17 februari

Het ontbijt, voor zover je van een ontbijt kunt spreken, bestaat dus uit twee stukjes cake (inmiddels één dag ouder dan gisteren) en een plastic bekertje met extra verdunde limonadesiroop! Enfin, we gaan er geen diarree van krijgen en het diner van gisterenavond is hiermee dan weer ruimschoots gecompenseerd, zullen we maar denken! Forza , vamos, op weg naar El Chalten (zuidelijker dan El Calafate).

Om 07.30 uur zitten we in een klein busje waar ook een achttal “heerlijk” arrogante oosterburen in bivakkeren. Er wordt geen woord gewisseld, maar vooruit, het is nog vroeg. De tocht naar El Chalten bedraagt ongeveer 230 kilometer, het merendeel daarvan wordt over een tweebaans snelweg afgelegd. De tijd vliegt om, want we rijden door de pampa’s van Argentinië, tegen de Andes aan en genieten van het prachtige landschap. De chauffeur moet af en toe enige voorzichtigheid betrachten als alpaca’s aan de kant van de weg nieuwsgierig de Europeanen aanstaren. Ze geven ook een vriendelijke knipoog, maar dat doen ze van nature eigenlijk constant. Halverwege de rit pauzeren we in een restaurantje dat echt in “the middle of nowhere” ligt. De pampa’s zijn echt eindeloos en de mensen die hier op de estancia’s (farm) wonen, zijn echt verstoken van buren; in de verste verte zijn er dan geen andere bewoners te vinden! Een honderden kilometers lange rivier kronkelt als een slang onder en langs de Rijksweg. De stroming is enorm en het is absoluut dodelijk als je hier in het water valt.

En dan naderen we El Chalten.....langzaam zie je de bergen naderen en de witte sneeuwpunten daarvan worden groter en groter. De chauffeur stopt op een parkeerplaats met uitzicht op een stuk van de Andes nabij El Chalten. Het is in één woord betoverend, het geheel heeft ook iets dreigends, iets onheilspellends. Hier gaan we dus vanmiddag en morgen wandelen en mooie plekjes uitzoeken om ongeremd van te genieten. Het ziet er veelbelovend uit!

Bij het uitstappen van onze verblijfplaats voor twee nachten, komen de Duitsers een beetje los en maken ze duidelijk grappen over de uitstappende Nederlanders. Haha, wat een lol hebben ze. Ze zijn echter met vier kerels en dus besluit ik niet om aan een verbouwing te beginnen en ik laat ze in hun sop gaar koken. Ze zijn na de Zuid-Koreanen absoluut goed voor een gedeelde eerste plaats voor mensen die (te..?) snel binnen mijn irritatie-grens stappen. Ik weet het, het ligt ook gedeeltelijk aan mij. Klein deeltje maar, hoor......

De hosteria waar we wel hartelijk worden verwelkomd, El Paraiso, is duidelijk beter dan de hosteria waar we in El Calafate vandaan komen. We krijgen een prachtige gezinskamer met supermooi uitzicht op de prachtige besneeuwde bergen. Ondertussen waait de wind gierend rond de hosteria. Hier waren we bij het boeken van de vakantie voor gewaarschuwd. Voor de mensen hier is het normaal, voor mij is dit een echte storm en die krijgen tegenwoordig in Nederland een naam. Ik noem deze storm Mark (naar een beroemd politicus die tekeer gaat als een echte storm en met alle winden meewaait.....).

Vanmiddag gaan we een eerste wandeling maken.

Dat ik het zuchtje wind een storm noem, blijkt later een volstrekt lachertje, maar dat voor later. Na een lekker gebakje met een heerlijk kopje koffie voor Marjolein en voor mij een superlekker glas bessensap, trekken we op pad. De bedoeling is om een eenvoudige wandeling te maken naar Cascada Margarita, een kleine 1.5 kilometer lang, enkele reis. De wandeling is eventueel ook door te trekken van Mirador Cascade Margarita naar Mirador Cerro Torre. Maar dan maak je wel wat meer kilometers. We besluiten om bij de eerste Mirador (uitkijkpunt) te bepalen of we wel of niet verder gaan. Bij Margarita gekomen genieten we van het echt fraaie  uitzicht, maar de waterval die er dient te zijn, is niet veel meer dan een pisstraaltje, de naam waterval niet of nauwelijks waardig. We besluiten om verder te wandelen, naar Mirador Cerro Torre. Het pad bestaat uit een mengeling van zand, rots en stenen en stijgt gestaag (uiteindelijk 260 meter op 8,5 km). Op een enkel punt zijn aan een rotswand wat kettingen vastgemaakt om de wandelaar te helpen om tegenop het moeilijke en stijle pad te klauteren. We sjouwen dapper verder en dan komen de eerste signalen van vermoeidheid. Niet zo erg, maar ook de oude hernia, de incomplete knieën en de halve kuit in het rechter been beginnen te signaleren dat er bijna grenzen zijn bereikt. De vraag is hoever het nog is tot aan de Mirador. Enkele al naar beneden dartelende jongelui vertellen ons desgevraagd dat het nog één kilometer is, 20 minuutjes. We houden beraadslaging en besluiten de strijd verder te zetten, ook al weten we dat de terugweg minstens zo zwaar zal zijn. Immers voor mij is het met mijn gemarkeerde knieën moeilijker om te dalen dan om te klimmen. Enkele honderden meters verder komen we aan een deel van het pad dat voor problemen lijkt te zorgen. Drie ons tegemoetkomende dames kruipen op handen en voeten van de ene rots naar de andere en de afstand tot de rand richting diepte is slechts een kleine meter. Marjolein is gedecideerd en zegt terecht dat ze daar niet aan gaat beginnen. Als we op het punt staan om te keren, komen er achter de trapezedames drie jongemannen aan die een ander, iets gemakkelijker pad kiezen. Die optie durven we ook wel aan en even later hebben we weer een hindernis genomen. De juist gepasseerde jongelingen laten nog weten dat de Mirador net achter het hoekje ligt. Nog even doorbijten dus en dan is het “hosanna, eureka, Luctor et Emergo”. We hebben het gehaald! En wat is het de moeite waard. We hebben een super zicht op de mooie, ruwe, meedogenloze en besneeuwde berg Cerro Torre, 3102 meter hoog, indrukwekkend met zijn piek de wolken in priemend!

We gaan met bewondering zitten kijken naar wat moedertje natuur ons hier allemaal heeft te bieden. Opnieuw welt de dankbaarheid op dat ik dit mag zien, dat ik hier mag zijn.
Na een half uurtje beginnen we aan de terugweg over hetzelfde pad als waarover we gekomen zijn. Daar valt niet veel lolligs over te vertellen. De mediale knieband van mijn rechter knie lijkt plotseling als 4 keer gebruikte kauwgom te functioneren en geeft met forse pijnscheuten aan dat de grens is bereikt. We moeten verder, er komt hier geen trein en er rijden ook geen taxi’s. We besluiten ieder half uur even te pauzeren en  één keer worden we verrast door een condor die fraai boven ons en boven het dal zweeft. Marjolein heeft hem prachtig op foto en ook mijn videocamera kan het dier lange tijd volgen. En zo “strompelen” we zonder ongelukken en met een flinke pijnstiller tussen de cake en limonadesiroop naar beneden. En nog hebben we het niet gehad, want de storm Marc verandert in de laatste kilometer van onze wandeling in orkaan Barbara (.....).

Nu ga ik iets vertellen en jullie moeten mij geloven dat het niet overdreven is wat ik ga zeggen: als Marjolein nu een paraplu geopend in haar handen had gehouden en ik had er een vliegertouw aan vast geknoopt, dan had ze als een moderne Mary Poppins een gratis rondvlucht boven El Chalten gekregen! Wat een storm! Niet te geloven. En dat lijkt hier normaal! Als ik even na aankomst rustend op bed lig, maak ik een stukje video van het raam dat door de storm minimaal een halve centimeter naar binnen wordt gedrukt. Ik kan aan de zijkant van het raam echt naar buiten kijken, dus weet je wel hoever het raam naar binnen wordt geduwd. Allemaal door de orkaan Barbara, een echte marnier. We hopen dat de wind wat gaan liggen zodat we vanavond toch lekker uit eten kunnen gaan. En dat lukt, we vinden een gezellig tentje en eten een bescheiden diner (forel).

Morgen hebben we opnieuw een dergelijk wandelavontuur op het programma staan, mits knieën, kuiten en rug aangeven dat het herstel voldoende is ingetreden.

18 februari.

Om 07.00 uur word ik wakker en ik hoor de wind om het gebouw gieren. De regen klettert tegen het raam ten teken dat het Pluvius vroeg wakker is en al hard aan het werken is! Ik wil soepel vanonder de dekens glijden om door het raam te kijken wat er allemaal buiten gaande is. Dat soepel uit bed glijden verandert van de ene op de andere tel in steunend, piepend en krakend proberen op te staan. Jeetje, de veldslag van gisteren heeft deze veteraan van 70 geen goed gedaan. Met name de rug lijkt geplet door een kudde Tanzaniaanse olifanten! Amaai, wat moet hier vandaag van terecht komen?

Ik gluur nieuwsgierig naar buiten en zie niks! Althans, niks van iets dat op een berg lijkt! Het regent Hollandse ouwe wijven en de wolken hebben het verre landschap 100% verstopt. Ik probeer Marjolein voorzichtig voor te bereiden op een dag met alleen kaarten, lezen en nog wat van dat soort gedoe, in plaats van een nieuwe dag wandelen.Maar Marjolein is niet zo gauw uit het veld te slaan. “Je weet wat de boeken schrijven over Patagonië! Het kan hier zomaar in een kwartier helemaal veranderen! Let op, dat gebeurt vandaag ook”, orakelt ze. We gaan dat wonder maar even afwachten en ondertussen een ontbijtje binnen gooien. Hosteria Paraiso verzorgt een prima ontbijt met fatsoenlijke koffie, lekker brood, vleeswaren, kaas, jam, yoghurt en sinaasappelsap (ook wel siroop, maar met een veel betere verhouding). Kortom, de humeurmeter stijgt per 5 minuten. De regen houdt nagenoeg op, een enkel spettertje tellen we niet mee. De wind verandert van Patagonische power tot Hollandse kracht en we besluiten om het erop te wagen. Het idee is om bergopwaarts te starten naar uitkijkpost Rio de las Vueltas en, als de fysieke toestand het toelaat, de trekking door te zetten naar de uitkijkpost boven Lago Capri (een groot meer) met zicht op de berg Fitz Roy. Marjolein pakt de rugzak op haar rug omdat ze beseft dat mijn rug vooralsnog geen extra gewicht kan verdragen. Net buiten het stadje begint het te stijgen. En hoe! Het stijgingspercentage van gisteren verbleekt erbij. Foei, wat is dat stijl! Na 2 kilometer komen we aan bij Rio de las Vueltas. Het uitzicht is geweldig en we genieten er met volle proppen van. We hebben geluk dat de hemel rondom de bergtoppen even extra licht verspreidt, waardoor we een geweldig zicht op de besneeuwde bergtoppen hebben. Maar er komen nieuwe donkere wolken aanzetten en het beeld zal weldra veranderen! We besluiten hierdoor niet nog verder te gaan richting Fitz Roy, maar terug te gaan. Ook omdat ons lichaam aangeeft om de stunt van gisteren niet te herhalen....Terug beneden besluiten we een eenvoudigere route te nemen, de route Chorrillo del Salto. Deze route gaat een beetje op en neer en loopt door een soort bosgebied naast een rivier. Het is waarlijk een prachtig gebied en de route eindigt plotseling bij een schitterende waterval! Magnifiek! Er zijn enkele honderden andere bezoekers die in volle bewondering naar het neerstortende water zitten te kijken. Marjolein zegt plotseling heel plechtig tegen mij: “Gefeliciteerd met je verjaardag! Dit is je verrassing! Ik heb de kraan vanmorgen speciaal voor jou open gezet, maar al deze mensen heb ík niet uitgenodigd.....”. Ik schiet in de lach en stel voor om ze dan allemaal maar weg te jagen, maar daar komt uiteindelijk niks van terecht, ondanks dat er Duitsers en Zuid-Koreanen tussen lopen. We genieten dus maar heerlijk van dit prachtige natuurgeweld, waarna we op het gemak terug lopen naar El Chalten en naar onze hosteria. Door enkele pijnstillers ben ik in staat om gedurende de laatste 4 kilometer de rugzak van mijn kanjer over te nemen. We komen trots op onszelf aan in ons hosteria: we wandelden vandaag 12.5 kilometer in een prachtig, maar soms moeizaam te belopen gebied. Maar ik ben blij dat ik het op mijn 70e nog kan en mag doen!

We gaan vanavond dineren in een heel mooi en heel goed bekend staand toprestaurant, La Tapera. In dat restaurant zijn 45 zitplaatsen en na verloop van tijd zitten er tientallen mensen in een wachtruimte te wachten om aan te kunnen schuiven. We gaan hier op tijd heen om mijn verjaardag te vieren! Hoe mooi kan het zijn: zeventig jaar worden en dat mogen vieren in het prachtige Patagonië in gezelschap van de mooiste en liefste vrouw die er bestaat. Jullie snappen wel hoe ik me voel!

19 februari

De dag begint met een enorme verrassing. Ik doe het rolgordijn van onze slaapkamer omhoog en daar ligt in volle glorie een enorme berg die we nog niet eerder zagen, waarschijnlijk door de laaghangende bewolking. Het voelt echt vreemd aan dat er plotseling een berg extra voor je deur ligt!

Het is de meest markante berg van Patagonië, de FitzRoy. De Monte FitzRoy (ook Cerro Chaltén genoemd) is 3375 meter hoog. De berg maakt deel uit van twee nationale parken, te weten Park Los Glaciares (Argentinië) en park National Bernardo O’Higgins (Chili).De naam Chaltén komt uit het Tehuelche en betekent “rokende berg”: de wolken blijven meestal rond de top van de berg hangen. De berg werd destijds door lokale stammen als heilig beschouwd. De Argentijnse ontdekkingsreiziger Francesco Moreno gaf de berg in 1877 de naam Fitzroy ter ere van de kapitein van het schip de Beatle, Robert FitzRoy. Ondanks zijn relatief bescheiden hoogte heet de berg extreem moeilijk te beklimmen te zijn. Zijn haast granieten flanken vereisen een zeer hoog technisch klimniveau. Ter vergelijking: terwijl er op één dag wel honderd klimmers de top van de Mount Everest kunnen bereiken, is er maar een heel enkele expeditie per jaar die de top van Fitzroy haalt. Na ampele overwegingen besluiten Marjolein en ik om er niet aan te beginnen....dit jaar toch nog niet!

We zijn super blij dat we de berg nog een uurtje in volle glorie kunnen bekijken, fotograferen en filmen. Als we later enkele foto’s op Facebook plaatsen zijn de reacties navenant. Verschillende vrienden spreken in hun reactie over goud! In de zon ziet het er daar ook echt zo uit.

Vandaag gaan we met een drie uur durende rit terug naar El Calafate, het stadje waar we eerder waren en vanwaar we de gletsjer Perito Moreno bezochten. Vanuit El Calafate trekken we een dag later naar Chili. De chauffeur laat echter een uurtje op zich wachten. Naar later blijkt moet hij op het vliegveld in Calafate iemand ophalen en dus moet hij wat later vertrekken om te voorkomen dat wij allemaal op het vliegveld op een of andere vogel moeten zitten wachten. De grappenmaker had beter even gebeld dat het iets later werd. Ik kon het niet laten er een opmerking over te maken, maar de goede man was plotseling al zijn Engelse lessen vergeten....Hij maakt het onderweg wel weer helemaal goed als hij aan de kant van de weg stopt en ons attendeert op vier machtige condors die boven het land cirkelen. Niet ver van de weg ligt een kadaver en ik veronderstel dat de condors (echte aaseters) zich tegoed hebben gedaan aan een heerlijk diner. Rondom het karkas wippen nog wat kleinere vogels op zoek naar de spaarzame restanten. We rijden verder en genieten met volle teugen van het prachtige landschap. Argentinië is waarlijk een prachtig land!

Aangekomen in El Calafate betrekken we onze kamer en duiken het stadje even in, want daar hadden we vorige keer geen kans voor gezien. El Calafate is een leuk stadje dat leeft van het toerisme. We zoeken een gezellige tearoom op, want we willen de lunch bescheiden houden, omdat we vanavond bij ons favoriete restaurant gaan eten en we weten dat ze daar borden als vliegende schotels hebben. Dus kiezen we voor een beperkt gerecht: Marjolein een pannenkoek met suiker en ik een pannenkoek met fruit. Ik dacht even dat ze uitgerekend mijn pannenkoek met “zwaar transport” zouden brengen. Niet normaal....maar....de pannenkoek is net zo lekker als dat hij groot is. Smullen!

Na de tearoom bezoeken we een plaatselijke supermarkt en slaan o.a. drank in voor ons verblijf in Chili. Het natuurpark Torres del Paine ligt daar namelijk ontzettend afgezonderd en door het verre vervoer van alle levensbenodigdheden zijn de prijzen, naar men zegt, extreem hoog. Wat water, wat frisdrank, een fles wijn voor Marjolein en een fles Baileys voor opa Eddie. Het komt wel goed met ons.

Vanavond dus maar weer lekker uit eten, het verveelt echt nog niet. Morgen dus om 06.20 uur de bus in voor de reis naar Chili. Die reis is gesplitst. Tot aan de grens worden we met een toeristenbus vervoerd. We gaan dan te voet de grens over en stappen vervolgens in kleinere busjes om dan als een soort excursiereis naar ons volgende hotel te worden gebracht. We hebben dan 3 nachten Chili en zoals ik eerder schreef lijkt het twijfelachtig om dit verslag dan on-line bijgewerkt te krijgen vanwege de hele magere verbindingsmogelijkheden. In elk geval: tot dan! Vamos Chili!

De berg FitzRoy vanuit onze slaapkamer

Een pannenkoek-fruit.

20 februari

Vroeg in de morgen schuiven we in hosteria Hainen nog een paar droge stukken cake naar binnen en staan we om 06.20 uur klaar voor ons vertrek naar Torres del Paine in Chili. Dus bus komt stipt 07.00 uur voorgereden....we geraken er aan gewend!

Het is een luxe touringcar en nadat we de stoelen in de relaxstand hebben gemanoeuvreerd, knappen we nog een uiltje, want het wordt een lange reisdag. De pampa’s schuiven onder de bus door en tegen het middaguur bereiken we de grens. De Argentijnse douane stempelt ons vrij gemakkelijk en snel over de streep, de Chilenen hebben er meer tijd voor nodig. Een in de bus ingevuld formulier wordt bij de grens ingewisseld voor een document dat in het paspoort bewaard moet worden. Een vorsende blik, een stempel en hup, we zijn voor het eerst van ons leven in Chili. We moeten in een Chileense toeristenbus stappen en direct weet ik dat APK hier “Argentijnse Pruts Keuring” betekent. De bus heeft de vering van een versleten vooroorlogse  Argentijnse tank en als de chauffeur (verre familie van Max Verstappen) het gas erop gooit, vraag ik me af hoe lang mijn rug dat gaat houden. De weg is bezaaid met kiezels en keien en Verstappen slingert zijn bolide over de kiezels, langs de gaten en de brokstukken. Het lijkt wel de eerste tango-dansende bus ter wereld. Aan de kant van de weg staan de alpaca’s te kijken of ze een mirakel zien passeren.

Gelukkig bereiken we zonder kleerscheuren het geasfalteerde deel van de weg en verandert de tango in een zachtaardige wals. Langzaam doemen de Chileense bergen op en niet veel later leggen we bij Laguna Amarga 30 dollar per persoon neer om het natuurpark Torres del Paine in te mogen. En we komen echt terecht in betoverende sprookjeswereld. Wat een prachtige natuur! Zeg maar de overtreffende trap van El Chalten! Wat een prachtige bergen! De met sneeuw bedekte toppen steken schril af tegen de helblauwe lucht. We treffen het enorm, het is stralend weer. Wat een natuurpracht! Op sommige plaatsen spiegelt de omgeving zich in het azuurblauwe water van de grote en kleine meren. Op verschillende plaatsen in het park stoppen we om foto’s en video te maken van al het moois om ons heen.

We wandelen via de waterval bij Salte Grande naar de uitkijkpost Mirador Cuernos, vlakbij de reusachtige bergformatie die zich kenmerkt door 4 stijle pieken in het midden, de vier “Torres”. Op weg naar die uitkijkpost staan een zevental alpacas te grazen. Één van de dieren is duidelijk nieuwsgierig en nadert ons tot op een tiental meters. Het is een prachtig beest, die kennelijk graag op de foto wil.

Na deze uitkijkpost rijden we in amper een kwartier naar ons volgende hotel, hotel Pehoe. Het hotel ligt midden in het meer, recht tegenover de rijzige, besneeuwde bergen. Op de loopbrug naar het hotel zijn zitjes gemaakt om lekker te genieten van het echt adembenemend uitzicht. Het restaurant is uiteraard aan de kant van Torres del Paine gesitueerd. Wat een hotel! Wat een locatie! Dit is dus het hotel waarvoor we een jaar geleden (...) maar 2 nachten meer konden boeken omdat het verder al volgeboekt was. We snappen het nu helemaal.

We boeken voor morgen een boottocht naar de gletsjer Grey. Eerst met een taxi naar hotel Lago Grey, daarna dus met de boot het meer op om een nieuwe gletsjer te bewonderen. Het tochtje gaat ons een flinke duit kosten, maar gelet op wat we nu al zien, moet het fantastisch worden om over Lago Grey te varen, tot vlak bij de gletsjer Grey. Jullie horen ervan! De weerberichten voor onze 3 dagen hier: veel zon, geen wind, prachtig weer! We zullen het verdiend hebben! En dat Ajax kennelijk heeft verloren van Getafe....het zal wel. Viva Chili!

Torres del Paine in spiegelbeeld! 

Ons hotel voor 2 nachten in Torres del Paine

21 februari

Wat waren we moe na de dag van gisteren. Het was nauwelijks 21.30 uur toen we ons bed van de prima kamer van het hotel Torres del Paine indoken. Om 07.00 uur zijn we weer volledig uit onze coma en zoeken we onze weg naar het ontbijt. Volgens reviews op internet zou daar niet veel van deugen.  Maar het ontbijt is prima; waarom daar zoveel mensen op internet over mutsen is ons een raadsel. Want ze zullen hier toch niet speciaal voor ons een update hebben voorzien? Hoewel....wij zijn ook niet de eerste de beste.....

We wandelen samen naar de top van een kleine heuvel en hebben een schitterend uitzicht op het meer en op de bergen. We zitten naast elkaar op een rotsblok en bewonderen stilletjes de unieke omgeving. De hemel is stralend blauw, er is geen wind en we weten dat het zelden gebeurt dat het zo’n prachtig weer is. Bof-bipsen zijn wij...!!! Na deze wandeling drinken we nog wat in de gezellige foyer van het hotel om daarna vervoerd te worden voor de boottocht in Lago Grey. Kennissen hebben ons aanbevolen om te gaan eten in hotel Lago Grey, vooral vanwege het magnifieke uitzicht op dát deel van de bergen.
Dat laatste is niet geheel conform onze ervaring. Het diner in hotel Lago Grey is goed, maar serieus duur! En het uitzicht is zeker mooi, maar haalt het bij lange niet bij het uitzicht vanuit ons “eigen hosteria” Pehoe in Torres del Paine. Alleen heb je hier in de verte een gletsjer liggen, maar die is nog niet echt goed te zien, daarvoor moet je echt met een boot op stap. De uiterst vriendelijke dame aan de balie van de boottocht vraagt ons om in te checken om 14.00 uur. Terwijl de boot om 16.00 uur vertrekt.....We hebben een paar opties: te voet naar een bepaald punt lopen in het meer (via opengevallen delen) of met een zodiac gebracht worden naar datzelfde punt. Daar kan de catamaran richting gletsjer Grey aanleggen. We kiezen voor de wandeling en een jonge, vriendelijke  Chileen zegt ons hoe we precies moeten lopen. Daar gaan we, voor een uurtje wandelen. Als we een tijdje bezig zijn komen we, wandelend over een kiezelstrand, een Chileens echtpaar tegen die vragen waar we heen gaan! Naar de boot....oeps....dat deden zij ook toen ze een heel eind verderop tegen het water van het meer opliepen en noch vooruit, noch links, noch rechts konden. Terug dus. Onze Chileense vriend heeft ons niet goed voorgelicht. We zijn gelukkig nog op tijd terug om met de zodiac richting katamaran te varen! Snappen jullie het toch nog wel? Maakt niet uit, we komen er wel en we varen weldra over het Lago Grey (grijze meer) richting gletsjer. Vlak voor het vertrek worden we nog bezig gehouden door een stuk of wat papegaaien die in de bomen vlak bij het hotel komen kwetteren. Het zijn roodstaarten, mooie vogels! Uiteraard gaan ze op foto en video.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik een klein beetje twijfels heb gekregen over de tocht. We hebben immers al een gletsjer gezien (Perito Moreno bij El Calafate) en het beeld hier is echt heel mooi, maar haalt het niet bij het panorama bij onze eigen hosteria, zoals ik hiervoor al aangaf. Maar de ervaring is uiteindelijk geweldig. Als de boot eenmaal vaart en ik samen met Marjolein op het bovendek een plaatsje heb weten te bemachtigen aan de voorkant van het schip (wie durft al die kilo’s tegen te houden....) komen we al snel allerlei ijsschotsen tegen. Eerst kleintjes, dan iets grotere en uiteindelijk zijn het klompen ijs waarvan ze in Friesland minsten 11 steden van ijs kunnen voorzien! En dan minstens 15 centimeter dik! Erwin toch, dit moet je komen zien.....

En dan komen we na verloop van tijd vlak bij de gletsjer.....ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. De grijze delen van de gletsjer leggen het af tegen de witte met felblauwe vlekken. Het is een enorm grote gletsjer, je ziet hem (of is het vrouwelijk en dus haar....) in de verte van om een bocht aan komen. Wat een enorme ijsmassa! We komen er heel dichtbij en zijn enorm onder de indruk van dit fantastisch beeld. Super! De kapitein parkeert de boot in allerlei standjes voor de ijsmassa zodat  iedereen het fenomeen op foto of video kan vastleggen.

Voordat we terugvaren zet de bemanning een Nederlands meisje van boord! Het meisje hebben we aan boord leren kennen. Ze gaat zes dagen met een rugzak van 15 kilo (iets meer dan het geadviseerde gewicht van maximaal 20% van je lichaamsgewicht) aan de wandel. In de rugzak heeft ze voor 6 dagen proviand, 1,5 liter water (onderweg bijna vullen), een primus, een rugzak, een matje en een zak vol goede moed. Ze is alleen, zo vertelde ze ons, want haar vriendje mocht niet mee omdat ze wilde uitzoeken hoe deze uitdaging haar in eenzaamheid zou bevallen. Slapen in de wildernis (aangewezen plaatsen waar ze vooraf toestemming voor slaapplaats moest vragen) en niets, maar dan ook helemaal niets met iemand kunnen delen. Helemaal alleen, zes dagen.....Ze is heel nieuwsgierig hoe het zal verlopen. Wij ook, maar we zullen haar niet meer terugzien....ze verdwijnt naast de gletsjer, omhoog, de bergen in!

En dan volgt de terugreis naar hotel Lago Grey. We zitten naast een Russisch stelletje (denken we) die niet op weg zijn naar een Argentijns of Chileens carnavalsfeest, zullen we maar zeggen. Kennelijk is er ruzie geweest en de ogen van de dame schieten op een dusdanige manier vuur dat een willekeurige tsaar er jaloers op zou zijn geweest.
Terug aangekomen bij hotel Lago Grey, pikt onze taxi-chauffeur ons op en rond 19.00 uur zijn we weer terug op onze basis. We denken aan een lekkere douche, maar net als gisteren is het water gletsjer-koud, ook al draaien we de rode kraan bijna dol op standje maximum. Één dag zonder warm water kunnen we in deze streken zeker accepteren, maar twee....bij de receptie checken ze onze klacht annex noodkreet (alsof we niet weten hoe je een kraan aanzet), maar als blijkt dat we gelijk hebben, gaan ze er werk van maken....ze sturen een mechanieker.....het vertrouwen komt te voeren en gaat te paard, we hebben er nog niet alle vertrouwen in. Ik laat het morgen weten!

Voor de gletsjer

22 februari

De nacht is nog jong als Marjolein plotseling besluit naar buiten te gaan. Het is al erg donker en ze vermoedt dat er een mooie sterrenhemel te zien is. Na een kwartier komt ze terug en beschrijft enthousiast het mooie donkere schilderij aan de hemel dat ze net heeft gezien. Mijn nieuwsgierigheid is ernstig gewekt! Ik schiet een shirt, een broek en een jasje aan, wip in mijn schoenen en besluit rond middernacht om de beweringen van Marjolein te controleren. Marjolein gaat met me mee. We wandelen die pier van het hotel op en gaan op een bankje zitten. Er is eigenlijk nog iets te veel strooilicht, want de brug heeft om de 75 meter een klein lichtje om donkere laatkomers te ondersteunen bij het vinden van het pad. Toch hebben we al een mooi zicht als we onze hoofden in onze nekken gooien en naar boven gluren, de handen als een soort trechter om het hoofd. Het is mooi, maar daar boven zijn ze ook nog wakker en ze besluiten om ons en handje te helpen....dat doet Hij als volgt: Floep, valt de elektriciteit uit! Ook de kleine lichtjes op de brug zijn uit! Geen greintje stroolicht meer! Dank U wel daar boven! Weer slaan we ons hoofd in de 90-graden stand en kijken omhoog. Het is werkelijk ongelooflijk. Iemand heeft de aarde fraai geboetseerd, maar zeker ook van het heelal een meesterstuk gemaakt......deze ruimte moet van Goddelijke handen komen. Maar, zien jullie ons zitten? Saampjes op een bankje, midden op een loopbrug, midden in de Andes, midden in het pak Torres del Paine? Stilletjes. Zwijgend! Dicht bij elkaar. De genieter staat wagenwijd open. Wat een romantisch moment! We zagen dit fenomeen eerder, een paar jaar geleden in het midden van de jungle in Kalimantan. Ook nu..... stilte..... bewondering.... verwondering.... dankbaarheid. En dan ineens, na een kwartiertje doet Hij het licht weer aan en is het sprookjesmoment voorbij. We besluiten dankbaar om terug naar onze kamer te gaan en de slaap weer te vervolgen!

Ik moet trouwens nog wel wat anders met jullie delen. Over gisteren. De taxi die ons van Lago Grey terugbracht naar ons hotel was een 9-persoons Hyundai. Zo’n Japans maatje.....De chauffeur zat uiteraard op rij één, Marjolein nam op rij twee plaats en via een opgeklapte stoel (ook mini) van rij twee “dook” ik op rij drie. Overdwars ging dat allemaal vrij aardig, met gebruikmaking van drie stoelen trok ik het wel. Tot ik moest uitstappen! Ik vraag me af hoe ik ooit de bijnaam “Witte Panter” heb mogen krijgen. In mijn tijd als doelman van VV Clinge vloog ik, geheel in het wit gekleed, van de ene naar de andere hoek, schier onpasseerbaar (ik overdrijf graag een beetje)!  Ik voel bij het uitstappen dat de laatst restjes uit die tijd tot het verleden behoren. Stel je maar even voor: ik kom uit rij drie richting rij 2 via de opgeklapte zetel en probeer één van mijn ledematen naar buiten te werken. Helaas, het inmiddels te veel uitgedijde onderstel loopt vast! Er is gelukkig geen publiek in de buurt als de chauffeur, die de schuifdeur opengedaan had, aan de buitenkant aan mijn armen staat te sleuren. Marjolein, nog zittend op rij twee, helpt een voetje door mijn onwillige billen door de (te) smalle deuropening te duwen. Het is een scène uit een slapstick van Laurel en Hardy en ik bedenk dat “een onsje minder” best wel zou mogen. Ik ben er uiteindelijk half vallend uitgerold, niemand heeft het gezien en ik weet nu ongeveer weer hoe ik me voelde bij de geboorte. Waarvan akte. Niet verder vertellen, hoor.....!!

Als de nieuwe ochtend aanbreekt controleer ik of er warm water uit de douche komt en jawel! Althans, het lijkt op warm water en met enige warmte-verbeelding is het te doen om er onder te staan. Marjolein gaat als eerste, maar ze twijfelt of ik er ook onder moet gaan staan. Er is namelijk nauwelijks druk op het water en, wil ik enig effect ervaren, moet ik telkens van de ene naar de andere vallende druppel rennen. Ik besluit dan maar om  te wachten tot het volgende hotel, ik heb gisterenavond al een (letterlijk en figuurlijk...) kleine poging gedaan met ijskoud gletserwater.

Vandaag gaan we naar een andere locatie in park Torres del Paine, genaamd hotel Las Torres. Benieuwd wat ons dit weer allemaal gaat opleveren. De komende dagen zullen we veel per bus moeten reizen om via Puerto Porto Natales in de meest zuidelijke stad van de wereld terecht te komen, Ushuaia. Er zit zelfs een busrit bij van meer dan 10 uur. En ook dat schijnt vanwege het prachtige landschap ook nog erg mooi te zijn. Maar vooruit, zo ver zijn we nog niet. Eerst op weg naar hotel Las Torres, naar men fluistert een uitstekend hotel in alweer een mooie omgeving. Vamos!

Om 12.15 uur rijdt een vrouwelijke medewerker van hosteria Pehoe ons naar het dichtstbijzijnde busstation. Naast de dame gaat een collega van haar zitten en als ze “al” na 5 minuten de achteruitstand van de auto heeft gevonden, vrees ik het ergste. En als ze bij iedere vrachtwagen of bus die haar tegemoet komt telkens “no, no, no...” roept, snap ik dat ze les zit te nemen bij haar collega. Bij een helling omlaag gaat ze vol in de remmen en de auto schuift gewoon verder op het grint! Marjolein ziet ons al in het dieper liggende meer liggen, maar het gaat allemaal net goed! Het is gelukkig maar 3 kilometer, waarna we haar “hartelijk” bedanken en overstappen in een plaatselijke lijnbus. Die brengt ons in drie kwartier naar een volgende bushalte waar een privé bus klaar staat naar hotel Las Torres. Maar de chauffeur en bijbehorende dame van het hotel hebben geen namen Bogaert en Van Zonneveld op de lijst staan. Een communicatie-foutje van de organisatie? We mogen toch mee en na een kwartier moeten we er weer uit en stappen, waarna we in een speciaal voor ons gereedstaande personenauto mogen stappen voor het laatste stukje. Wat een gedoe. We checken in het hotel in, we zijn hier slechts voor één nacht. Marjolein vraagt naar het vervoer voor het vertrek van morgen en ook daar bestaan al misverstanden over. Wij hebben een transport in de papieren vermeld staan om 19.00 uur, de baliemedewerker in zijn stukken om 14.00 uur.....Wij denken dat het vervoer voor morgen al geheel betaald is, hij denkt dat we er nog wat geld voor moeten neertellen. Een communicatie-foutje van de organisatie? Marjolein weet de donkerbruine, good-looking Chileen te bewegen om contact op te nemen met de betreffende organisatie en na een half uurtje is het allemaal opgelost. We worden morgen om 19.00 uur naar het busstation gebracht voor vervoer per normale lijndienst naar Puerto Natales, onze volgende halte.

Hotel Las Torres is een vrij chique hotel en ligt in feite aan de andere kant van de bergen ten opzichte van ons vorige hotel Pehoe. Zo zien we de berg van een andere kant en dat is echt een heel ander zicht. Het is trouwens nog steeds mooi weer en de bergen baden alweer in het zonnetje. Ik ga jullie niet opnieuw overladen met allerlei superlatieven. Ook hier is het echt prachtig en alhoewel we maar een klein deel van Chili bezoeken, sluiten we dit kleine deel toch alvast in ons hart: Torres del Paine, Chili, je bent onweerstaanbaar.

Ondertussen dienen de eerste tekenen van heel ander weer zich aan, de toppen van de bergen beginnen zich in donkere wolken te hullen.
Nu maken we nog een korte wandeling om het complex heen, waar 200 paarden gestald staan om gasten al paardrijdend de omgeving te doen verkennen. Ik wist niks van die paarden af! Ik ben een heel klein beetje boos op Marjolein...ze heeft mijn rijbroek, rijlaarzen en sporen vergeten! Daar gaan al mijn stoute plannen!
Los daarvan, alles is hier stervens duur! Even als indicatie: onze kamer, een basiskamer, kost per nacht 550 euro...!! Niet gek toch dat we hier maar één nacht verblijven en dat vooral ook omdat hosteria Pehoe volgeboekt was...!! We doen graag eens gek, maar er zijn grenzen en die zijn in feite bij dit soort bedragen al overschreden, maar alez, vooruit, pluk de dag, zeggen ze dan! En dat doen we! Vanavond de mooiste kleren aan en naar het fraaie restaurant! Eens kijken of het eten zo goed is als dat men vertelt! Jullie horen ervan.

ons fraaie hotel Las Torres in nationaal park Torres del Paine