen dan maar tot een geroosterd sneetje. Boter erbij, het kan niet op! Een kuipje jam er tegenaan gegooid en dat was het dan ook wel een eind. Oh ja, er liggen ook nog gekookte eieren, maar die zijn steenkoud en ik vermoed dat ze uit de koelkast komen en al eindjanuari zijn gekookt. Het enige dat te pruimen is, zijn de plakjes cake, die redelijk vers lijken. De koffie is waarlijk niet te drinken, we proeven warempel het chloorachtig kraanwater van Argentinië onder de koffie. Foei, bah, niet weg te werken. Nu weten we dat we hier niet de duurste gelegenheid hebben geboekt, maar we gaan reisorganisatie Outsight (prima internetbureau overigens) toch maar laten weten dat de verhouding hier tussen kosten en baten serieus scheef zijn gegroeid.

Gelukkig voelen we allebei nog een half verteerde biefstuk van gisterenavond in onze maag hangen, dus we komen de dag wel door.
Om 09.00 uur worden we door een klein busje naar hét doel van de dag, de gletsjer Perito Moreno gebracht, een rit van ongeveer 65 kilometer. Naar dit moment hebben we heel erg uitgezien! 

De Perito Morenogletsjer (Spaans: Glaciar Perito Moreno) is een gletsjer in het Nationaal park Los Glaciares in het zuiden van Argentinië. De gletsjer is bereikbaar vanuit El Calafate in Patagonië. De Perito Morenogletsjer is een van de 48 gletsjers die worden gevoed door het Zuid-Patagonische IJsveld, 's werelds op twee na grootste zoetwaterreserve. De gletsjer eindigt in een fjord, waar het ijs 60 m dik en 5 km breed is. Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Dit kan waargenomen worden door het gekraak van de over elkaar schuivende ijsbrokken enerzijds, anderzijds breken op regelmatige tijdstippen grote ijsbrokken van de gletsjer af die dan met veel lawaai in het Argentinomeer vallen. Deze gletsjer is nu niet onderhevig aan de wereldwijde terugtrekking van gletsjers. De gletsjer is genoemd naar Francisco Moreno, een Argentijnse ontdekkingsreiziger die dit gebied in de 19e eeuw verkende en het uit Chileense handen wist te houden. De Perito Morenogletsjer is een belangrijke toeristische natuurattractie. Via het Peninsula de Magallanes is het mogelijk om dicht bij de gletsjer te komen. Er zijn diverse platforms. Ook is het mogelijk per boot langs de gletsjer te varen.

Dat laatste doen we uiteraard! Met een vreselijk afgeladen boot naderen we de gletsjer tot op 100 meter. Die afstand valt ons een beetje tegen, want we willen graag dichterbij. Maar dat gebeurt niet en toch aanschouwen we het natuurverschijnsel met een mengeling van bewondering en verwondering. Zo ontzettend veel ijs, zo hoog, zo breed, zo veel...!!! Zoals hierboven via wikepedia is omschreven, kraakt het ijs af en toe en dat is echt een enorm kabaal. Als de enorme ijsblokken dan omlaag donderen, wordt er aan boord gejuicht, alsof Nederland wereldkampioen voetbal is geworden. Het lukt me warempel één keer om mijn videocamera in de juiste richting te houden als er een enorm stuk ijs omlaag raast. Grappig is dat het geluid pas enkel seconden later tot je komt.

De boottocht duur een uurtje, waarna we weer aan wal gaan om te wandelen. Via allerlei wandelpaden komen we uiteindelijk veel dichter bij het natuurverschijnsel dan dat we dat eerder op de boot deden. We maken video’s, foto’s, selfies en krijgen niet genoeg van de ijsmassa die, als de zon doorbreekt, als een enorme ruwe diamant op de aardbodem ligt te schitteren! Weer bekruipt me het gevoel dat we uiterst gezegende mensen zijn dat we dit mogen en kunnen meemaken.

Rond de klok van drieën moeten we van onze vrouwelijke en uiterst charmante gids, terug de bus in. Het is immers weer een paar uur rijden naar het stadje Calafate. De gids, een ontzettend mooie en lieve Argentijnse, maakt mijn dag (voor zover nog niet optimaal) helemaal super. Ze kijkt me op enig moment aan en zegt met duidelijk grote bewondering dat ik ontzettend prachtige ogen heb. Even later wil ze weten waar ik vandaag kom en ik wacht nu opgewonden op het moment dat ze mijn telefoonnummer vraagt....als Marjolein me helaas ruw uit mijn droomt helpt....ze heeft de informatie nodig voor haar administratie. Ach, dat weet ik uiteraard ook wel, maar op mijn leeftijd moet je het hebben van  dit soort hele kleine (toevallige) momentjes.
Vanavond weer naar het restaurant van gisteren, kijken of we weer kunnen smullen als de laatste keren. En morgen? Met de bus naar het volgende gebied (met gletsjers), bij het stadje El Chalten. Vamos!