Uitzicht vanaf de berg Ainos.

Zaterdag 25 september

Marjolein heeft het Enosgebergte voor vandaag uitgekozen. De Ainosberg zelf is 1628 meter hoog en dat valt misschien op eerste gezicht reuze mee. Dat klopt, wat hoogte betreft. Maar een dagje over Griekse bergen rijden is een crime, geloof me! De wegen zijn over het algemeen vreselijk slecht, behalve op bijzondere plaatsen waar onze Europese hoge vogel Timmermans met zakken Europese muntje heeft gestrooid. Daar is het asfalt glimmend glad. Marjolein heeft een route uitgezet die begint bij Poros en die eindigt via Skala. De route in dit gebergte is prachtig. De zon verlicht schitterend de groene bergwanden en geeft ook extra cachet aan de helblauwe achtergrond, de zee. Het is waarlijk een machtig mooi beeld.
Op enig moment verandert het asfalt van een Belgisch gaten- en puttendrama in een soortje Europese dansvloer. De geest van Frans Timmermans waart over de mooie brede weg en over het prachtige bos dat op de hellingen te bewonderen is. Alleen, schrik,niet, Franske is nog een beetje zuinig geweest, want hij is vergeten de vangrails te financieren.
De weg voert gestaag omhoog, heel erg omhoog, op sommige plaatsen tegen de 20%…!! Geloof me, Marjolein stemt nooit meer op Franske omdat hij de vangrails vergeten is! De ene na de andere haarspeldbocht en geen enkele bescherming. Als je één bocht mist, tuimel je om en nabij de 1,5 kilometer naar beneden. Niet gezond, denk ik.

Voor de allerlaatste drie kilometer richting top heeft Franske geen eurootjes meer kunnen reserveren. Omdat de Griekse begroting vanwege rode cijfertjes ook geen centjes meer had, hebben ze van de laatste 3 kilometers een wandeling gemaakt. Ik heb onlangs gelezen dat de wandeling vrij eenvoudig was en we trekken daarom dus de wandelschoenen aan en beginnen aan dit “makkie”. Dat gaat twee kilometer heel goed. Tijdens die eerste 2 kilometer staren we verbaasd de diepte in. Heel ver onder ons zien we kleinere bergjes, dalen, dorpjes en natuurlijk de zee. Verderop liggen eilanden als Zackintosh en Ithaka de pronken in het zonlicht. Het is waarlijk fenomenaal mooi.
Maar dan geeft een bord aan dat we rechtsaf omhoog moeten. Foei, foei, omhoog! Stijl! Ik begin er aan, maar realiseer me dat het een onmogelijke opgave wordt. Het pad is amper een meter breed en is rijkelijk voorzien van los grind. Ik weet dat ik hier weliswaar naar boven kan. Maar terug……dat wordt met al die kilo’s en dat losse grind een levensgevaarlijke onderneming. We overleggen en we besluiten dat ik terugga naar de plaats waar het geld van Frans écht helemaal ophield! Marjolein gaat nog een stuk verder in een poging de top te bereiken. Ik daal voorzichtig af en bijna knal ik tegen de wereld. Dan ga ik op een steen zitten wachten tot Marjolein terug is. Ik ga zitten nadenken ook.…En realiseer me: ik kan dit dus niet meer! Ik voel me daardoor verdrietig worden en realiseer me dat op de eerste plaats de kanker, maar zeker ook een hernia en nog wat andere kwalen, hun slopend werk hebben volbracht. Mijn rug, mijn knieën…mijn hele lijf kan het klimmen nog wel aan, maar het dalen in de verste verte niet meer. De druk op gewrichten en wervels is te groot, het materiaal is ook te ver versleten.
Marjolein haalt de volgende uitkijkpost en gaat niet verder naar de top. Het risico wordt te groot. Ze realiseert zich dat ik er verstandig aan heb gedaan om de klim niet af te maken. Dat vertelt ze me als ze weer tot op mijn niveau is nedergedaald….
Enfin, op iets minder grote hoogte dan de absolute top genieten we met volle teugen van het adembenemende beeld uit de hoogte. Wat een prachtig eiland is dit toch. Vanuit onze hemel kunnen we over het hele eiland kijken. Subliem.

Als we willen terugrijden stuurt mevrouw Google ons terug via dezelfde weg als we zijn gekomen zijn. Dat willen we niet en Marjolein voert een tussenhalte in richting Skala. En dus zijn we op weg om het rondje compleet te maken. Maar dan…..een poosje later….de tussenhalte van Marjolein had ze uit de route moeten halen, maar plotseling rijden we over een oude Romeinse grindweg een of ander raar Grieks gat binnen. Over een grindweg met een hellingsgraad van rond de 30 procent. En dus staat voor de eerste keer sinds we hier rondrijden het zweet in mijn handen. En niet alleen in mijn handen. Het zweet vindt elke porie die er in mijn lijf te vinden is! Mijn lieve Marjolein is stil, heel stil….en past snel de route aan, waardoor we snel weer bij het hotel aankomen. Gelukkig is de ijsboer naast het hotel paraat en weten we dus met een heerlijk ijsje onze temperatuur op normaal Nederlands niveau terug te brengen.

Maar alles bij elkaar hebben we een machtig mooie dag achter de rug. Spannend, maar ontzettend enerverend. En inmiddels kan ik ook weer relativeren en mijn zegeningen tellen. Ik kan, fysiek gezien, nog heel veel, vooral fietsen. Laat ik dat straks maar weer heerlijk oppakken. Samen met mijn maatjes door de mooie Zak van Zuid Beveland fietsen. Ook mooI!

Een selfie vanaf de berg Ainos

Zondag 26 september

Het is vandaag de laatste dag dat we de huurauto hebben. Marjolein heeft gemeend nu een wat uitgebreider bezoek te brengen aan Poros  en zo geschiedde het….
Poros is een leuk havendorpje dat aan de voet van het eerder al genoemde gebergte ligt. Vanuit het dorp moet je door een soort canyon rijden als je richting het noorden gaat. Die “canyon” (eigenlijk een wat groot woord, maar toch…) zetten we op foto en video, dit nadat we op de haven alvast een heerlijke ijskoffie hebben verorberd. Echt super. In een luie stoel, lurkend aan die ijskoffie, ondertussen de in- en uitvarende bootjes gadeslaan. Het dorpje heeft een lange boulevard en aan die boulevard gaan we op zoek naar restaurant Octopus. Op tripadvisor scoort dit restaurant 5 op 5. En dat maken ze hartstikke waar. We genieten, ook nu met uitzicht op zee, van een heerlijke lunch.

De middag wordt door Marjolein aan het zwembad doorgebracht en ikzelf geef voor één keer prioriteit aan de sport, het WK wielrennen.
De auto plaatsen we op het parkeerterrein van het hotel. Ze komen de Citroën later ophalen.

Even ter afsluiting nog iets over autorijden. Ik heb eerder gezegd dat het grijze-bolletjes-gehalte onder de toeristen hier vrij groot is. Ik heb hier echt piloten bezig gezien waar iedere rij-instructeur in Nederland spontaan een beroerte van krijgt. Dat kan te maken hebben met het feit dat ze met een onbekende (gehuurde) auto rijden, maar tot twee keer toe heb ik een oudje geholpen met het inparkeren van zijn autootje. Nu ben ik zelf ook de jongste niet meer, maar deze mannetjes konden zonder gêne meedoen aan het tv-programma “De slechtste chauffeur”. Ai, ai, ai…..wat een piloten! Eéntje moest achteruit parkeren richting een afgrondje. Hij liet tussen de afgrond en zijn bolide een ruimte over waar een vrachtauto-dubbel-stel nog een rondje zou kunnen draaien. Maar vooruit, ik heb weer wat goede daden verricht en mijn eigen ego nog maar eens extra gestreeld. Autorijden behoort nog steeds tot mijn betere vaardigheden…..denk ik!

De komende drie dagen worden stranddagen. Als er geen spectaculaire zaken gebeuren, kom ik donderdag weer on-line met een verslag van onze excursie naar onder andere het eiland Ithaka.

De entree tot Poros

Donderdag 30 september

Onze laatste vakantiedag. Een dag waarop we het naburig eiland Ithaka gaan bezoeken. Om 06.10 uur loopt de wekker af en niet veel later staan we in het donker aan de straatkant op de bus te wachten. Ontbijten is er niet bij, want het ontbijtbuffet wordt in dit hotel pas om 0730 uur geopend. En een ontbijtbox klaarzetten, daar hebben ze hier in dit luxe hotel nog nooit van gehoord! Overal ter wereld waar we voordien waren, maakten ze bij vroege excursies  een ontbijtbox klaar, hier niet…!! Één van de redenen daarvan, zo blijkt, is dat het voor het keukenpersoneel te vroeg is…..hoezo, de klant is koning? Enfin, we hebben er een woordje met de verantwoordelijken over gewisseld, maar dat hielp allemaal geen sikkepit. Nu zijn we niet voor één gat te vangen, dus hebben we gisterenavond een aantal gerechten bij het diner in beslag genomen, waardoor we in de bus toch een lekker ontbijtje naar binnen kunnen werken. Broodjes, kaas, fruit…..lekker, hoor…

De TUI-gids verwelkomt ons in haar kleine busje en via Poros rijden we naar Sami waar we te voet de veerdienst naar Ithaka op stappen. Daar aangekomen voegen we ons bij een ander gezelschap en gezamenlijk trekken we in een grotere bus over het mooie eiland Ithaka. Dit eiland onderscheidt zich ten opzichte van Kefalonia met hele leuke, sfeervolle dorpjes. Voor de rest laat het zich echt wel vergelijken met Kefalonia: prachtige vergezichten en mooie stranden.
Wat ons opvalt is de lengte van het bezoek aan de diverse plaatsen. In een dorp met drie huizen, een kerk, zes souvenirwinkels en twee restaurants is 1,5 uur bezoektijd wel heel zwaar aan de maat. Het lijkt alsof de lokale middenstand een handje moet worden geholpen. Wel, daar doe ik aan mee! Ik ben verliefd geworden op “frappe”, ofwel ijskoffie. Mét melk en suiker…..heeeeeeeerlijk!

Alles bij elkaar is het bezoek aan Ithaka een leuke afsluiting van onze vakantie. Klein puntje van irritatie is wel de gids. Dat goede mens is begonnen lullen toen ze vandaag de eerste oortjes zag en we horen haar nog meieren nu we 10 minuten geleden uit de bus zijn gestapt. De hele Griekse mythologie passeert uitgebreid in de bus en het vervolg ratelt ze via de geluidsinstallatie vanop het bootje, waarmee we een paar leuke strandjes bezoeken. Een beetje speaker bij wielerwedstrijden kan bij haar in de leer. Hoewel, bij de koers zullen ze niet geïnteresseerd zijn in verhalen over onder andere Odysseus en Troye. Ik kan het aanstaande zaterdag in Hulst misschien even proberen…….
Maar nee, serieus, het was een leuke, afsluitende dag..
We hebben weer een geweldig leuke vakantie gehad. Morgenochtend vroeg worden we naar het vliegveld gebracht en als de godin Corona het goedvindt, vliegen we in een strak tempo terug naar Schiphol. De vraag is waar de volgende vakantie ons naar toe gaat brengen. Wat doet COVID? Krijgen we ruimte om weer over de wereld te reizen? De tijd zal het leren. Mocht je ons reisverhaal hebben gevolgd, laat dan even weten wat je er van vond via zonbog@gmail.com, zodat ik weet dat het de moeite waard is om volgende keer weer zo verder te gaan.

Lieve groet, ook van Marjolein,
Eddie