23 februari 

Het was gisterenavond al vrij laat als Marjolein zegt dat ze paarden hoort galopperen. Ze wipt het bed uit en kijkt de donkere velden in, vlak vóór onze slaapkamer. Een onstuimige hengst galoppeert in volle vaart voorbij het raam! We trekken snel wat kleren aan, want ik heb een enorme drang om te proberen op de rug van het paard te springen. Maar als ik buiten kom is het dier tot bedaren gekomen. Alle 200 paarden zijn de coral uitgestuurd en grazen in de weiden rondom het hotel. De dieren zijn gewend aan mensen en zeker niet schuw. Ze hebben geen zadel, dus....geen wilde paardenrace! 

Het ontbijt deze morgen is prima, maar net als het diner van gisterenavond is het voor een hotel met 5 sterren niet bijzonder. De verhouding prijs : kwaliteit is toch aardig uit zijn verband getrokken. 

Na het ontbijt gaan we wandelen. Het bijzondere van dit fantastisch wandelgebied is dat je aan de ene kant het massale, ruwe en onherbergzame hebt van het hooggebergte en aan de andere kant het lieflijke van een soort verhoogd heuvellandschap c.q. middelgebergte. Dat deel doet ons denken aan bijvoorbeeld Schotland: lieflijk, rond, idyllisch. Rond de middag zijn we terug bij het hotel en we gebruiken wat in een van de restaurants. Daarna stappen we het glooiend landschap in tot we bij een uitkijkpunt over een dal komen, waar we een klein waterstroompje zien dat binnenkort ongetwijfeld  zal aanzwellen tot een kolkende rivier. Het is een prachtig panorama en we leggen het vast op foto en video. Rond drieën zijn we terug in het hotel. We zijn vanmorgen al uitgecheckt en we moeten nu wachten tot 19.00 uur voor transport naar een busstation om vanavond rond tienen  aan te komen in ons 'hotel-voor-een-nacht' in Puerto Natales. De dag daarop reizen we naar Punta Aranas om tot slot nog een dag later met een enorm lange rit naar Ushuaia gebracht te worden. Alles bij elkaar enkele hele pittige reisdagen, speciaal om de meest zuidelijke stad van de wereld Ushuaia te bezoeken. De weersvoorspellingen voor de dagen in Ushuaia zijn ronduit slecht met veel regen en veel wind. We zijn bang dat daardoor een streep getrokken gaat worden door een vaartocht op het Beagle kanaal. Eén van de hoogtepunten van deze reis met bezoek aan zeehonden, pinguïns e.d. Nou ja, fingers crossed. Jullie horen ervan!

24 februari

Na een busrit van een paar uur kwamen we gisterenavond om 22.00 uur aan op het busstation in Puerto Natales. Op het moment dat de bus op het station stopt, vliegen de mensen als malloten naar buiten. Rare vogels die Chilenen...maar al snel is duidelijk wat er aan de hand is.....De rij voor de af- en aanrijdende taxi's is aanzienlijk! We sluiten keurig achter in de rij aan en toch vrij vlot zijn we de eerstwachtenden. Als dan de volgende taxi aan komt rijden, schiet er plotseling een mini-chileense bejaarde vrouw uit het niets voor ons. Ze kakelt tegen twee verbouwereerde Hollanders een Chileense verontschuldiging, maar ze krijgt vervolgens prachtig het deksel op haar neus. De taxichauffeur negeert haar alsof ze er niet staat, terwijl het minimens toch echt heel duidelijk boven haar koffer uitkomt. Tien minuten later staan we in het hotel en betrekken we voor één nacht een prima kamer met een uitstekend groot bed! Na een heerlijke douche duiken we rond 24.00 uur onder de wol om precies 06.30 uur later door de wekker te worden gewekt. Het ontbijt in het hotel is prima en voor (omgerekend) 1.80 euro brengt een taxi ons daarna weer naar het station voor het vervoer naar Punta Arenas, een busrit van 250 kilometer in 3 uur tijd. Je hebt hier tientallen verschillende busmaatschappijen, kennelijk in verschillende prijsklassen. Wij hebben een prima bus met uitstekende stoelen. De stoelen zijn ook genummerd en wij hebben volgens onze tickets stoel 7 en 8. Het is ons wel duidelijk dat het openbaar vervoer (althans de bussen) veelvuldig wordt gebruikt en dat het hier op dat gebied goed geregeld is.
Al rijdende zien we het landschap langzaam veranderen van bergland in heuvelland. De uitgestrektheid is enorm. Een fanatieke alpaca rent  een stukje met de bus mee, maar ziet heel snel het nutteloze van de poging in. De voorlopers van een meer bosrijk gebied kondigen zich aan.
Dan zitten er, zomaar uit het niets, een groepje prachtige flamingo's te zonnen in het doorbrekende zonnetje. In de snel naderende winter trekken deze mooi roze vogels naar...het noorden. Logisch! Een condor zweeft gracieus boven het veld, op zoek naar een volgende maaltijd. De rit is alles,  behalve saai.

In Punta Arenas resideren (...) (streken heb je voor niks....) we in hotel Diego de Almargo, een op het oog prima hotel. We gaan eerst wat lunchen in lunchcafe Tapiz in de (aftands ogende) havenstad. Tapiz is een heel gezellig tentje met lekker eten. Punta Arenas ligt overigens in de provincie Magallanes en telt bijna 132.000 inwoners. 
De meeste inwoners van Punta Arenas zijn van Spaanse, Portugese, Kroatische, Britse of Scandinavische afkomst.Vooral de Kroatische migranten zouden een grote rol gespeeld hebben bij de ontwikkeling van Punta Arenas en de regio Magallanes. Een bewijs hiervan zijn de talloze namen van gebouwen en winkels in de stad. Volgens sommige bronnen zou tot 50% van de stadsbevolking van Kroatische afkomst zijn. De huidige burgemeester, Vladimiro Mimica, is eveneens van Kroatische afkomst (bron Wikepedia).

We gaan deze middag het stadje nog eens nader bekijken, voordat we vanavond ergens gaan dineren. Dat resulteert eerst in een finale aankoop van een Patagonisch hoofddeksel voor Marjolein: juiste maat, juiste kleur, juiste prijs, dus kassa! We bezoeken de vrij mooie kathedraal van Punta Arenas en fotograferen een aantal mooie gebouwen rondom het centrale plein. Ook in de haven zetten we een aantal monumenten (oorlog) op foto en video. Ik stel vast dat ik weinig of niets van de geschiedenis van deze stad weet en neem me voor om wat relevante literatuur door te nemen.
In restaurant La Luna genieten we van een heerlijk diner met een erg lekkere Chardonay Cyclette, hoe toepasselijk! We duiken op tijd in het mandje, omdat we morgen daadwerkelijk via een 12 uur durende (luxe) busrit Ushuaia onveilig gaan maken. De weerberichten over Ushuaia worden overigens met de dag slechter!! Regen, geen zon, windkracht 6, score: 3...!!! In elk geval heeft Marjolein zelfs daar aan gedacht. Naast thermo-ondergoed tegen de kou heeft de kanjer ook regenkleding in de koffer zitten. Toppertje, hé? We zien wel wat het wordt, we pakken het zoals het komt. Vamos Ushuaia! 

Het nieuwe hoofddeksel

25 februari

De wekker rammelt er weer vrolijk op los als de wijzers 06.30 uur aanwijzen. De wekker is beduidend vrolijker dan ik, want het wordt een lange reisdag, we hebben liefst 850 kilometer “te bussen”! Van Puerto Arenas naar de grens met Argentinië, vervolgens naar Rio Grande om dan een twaalftal uur na vertrek aan te komen in de meest zuidelijke stad van de aarde, Ushuaia. Ons (Nederlandse) reisbureau Outsight had ons op voorhand beloofd dat het luxe vervoer is, heerlijke zetels die je lekker achterover kunt klappen om vervolgens een tukkie te doen. Het klopte helemaal, ware het niet dat dit niet geldt voor mensen van boven de 100 kilogram, die ook nog eens een kleine twee meter lang zijn! Ik zit goed en wel op mijn plaats als de voor mij zittende Chileen vindt dat het tijd is voor zijn ochtendslaapje! Hij knalt de rugleuning achterover en ik zit onmiddellijk klem als een sardientje in een blik. Vooruit, walvis dan! Een andere plaats zoeken is er niet bij, de bus zit helemaal vol! Ik wring me uit mijn benaderde positie en mijn horizontale buurman merkt dat er iets niet helemaal koosjer gaat. Hij kijkt even om als ik mij aan het bagagerek boven mijn hoofd uit een houdgreep trek. En de man.....blijft heerlijk liggen. Dan komt de conducteur (levert ook gratis koffie en frisdrank tijdens de rit) die heel interessant kijkt en vervolgens snel naar zijn eigen keukentje achterin de bus loopt. Er rest mij niet veel anders dan te blijven staan. Maar ga eens 12 uur rechtop in een bus staan! Ik doe dus toch maar een nieuwe poging en glij met mijn rug tegen mijn eigen rechtopstaande leuning omlaag met mijn ene been in het gangpad en het andere net naast de grijze knar van “meneer horizontaal”. Ik trek de rugleuning van mijn stoel ietsje achterover en ja, hoor. Zonder op de schoot te duiken van de dame achter me (zie daar trouwens ook niet zo veel in) kan ik zonder beknelling blijven zitten. Bewegen kan ik alleen met mijn linker been (de rechter knie zit net niet helemaal vast) maar vooruit, een kniesoor die daar op let. We blijven lachen. Er komt een tijdelijke verlossing als we warempel met een veerboot over een zeearm gebracht moeten worden. Halleluja, de veerdienst Vlissingen Breskens en Perkpolder Kruiningen herleeft in Chili...!!  Het is een soortgelijke boot en als we eenmaal aan boord zijn, haast ik me naar boven voor een kom snert en een broodje kroket. Ik heb de aandelen van de veerdienst vroeger hoogstpersoonlijk naar recordhoogten gegeten. Helaas, geen snert, geen kroketten....verdorie, ze zoeken het dan ook maar uit, iets anders wil ik niet! Ik ga samen met Marjolein naar het bovendek en we zien eerst een dolfijn het water uit wippen en even later een zeehond tegen de stroom in ploeteren. Zijn kopje komt bij iedere aanzet ruim boven het water. Prachtig!
Eenmaal aan “d’n overkant” stappen we weer in de bus. Dit soort verzetjes zijn uitstekend voor de bloedsomloop in mijn ledematen, zoals ook de controles bij de Chileense douane (uit) en de Argentijnse equivalent (in) een welkome onderbreking zijn. En zo tuffen verder tot we in de stad Rio Grande aankomen, waar we moeten overstappen in een kleinere bus voor het laatste stuk van 220 kilometer naar Ushuaia. Hier laten we ons niet meer verrassen. Marjolein staat als eerste bij de volgende bus, gewapend met haar koffer. Ik kom achteraan met de tweede koffer en de rugzakken. De missie slaagt. Ik kan plaats nemen op stoel 1 met beenruimte waar een steltenloper jaloers op zou zijn. Marjolein legt een tas op de stoel achter mij ten teken dat die bezet is. Ze moet namelijk, zoals zoveel dames dat hebben, nog eens extra naar het toilet. Net als ze terugkomt en de Russen ( een wandelgroep) onze bus binnenvallen, ziet ze een Rus haar tas pakken om die elders te leggen. Als een terriër in oorlogstijd vliegt ze erop af. De soldaat schrikt zich wezenloos en verdwijnt bleek en ontdaan ergens achterin een hoekje. Op weg naar Ushuaia zien we nog honderden alpaca’s lopen en ik zie plotseling ook een prachtige vos de weg oversteken! Het prachtige dier met een grote pluimstaart loopt nogal wat risico’s: 3 seconden later oversteken en hij gaat hemelen via de onderkant van onze bus. Gelukkig gebeurt dat niet. En dan eindelijk, na ruim 11.5 uur arriveren we in ons hotel, Villa Brescia in het uiterst sfeervolle stadje Ushuaia. Het is een mooi hotel en we hebben een mooie kamer met een enorm grote televisie (waar we niet naar kijken). En verder? Ja, de weersverwachtingen zitten er helaas niet ver naast: het regent en donkere wolken verhullen de bergtoppen, terwijl kleine, witte wolken als een soort wattendeken de valleien ten dele vullen. Voor morgen, als we het Beaglekanaal opgaan, geven ze al niet veel beter weer af. Het hoort een beetje bij dit deel van de wereld en we schakelen snel naar onze vakantie-instelling: pak het zoals het komt, je hebt er geen invloed op en laat het vooral je vakantie niet bederven. Waarvan akte. Zin in morgen!