26 februari

Als we om 06.30 uur de gordijnen openschuiven, vallen de prachtige zonnestralen naar binnen. Ondanks het feit dat de bergtoppen nog steeds in sombere donkere wolken zijn gehuld, nemen we de uitbundigheid helemaal over! De start van de dag lijkt prima! Hotel Vila Brescia verzorgt ons bovendien een keurig ontbijt met nota bene heerlijke Hollandse pannenkoeken, waarna we met de benenwagen de haven opzoeken. Snel vinden we het loket waar we ons moeten melden en na enige plichtplegingen gaan we aan boord van ons schip voor vandaag, de catamaran ‘Eduardo’..!! What’s in the name ‘....Het is een vrij nieuw, snel schip waar een paar honderd man op kunnen worden ingescheept. Die zijn er nu niet, het houdt met 100 wel op.
Om 09.00 uur schuiven we de haven uit, het befaamde Beagle kanaal op, en dan begint de lucht al een beetje te vergrijzen. Nogmaals realiseren we ons dat dit weerbeeld hier heel normaal is, veel bruine mensen zie je hier niet lopen.....dus de zon werkt in dit deel van de wereld maar op halve kracht en dat dan ook nog maar op en enkel moment in het jaar. We pakken het dus zoals het komt!

Na een klein uurtje varen komen we op één van de stekjes waarvoor we ooit voor dit deel van onze vakantie kozen, een klein eiland met tientallen zeeleeuwen en honderden ‘Beagle birds’. De zeeleeuwen liggen op hun gemak in het steeds verder wegkwijnende zonnetje. Een enkeling waggelt over de rotsen richting...ja, waarheen, zoveel is er op dit mini-eiland niet te doen. Het zijn imposante dieren, beesten waarmee we op de Galapagos-eilanden ook al eens hebben gesnorkeld! Af en toe geeft er een een brul, maar ze hebben duidelijk geen zin om oorlogje met elkaar te spelen. De Beagle Birds zijn precies pinguïns. Maar dan met vleugels die ze ook nog gebruiken ook. Regelmatig vliegen ze een rondje of scheren ze over het water op zoek naar een vers visje. Dat doen ook de albatrossen die af en toe knokken om een vers gevangen buit!
Als de kapitein van onze catamaran om het eiland heen vaart en we op de wind komen te liggen, worden ook onze reukkwaliteiten getest. Jeetje, de hond van Pim (Bagus) kan stinken, maar dit overtreft echt een heel nest jonge boxers. Wat een stank! Logisch dat de kapitein vlug weer een veilige windrichting opzoekt. Ergens hier Boven schrikken ze van onze reactie over de stank en realiseert men zich dat er hier toch even doorgespoeld moet worden. Dus zet Hij, op het moment dat we gaan verder varen, de kraan wagenwijd open. De regen moet het eilandje toch weer een beetje opfrissen. Het ziet er gewoon overal wit uit van de uitwerpselen.

We varen voorbij het allerlaatste vuurtorentje van de wereld richting Antártica. We stomen een dik uur verder als ook de zon weer even doorbreekt. De regen houdt er mee op. Helaas is dat maar tijdelijk, want als we bij het pinguïn-eiland Martillo komen, begint het weer licht te regenen. Ik laat me er niet van weerhouden om een plekje voorop het schip te bemachtigen. Een heel leger kleine lakeitjes staat keurig opgesteld op de stranden van alweer een klein eiland. Wat een prachtig beeld is dit! De meesten staan roerloos stil, anderen waggelen op hun typische manier een klein stukje op neer. Er zijn er ook die met elkaar in het water aan het spelen zijn. Het contrast tussen de pinguïns die aan komen zwemmen en die lopen te waggelen is giga-groot. Wandelend komen ze niet vooruit, zwemmend zijn ze flitsend!
En dan zie ik plotseling een vreemde eend in de bijt, alhoewel ik in dit geval beter kan spreken van een vreemde pinguïn in de bijt.....De soort pinguïns die hier bivakkeren zijn niet zo heel groot en ze zijn echt helemaal zwart-wit. Maar ik zie er nu één tussen lopen die minstens twee koppen groter is dan de rest (houd er rekening mee dat een pinguïnhoofd niet zo heel groot is). Maar hij heeft ook als enige een gele vlek op zijn borst. Ik denk dat het een vreemdeling is die verdwaald is. Misschien een immigrant die ondertussen geslaagd is voor de immigratiecursus! Eentje die lid is van de PVV (Pinguïn Veelal Voor). Mijn gedachten slaan op hol....!!! Maar....laat dat nou toch ook echt zo zijn! De gids van de excursie vertelt via de speakers dat er één vreemde pinguïn op het eiland zit, die eigenlijk elders thuis hoort, maar die inmiddels hier door de hele kolonie is geaccepteerd! Waarschijnlijk hoort het dier (nog) zuidelijker thuis, maar hij is dus echt geen autochtoon!
Marjolein heeft ondertussen ook een veilig schuilplekje gevonden onder een overkapping en schiet de ene foto na de andere van de bijzondere dieren in hun eigen natuurlijke omgeving. Het beetje regen maakt niet uit, alhoewel het wel jammer is dat het pas ophoudt met regenen als de kapitein besluit om te gaan terugkeren naar Ashuaia. De gids attendeert ons nog even op een Alpaca die prachtig, als uit steen gehouwen, bovenop een heuveltje van één van de eilandjes staat. Schitterend! Overigens noemen ze deze dieren hier geen alpaca, maar guanaco.

Onderweg steekt een enkele zeeleeuw zijn kopje boven water, maar de hoogtepunten hebben we nu wel gehad. En zo varen we uiteindelijk terug de haven van Ushuaia binnen, een prachtige ervaring rijker. Het weer (en zeker de voorspelde wind van kracht 7) is alles meegevallen en we kijken terug op een geweldige excursie! We wandelen vergenoegd terug richting hotel en leggen nog even aan bij een ijstent. IJs maken hebben ze hier van de Italianen overgenomen en ik kan jullie zeggen.....lekker! Daar zullen we nog wel een keer meer binnenvallen!  In het hotel nemen we ons gemak en bereiden we ons voor op een zoektocht naar een gezellig eettentje voor het diner van vanavond. Morgen gaan we op excursie in het Nationaal Park Tierra del Fuego (Vuurland). Hopelijk valt 'het weer' opnieuw mee! We laten het weten!

Beaglebirds

Beagle Kanaal? Die kant uit! Je komt er vanzelf. Zwemmend het snelst!

27 februari

Eerst moet ik toch nog iets kwijt over gisterenavond. Over ons diner.....Wij meldden ons om 19.45 uur bij restaurant Bodegón Fueguino. Het restaurant gaat volgens hun eigen aankondigingen op de deur (en op internet) op dat tijdstip open en er staan (19.45 u) al 14 gasten voor een gesloten deur te wachten! Als je een goede naam hebt, dan kun je je dat kennelijk permitteren. Om 20.05 uur gaan dan de deuren open en zoeken we een tafeltje bij een pilaar: de stoelen hebben namelijk geen rugleuning en die heb ik vanwege rugklachten echt nodig. Enfin, de pilaar geeft voldoende steun en we blijven zitten. Er komt een serveerster naar ons toe en die gooit letterlijk twee menukaarten op tafel en loopt verder. Even later staat ze opnieuw aan onze tafel zonder iets te zeggen. We geven onze bestelling op en wederom vertrekt ze zonder één fatsoenlijk woord met ons tweeën te wisselen! Kort daarna vliegt ze naar ons toe, knalt onze borden met eten en onze drank op tafel en is weer foetsie. We hebben deze keer geen fles wijn besteld, maar Marjolein ziet bij anderen dat de fles aan tafel wordt geopend, op tafel wordt gezet en de klant kan het vervolgens uitzoeken. Niks proeven, niks inschenken, bekijk het maar! Ondertussen staat vooral het gezicht van onze serveerster op 20 dagen onweer en bliksem. Het is echt onvoorstelbaar triest. Even denk ik echt dat we in een soort Bananasplit zijn terecht gekomen, maar het is woon realiteit. Ik zal dit soort zaken nooit onbesproken laten en roep ook nu de betreffende dame bij me en ik vraag wat er met haar aan de hand is. Ze kijkt me stomverbaasd aan! Ze is zich (zogenaamd) van geen kwaad bewust maar een echt goede conversatie is met haar niet mogelijk omdat ze heel slecht Engels spreekt en ik nog slechter Spaans. Enfin, de boodschap komt uiteindelijk wel over, de glimlach komt op het gezichtje en vanaf dat moment stijgt de relatie van -8 naar -6. Meer kan ik er niet van maken. Foei, toch, wat een bediening. De kwaliteit van het eten is redelijk tot goed, maar een ongelooflijk slechte review op tripadvisor is toch dit restaurant ten deel gevallen. Morgen gaan we gegarandeerd ergens anders eten.

Maar dan nu naar de dag van vandaag! We hebben niet het geluk van gisteren. De regen komt met bakken de lucht uitgevallen, de ruitenwissers van de excursie-bus werken op volle toeren. Maar één ding is zeker: het weer krijgt ons humeur niet stuk!
In de (kleine) bus zitten 17 gasten, een chauffeur en een gids. Het is een internationaal gezelschap met mensen uit Nederland, Spanje, Italië, Argentinië en Rusland! Dat past ook wel een beetje bij de structuur van Argentinië, waar ook zowat alle volkeren van de wereld zijn verzameld! In Buenos Aires zijn het vooral Italianen en Spanjaarden die de boventoon voeren, maar hier in het zuiden komen daar Noren, Denen en zelfs Schotten en Ieren bij. Het leeft allemaal gemoedelijk samen in dit mooie land. Een spreekwoord zegt hier dat een Argentijn een Italiaan is die Spaans spreekt...dit land is echt een smeltkroes van allerlei verschillende nationaliteiten. Het kan dus wel!
De gids, Manuel Ratelaar, is een aardige man (zou een broer van Derk Jan Franse kunnen zijn), die vijf kwartier in een uur staat te kletsen! Hij heeft het in het begin al druk met de overigens aardige Russische dame die het koud heeft, maar de verwarming van de bus draait al op volle toeren.
De gids verontschuldigt zich voor het donkere, regenachtige weer. Maar hij vertelt ook dat de mensen van Ushuaia daar mee kunnen (ook moeten) leven omdat de zon hier bijna nooit schijnt. We zitten hier tegen de zuidpool aan! Ze hebben soms maar 6 uur zonlicht op een dag!

Enkele weken geleden gebeurde er een wonder en was het plotseling 20 graden! Toen ervaarde de gids voor de eerste keer in 12 jaar onweer en bliksem. Dat fenomeen kent deze streek niet.
Een half uur na vertrek moeten we toegang tot het nationaal park Vuurland betalen en bijna direct daarna moeten we kiezen hoe we het eerste uur willen doorbrengen: in een stoomtrein of in de bus. Beide vervoersmiddelen komen over een uur op dezelfde plaats aan. De gids maakt ons niet echt enthousiast over de trein, die immers ook tussen Goes en Borsele tuft. Dus gaan we met de bus.

In de bus en in een even later te bezoeken museum krijgen we bergen informatie over met name Vuurland. Van het enorm grote park wordt slechts 2% beschikbaar gesteld voor het toerisme. De rest is voor niets of niemand toegankelijk. Alleen voor de natuur! Overigens is er in dit gebied niet zo’n heel grote diversiteit aan wilde dieren. De bekendste zijn de guanaco en de vos op het land en de zeeleeuw en de pinguïn bij het water. In het water zelf hebben ze natuurlijk haaien, walvissen en noem heel het scala maar op. Het landschap is prachtig en biedt bergen, meren, fjorden, bossen en gletsjers. De hoogste bergtop is hier net over de grens met Chili, 2600 meter. Overigens maakt Vuurland deel uit van Patagonië en dat maakt weer deel uit van deels Argentinië en deels Chili. In het Beaglekanaal loop de grens in het midden van het kanaal!  Ze doen hier niet zo moeilijk. We zijn alles bij elkaar 5 uur met elkaar op stap. Ja, we maken video en foto’s, maar die gaan de boeken niet halen. Het gebied is op sommige stukken lieflijk, een beetje te vergelijken met de Ardennen en andere delen zijn te vergelijken met de Vogezen en de Alpen. Op het einde van de excursie krijgen we van onze Ratelaar een lekker Argentijns drankje aangeboden met de naam Legu. Het is erg lekker en we besluiten ergens in de stad een flesje aan te schaffen om mee naar huis te nemen.

Na de excursie duiken we in Ushuaia een tea-room in en happen een heerlijk broodje zalm weg. Op weg naar het hotel brengen we nog een beleefdheidsbezoekje aan de ijstent en nemen we nog maar een heerlijk koud hapje....
Deze avond blijven we in het hotel dineren. Morgen hebben we een pittige reisdag voor de boeg! We vliegen via Buenos Aires naar Foz de Iguacu (Brazilië) waar we in een pusada vlak bij de beroemde watervallen vier nachten tot rust kunnen komen voordat we via Sao Paulo weer naar Amsterdam vliegen. Met andere woorden: we beginnen aan het laatste hoofdstuk van deze mooie vakantie!

Zie de afstanden. Een rijksweg van het puntje van noordelijk Alaska via Buenos Aires naar (hier) het zuidelijkste puntje in Argentinië!  De weg stopt hier dus echt! 

28 en 29 februari

De reis van Ashuaia naar Foz de Iguacu verloopt prima. Het is wel een reis ín een reis. We vertrekken namelijk om 10.00 uur in ons hotel in Ushuaia en arriveren exact om 22.00 uur in de Pousada Guata Porã in Foz de Iguacu. Twaalf uur reizen binnen je vakantie, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt! Alles is overigens prima geregeld, overal staan ze van het reisbureau netjes klaar om ons te begeleiden en om ons op de juiste vluchten weg te zetten. Echt een dik compliment voor de Argentijnse partner van ons Nederlandse reisbureau Outsight...!! Een voorbeeld? Op het Argentijnse vliegveld van Foz de Iguacu (er is ook een Braziliaans vliegveld voor deze plaats....) staat keurig een mannetje met een bordje “Bogaert”. Hij brengt ons snel een eind weg richting grens met Brazilië, waar we immers ons verblijf hebben voor de komende 4 dagen. Op een parkeerterrein kort voor de grens staat een ander mannetje en die neemt ons over om ons over de grens te helpen. Hij gaat mee naar zowel de Argentijnse douane als ook naar de Braziliaanse douane. Alles geregeld in een poep en een zucht. “Gracias” voor de Argentijnen, “Obrigado” voor de Brazilianen! Dank dus!

De pousada Guata Porã ziet er uitermate gezellig uit, maar het is hier al heel erg donker. Ze regelen vlug nog een kleine maaltijd voor ons en brengen ons naar onze kamer. Kamer?! Zeg maar: huis! Jeetje, wat een onderkomen voor 4 nachten. Een hele ruime kamer met uiteraard airco, er is ook TV. Een prachtige, ruime douche, een keukentje met een kookplaat. Niet dat Marjolein (of ik) hoeft te koken in zo’n vakantie, maar het is er dus wel. En een slaapkamer waar je met gemak een bruiloft in kunt vieren! Zo groot! Een Kingsize bed, aparte airco in deze ruimte, wat wil een mens nog meer. Het is top!

We nemen nog een heerlijke douche en duiken vermoeid het bed in. Als we wakker worden kijken we naar buiten en kijken tegen het regenwoud aan! We luisteren naar het gekwetter van allerlei soorten vogels en we genieten van de binnenvallende zonnestralen!

We overlopen nog eens de plannen voor de komende dagen, die we gisterenavond nog met de pousada-eigenaar hebben afgesproken en waarvoor hij de nodige tickets zal regelen.

1. Zaterdag: bezoek aan de beroemde watervallen in het nationaal park Foz de Iguacu aan de Braziliaanse kant.
2. Zondag: rustige dag en vlucht met een helikopter boven de watervallen (best spannend).
3. Maandag: per taxi naar Argentinië en een uitgebreid bezoek aan de watervallen aan Argentijnse kant, inclusief een boottocht richting het centrum van de watervallen, genaamd Devils throat.

Op dinsdag is het feest dan voorbij en vliegen we naar huis. Wat een vooruitzichten!
Het ontbijt in de pousada is superlekker (met veel fruit en heerlijke soorten sapjes). Buiten ontbijten op het terras, in het ontwakende zonnetje met uitzicht op het woud! Het kan echt minder....en dat is een understatement! We wandelen ook nog een rondje over het vrij grote terrein van de pousada en zetten 2 verschillende roofvogels op foto en video. De ene lijkt een grote valkachtige, de andere is duidelijk een soort arend. Later zal ik wel eens opzoeken of ik de juiste namen kan vinden. In dit gebied leeft overigens ook de jaguar, maar die kun je volgens mij beter niet tegenkomen......
De temperatuur ligt overigens ruim boven de 30 graden? Het doet vreemd aan, in een paar dagen van thermokleding naar zwembroek.....!!

In een pousada eet je wat de pot schaft en daar worden we vandaag voor de eerste keer bij de lunch mee geconfronteerd. Een heerlijke lunch, gemaakt van voornamelijk producten die op de pousada zelf worden verbouwd (aardappelen, groenten) en worden gehouden (vee). Echt een heerlijke maaltijd!

En dan is het 15.00 uur. We gaan te voet naar de ingang van het nationaal park Foz de Iguacu. Het is één kilometer, de temperatuur is 34 graden Celsius, we doen het heel, heel rustig aan! Snotverdikke, lopend langs een soort zwarte, bitumen snelweg met een koperen ploert boven je knar, het is geen feest. Zelfs Marjolein loopt rood aan en dat zegt heel wat! Maar uiteraard bereiken we het park en worden we met een bus naar het begin van een wandelpad van een paar kilometer gebracht. Als we er daar een paar honderd meter van hebben afgelegd zien we de watervallen van Foz de Iguacu. Maar we zijn nog niet helemaal terug bij het beeld van 20 jaar geleden toen we hier ook waren. We vinden dat er minder water in de waterval staat dan weleer, maar we vinden het desalniettemin erg mooi. En als we dan wandelend plotseling over een heuveltje lopen en een bochtje ronden, dan weten we het weer! Daar ligt het centrum van deze beroemde waterval, Devils Throat. De pracht ervan valt niet in woorden te beschrijven! Ik weet dat Koen Schijvens hier ook ooit was en hij is misschien in staat de schoonheid van dit gebied met woorden te duiden. Hij mag het proberen!

Maximaal is de waterval 3000 meter breed. Dat is hij nu bij lange na niet, maar in het centrum knalt er zo ontzettend veel water met zoveel kracht omlaag dat je er bijna bang van wordt. Daarbij komt dat deze watervallen niet overgeleverd zijn aan het waanzinnige toerisme. De Brazilianen hebben in 20 jaar tijd duidelijk wel geprobeerd om het uitzicht aan Braziliaanse zijde te laten wedijveren met de Argentijnse kant. Zo kun je met een lift net boven de watervallen komen en kun je via een pier een stukje dichter bij Devils Throuth komen. De Argentijnen komen namelijk veel dichter bij Devils Throuth en dat gaan we maandag weer zien. Maar je hebt hier nog steeds het gevoel dat je midden in de natuur bent. De Niagara Falls zijn op zich ook mooi, maar het hele circus rondom die watervallen maakt voor ons veel kapot. Meters film en honderden foto’s maken we van het wonder van de natuur, waarna we het wandelpad helemaal teruglopen. We ontmoeten nog een paar coatis (neusbeertje) die we natuurlijk ook fotograferen en filmen. Wat was het weer een mooie gebeurtenis. Tevreden wandelen we terug naar de pousada. Vanavond hebben we nog het diner en dan morgen een rustdag met slechts één activiteit : met de helikopter over de watervallen! Wat een vooruitzicht!

Watervallen van Foz de Iguacu

1 maart

Als we uit bed komen, maak ik me een beetje zorgen. Weliswaar schijnt de zon zijn beste stralen, maar er staat ook wind! Wat doet dat met een helikopter? Ik heb nog nooit in zo’n ding gezeten en ooit heeft iemand beweerd dat een heli echt een speelbal kan zijn van de wind! Enfin, even aanzien! Eerst maar eens een lekker ontbijt wegwerken. En gelukkig, na ook als toetje het overheerlijke fruit weggewerkt te hebben, is de wind gaan liggen. We wandelen op het gemak naar de naast de ingang van het nationaal park gelegen heli-vliegveld en kopen onze (niet echt goedkope) tickets. We vinden het ondertussen allemaal best wel spannend. Het komt nu echt heel dichtbij! Het is gelukkig niet erg druk en we moeten dus niet al te lang wachten, een half uur ongeveer.

En dan is het zover. Onze helikopter is net gedaald, de vorige passagiers stappen uit en wij kunnen plaats nemen. Er loopt een fotograaf mee naar de heli en een videomannetje. Uiteraard ook personeel om de vlucht van de heli mogelijk te maken. We gaan met vier personen aan boord. Een oost-Europees stel en wij. De Oost-Europeaan heeft mazzel en mag naast de piloot zitten. Zijn wederhelft zit rechts achterin, Marjolein midden achter en ik linksachter. Voor Marjolein niet de meest ideale positie om te kunnen fotograferen. Ik vind het een beetje sneu voor haar.
Als we allemaal zijn vastgegespt, gaan de deuren dicht, draaien de wieken wat sneller, de machine trilt even wat heftiger en maakt wat meer lawaai. Daar gaan we, de lucht in! De vooraf voelbare spanning wordt weggezogen door de nieuwsgierigheid van datgene wat gaat volgen! Langzaam worden de mensen onder ons nu kleiner en neemt de helikopter hoogte, waarna hij op zoek gaat naar de watervallen. Daar komt de rivier in zicht en even daarna de watervallen zelf. Ik dwing mezelf om niet constant naar het schermpje van mijn camera te kijken. Die camera laat ik maar automatisch doordraaien en ik zie later wel wat er op staat. Dit unieke moment wil ik niet “direct” missen. Opnieuw kom ik woorden tekort om de pracht van het moment te beschrijven. Houd het maar op “subliem, nooit eerder gezien en fenomenaal”. Tegen een strak blauwe hemel liggen de watervallen er zonovergoten bij. De piloot maakt opeens een scherpe bocht. Marjolein schrikt, omdat ze ineens aan de linker kant geen beeld meer heeft en rechts des te meer! Maar gelukkig, de piloot wil ons alleen maar het wonder der natuur van alle kanten laten zien. Het is echt geweldig! We genieten met volle teugen en Marjolein kan vanaf haar positie gelukkig het geheel niet alleen redelijk goed zien, ze kan af en toe ook nog fotograferen. Langer dan verwacht blijven we vooral rondom “Devils Throught” cirkelen. Adembenemend mooi! En dan maakt de heli opnieuw een bocht, nu de andere kant uit. Terug op weg naar het vliegveld, waar de piloot de machine keurig op de daarvoor bestemde plaats parkeert.

Als we uitgestapt zijn, neemt een mannetje ons mee naar de ontvangstruimte van het vliegveldje en wat blijkt? De start van ons avontuur is gefilmd, mijn gestuntel met de stoelriemen en mijn fototas (knoopte ik door elkaar heen vast.....) is voor de eeuwigheid vastgelegd. Het vertrek én de aankomst is gefilmd! Er zijn mooie foto’s van ons gemaakt bij de helikopter en dat alles wordt ons uiteraard te koop aangeboden. Alles staat ook op een kleine usb-stick, waarop ook algemene (eerder opgenomen) beelden staan van exact dezelfde tocht als die we net gemaakt hebben. Ondanks het redelijk pittige prijsje besluiten we om het geheel toch te kopen. We weten immers niet hoe onze eigen opnamen gelukt zijn!? En om later nog eens terug te komen om de vlucht over te doen, dat gaat ons weer te ver. Marjolein trekt de pinpas en een paar minuten later is het in Nederland van onze bankrekening afgetrokken. Ja, inderdaad, je kunt hier (bijna overal) gewoon pinnen! Gemak dient de mens! En gelukkig staat er nog net genoeg geld op de rekening.....

We verlaten het vliegveldje en opgetogen stappen we terug richting pousada, een prachtige ervaring rijker. We hebben de rest van de dag om, aan het zwembad liggend, na te genieten van deze unieke ervaring. We hebben de watervallen nu gezien vanaf de Braziliaanse kant en vanuit de lucht. Morgen zien we ze vanaf de Argentijnse kant en vanaf het water door middel van een al geboekte vaartocht! Als we overmorgen vertrekken kunnen we dus met een gerust hart zeggen dat we de watervallen van Foz de Iguacu goed hebben bekeken!

Devils Throught, foto Marjolein! 

2 maart

De allerlaatste dag van de vakantie voordat we morgen terug naar Nederland vliegen. Om vandaag naar het nationaal park Foz de Iguacu in Argentinië te gaan, hebben we gekozen voor een taxitour. Dat houdt in dat een taxichauffeur je bij de pousada komt ophalen en naar het park in Argentinië brengt. Hij loodst je ook door de douanes heen en grappig is dat de taxichauffeurs voor dit soort zaken een aparte rijstrook hebben bij de douane van zowel Brazilië als ook Argentinië! Voordat je het weet ben je door de douane heen, daar waar bijvoorbeeld een bus met een groep toeristen soms heel lang op hun beurt moeten wachten. Een slimme keuze dus. Bij de douane zaten nogal wat ambtenaren met mondkapjes. Waarschijnlijk bang om in contact te komen met een Corona-virus-patiënt, maar zou dat virus ook door dik glas kunnen dringen......???
Om 09.30 uur staat de taxi voor de deur en om 10.15 uur staan we al in het park in Argentinië. De mogelijkheden hier zijn veel uitgebreider dan aan de Braziliaanse kant. Er lopen diverse wandelpaden ter hoogte van de rivier, maar ook wandelpaden op een hoger niveau, zeg maar op het niveau van de rivier voordat het water omlaag knalt. Dan is er ook de mogelijkheid om met een treintje naar Devils Throught te rijden, waarbij je de laatste 2 kilometer toch ook nog over allerlei bruggetjes moet wandelen.
Wij hebben een paar dagen geleden al tickets gekocht voor een boottocht richting Devil Throught, niet wetende dat dit een zogenaamde “Adventure Trip” is! We willen dus eerst met deze trip beginnen en kunnen gelukkig onze gekochte boottocht van 14.00 uur verzetten naar die van 11.30 uur. Die Argentijnen doen niet zo,moeilijk! En om 11.30 uur stappen we dan in een open vrachtauto met stoeltjes en duiken we de jungle, het regenwoud in. De gids vertelt ons over de bewoners van de jungle en zegt dat we haar onmiddellijk moeten waarschuwen als we iets bijzonders zien, bijvoorbeeld een toekan, een jaguar of een puma. Ach, we weten ook wel dat we eerder een miljoen in de Staatsloterij winnen dan dat we hier één van deze dieren gaan tegenkomen. Het enige wat we te zien krijgen zijn enorme spinnenwebben die de genaamde “Golden Spiders” tussen de bomen spannen. Daarmee haal je wel een vleermuis o.i.d. binnen. En wat moet je daar mee als spin? Jeetje, wat een bouwwerk. Ik stel overigens vast dat met name het vrouwelijke gezelschap in de vrachtauto niet van dit wonder onder de spinnen is gecharmeerd.....De gids vertelt tussen neus en lippen door dat we tijdens de boottocht een gratis douche krijgen aangeboden en dat we daarbij zeker de aanwijzingen van de bemanning moeten opvolgen om geen schade aan foto- en filmapparatuur op te lopen...!!!

Dan komen we aan bij een plaats waar we moeten uitstappen om via een trap af te dalen naar de rivier. Ik heb eerder in een review gelezen dat het een trap van 100 treden is, maar na verloop van tijd beginnen mijn knieën en kuiten me te vertellen dat ze pijn hebben voor het driedubbele! Ik besluit uit respect voor mij zwabber-knieën en hangkuiten de treden bij terugkeer te tellen!
Bij de rivier krijgt iedere deelnemer een grote plastic zak. Ook wordt ons een reddingsvest omgebonden om bij onvoorziene omstandigheden niet direct te verdrinken....het wordt nu toch wel een beetje spannend. Uiteraard ben ik als eerste aan boord en ik zorg ervoor dat Marjolein nu de beste plaats kan betrekken. Als een soort genoegdoening voor de minst goede plaats in de helikopter van gisteren.

Daar gaan we, een mannetje of 30 aan boord in een boot waar plaats is voor een veertigtal toeristen. De kapitein staat achter op de zodiac. Hij staat hoger zodat hij vóór de boot alles goed kan overzien. De krachtige motoren laten de boot plotseling met kracht vooruit vliegen, de eerste stroomversnellling wordt genomen. Het gegil van alle dames achter mij moet aan de Braziliaanse kant te horen zijn! Jeetje, wat kunnen die een scheur openzetten! En zo varen we richting Devils Throught. We komen er niet heel erg dichtbij, maar ik kan me daar wel iets bij voorstellen. In dat centrum van Devils Throught is het levensgevaarlijk. Daar kom je zelfs met een krachtige motor in de problemen. Ik ben er 100% van overtuigd dat je daar geen schijn van kans hebt als je in het water valt! Zeker ik niet, met mijn politiediploma reddend verdrinken.
Maar we hebben ook op enige afstand wel een supermooi beeld op dat geweld in de natuur. Als we dat allemaal goed hebben gefotografeerd en gefilmd, heeft een gids op de boot ons nog de kans om een mooie foto te maken. De kapitein “parkeert” de boot voor een deel van de watervallen en iedereen kan een selfie maken. Ook is de gids bereid om stelletjes op de foto te zetten met de waterval op de achtergrond. En dan.....attentie......attentie.......en dan legt gids uit hoe we onze video- en fotoapparatuur in de plastic zak moeten bergen en, belangrijker nog, hoe we die zak moeten sluiten. Want we gaan met de boot echt in één van die watervallen varen! En de kapitein kiest niet de kleinste uit. Ik kan me van 20 jaar geleden nog wel herinneren dat de waterval waar we toen in vaarden, veel kleiner was dan de waterval waar we nu voorliggen. Mijn videocamera zit veilig in de zak, maar ik heb mijn onderwater-GoPro er voor in de plaats gepakt. Jaja, dit mannetje is goed voorbereid van huis gekomen! Ik zet mijn camera aan en richt die op de waterval. En dan.....ik zie niets meer en ik hoor niets meer dan donderend geraas van vallend water. Ik wist ongeveer wat er zou komen, en toch ben ik verrast. Ik sla mijn ene hand voor mijn mond om er voor te zorgen dat ik toch een beetje adem kan halen. De camera blijf ik met mijn andere hand boven mijn hoofd houden, maar ik weet in de verste verte niet waar ik dat ding op richt. Ik zie dat later wel. De kapitein stuurt de boot uit de waterval en de kreten die je hoort zijn allemaal in de geest van “wauw” en “amazing”. Ik zie niet zo heel veel meer dan onder de waterval zelf, want mijn bril is rijkelijk voorzien van druppels. Ik kijk door een soortje matglas....Nog voordat ik de druppels kan wegwrijven stuurt de kapitein zijn boot voor de tweede keer de waterval in. Ik laat de camera maar gewoon lopen en haal op dezelfde manier adem als de eerste keer. Ik ben me nu iets bewuster van welke krachten er op me worden losgelaten. Het water doet pijn op je hele lichaam en we worden echt tot op de draad zeiknat! De douche is gelukkig niet koud, het water heeft een aangename temperatuur. Ook nu is de opwinding enorm als we uit het water komen!

Hierna stuurt de kapitein de zodiac nog eens met grote snelheid door een stroomversnelling, waarbij het koor achter me heel serieus van zich laat horen! We worden ook echt helemaal door elkaar geschud! Prachtig!
Omdat we wisten wat ons te wachten stond, trekken we, terug aan wal, meegenomen droge kleren aan, waarna we het avontuur beëindigen met een klim op een trap van......321 treden! Ik hoor mijn knieën brommen: “Zie je wel, jij met je 100 treden!”. Al die treden in een temperatuur van 32 graden...valt niet mee te lachen, maar des te meer mee te zweten! Maar het deert niet, we vinden het een geweldig avontuur!

We stappen richting centrum van het park en nemen de oude stoomtrein naar Devils Throught. Ten opzichte van de vorige keer is het uitzicht-balkon iets verlegd en is recht voor Devils Throught geplaatst. Je staat dan op enkele meters van de plaats waar duizenden liters water per seconde omlaag storten. Het maakt natuurlijk een berg lawaai en je blijft er naar kijken! Wat een geweld, wat een mooie natuur, wat een geluk dat we hier mogen zijn.
Ik film, ik film en ik film en zet alles wel 20 keer op de video. Totdat ik besef dat ik daar mee moet stoppen en dat ik alleen nog maar moet kijken. En zo staan we saampjes, we kijken elkaar in de ogen en weten we hoe gelukkig we samen zijn, ook hier op deze wonderlijke plaats.

Na een hele poos wandelen we terug via de eerder genoemde bruggetjes. Ik film nog een aalscholver die in het water (glashelder) zijn snelheid toont als hij op zoek is naar een visje.

En dan! Plotseling! Uit het niets! Zitten er twee prachtige toekans in een boom, vlak bij ons. De afstand is amper 20 meter en ze zitten niet verscholen tussen bladeren of takken. Ze zitten vol in beeld! De toekan staat nog op onze bucketlist en die kan er nu eindelijk af! Wat een prachtige beesten. En ik maar filmen. Maar bij Marjolein gaat het niet goed. Ze roept: “Hij doet het niet” en ze bedoelt haar camera! “Ik denk dat hij te warm is geworden en juist nu krijg ik niks scherp”, moppert ze (logisch). Ik realiseer me dat die camera zich niet laat kennen door een temperatuur van 32 graden, dus ik probeer haar te laten nadenken. “Marjolein, doe rustig, loop alles nog even na, dat ding kan echt niet net nu stuk gaan!” Voor de zekerheid maak ik met mijn videocamera maar een paar foto’s ingeval Marjolein het toestel niet meer aan de praat krijgt. Maar gelukkig herinnert zij zich op tijd dat ze dit eerder aan de hand heeft gehad en met een enkele beweging trekt haar fotocamera zo scherp dat de toekans bijna van hun takje afvallen. Gelukkig zitten de beesten lekker op hun gemak en maken geen aanstalten om te vertrekken. Marjolein maakt dus enkele prachtige en haarscherpe foto’s! Wat een feest, wat een mazzel. De toekan! En wat voor toekan. Zo mooi! Ik denk nu dat het ook met de Staatsloterij niet meer mis kan gaan....

Het is ondertussen vrij laat geworden en we zoeken het treinstationnetje op om richting uitgang te reizen. Onze chauffeur komt ons immers om 17.00 uur weer ophalen. Op het treinstation lopen tientallen wasbeertjes rond, eigenlijk lopen ze te bedelen bij de toeristen. En ondanks dat het in duizenden talen staat aangegeven de dieren niet te voederen, zijn er altijd van die mallotige pinguïns die dat wel doen.
In de trein knoop ik nog een gesprek aan met een Franse dame die met haar gepensioneerde man een wereldreis van 8 maanden aan het maken is. Mijn Frans staat al jaren in de koelkast, maar al pratende weet ik toch leuk een aardig gesprek met deze lieve Française aan te gaan. En zo komt er een einde aan deze prachtige dag!

Ik kan me voorstellen dat jullie het vreemd vinden dat we drie volle dagen bij dezelfde watervallen bivakkeren, maar geloof me, het is telkens anders als je ze gaat bekijken van eerst de Braziliaanse kant, dan van de Argentijnse kant, ook vanuit de lucht en dan nog eens vanaf het water.

Het is Prachtig met een grote P. “C'est formidabele”.

We sluiten deze prachtige vakantie meer dan tevreden af. Het heeft onze verwachtingen ruimschoots overtroffen!

Dank aan reisbureau Outsight Travel en haar Argentijnse en Braziliaanse partners.
En onze volgers zien ons later terug bij de Trans Baikal Express van Moskou naar Beijing....als dat in die tijd (augustus 2020) tenminste door mag/kan gaan. Dank voor de aandacht.

Groet van Eddie en Marjolein.

Devils Throught, foto Marjolein

Toekan, foto Marjolein